Seal 6: Hedgehog in the ocean

Nothing is unbearable, because something is bearable- this is the way that the whole system of beliefs works, since "KNOWING" is as vast as an ocean, and nothing exists past this ocean because the ocean itself can't see, nor hear, nor touch, nor smell, nor speak with anything except with its own nature. Thus, nothing is needed, thus nothing is created except the ocean.

Πάρτα πουτάνα

Πριν κάτι μέρες διάβασα το σύντομο διήγημα του Nikolai Leskov "Lady Macbeth of the Mtsensk District" και έχω να πω ότι πέραν της όποιας λογοτεχνικής του αξίας (εμένα προσωπικά μου άρεσε), δίνει στον αναγνώστη, αντικειμενικώς, δύο πολύ γερές βάσεις οι οποίες αναμφίβολα θα του χρησιμέψουν στο μονοπάτι της ζωής:

1) Το ότι τελικά, τα τζόβενα, ειδικά της "εργατιάς", πάντα θα παίρνουν όποια γκόμενα γουστάρουν και θα τη βγάζουν με τον ένα τρόπο ή τον άλλο καθαρή στο τέλος
2) Ότι η χαρά του να λες, "Πάρτα ΠΟΥΤΑΝΑ!" δε συγκρίνεται με τίποτα άλλο στο κόσμο, μερικές φορές, όσο ανοιχτόμυαλος/αριστερός/φεμινιστής να είσαι/το παίζεις.

*Ο πίνακας είναι του Serov, πορτραίτο του συγγραφέα

Η μπαλάντα του Δημήτρη

Αγάπησα ένα milf μα πέθανε/ πάνω στο τρίτο πακέτο Old Navy (μπλε)/ έκανα το μουνί της τασάκι/ και οι Magrudergrind μου κράταγαν το χέρι/ στις ξαπλώστρες έμεινε μονο η πετσέτα της/ και ένας μαλάκας που την παίζει στο νερό/ αλλά ας όψεται το τρίποντο/ και τα 30 ευρώ σε κρέπες

Seal #5: Hedgehog stays still

Who would want to stand
between a Caesar and his Rubicon?
Dressed in red as in a reality absurd
in the waters that mark the conquest of a man
and a man that marks the conquest of a civilization

But for every Caesar
lies an Eliogabalus
ready to turn the blades of destruction
to canines of creation- the lust, the passion, the Great White in an ocean He devours.
It matters not- everyone shall perish and everyone shall live to die again

Roses and figures of harvesters become one
Bring out your dead- they televise
to bloom our garden of earthly delights
Brides are dead and slaughtered in a field where
Jesus and Judas are united.
Brides are dead in a field
where Jesus and Judas are united
Brides are dead in a field
where Jesus and Judas are united
Brides are dead in a field
where Jesus and Judas are united

STAB ME NOT
FEAR ME NOT
SEE ME NOT
DEVOUR ME NOT
APPEAR BEFORE ME
WEAR ME AS A DRESS
AND PREPARE ME AS CUPS FOR A WEDDING
ON TOP OF MY HOLY MOUNTAIN
AS A HERMIT AND AN ALCHEMIST I'LL LAY
AND ON THE DARKEST GRAVE SHALL I DIE
AND JUMP AROUND LIKE A FROG
LAUGHING WITH YOUR EARTHLY EXPECTATIONS
AND GOLDEN SYLLABES.

Empeiria

"Ήταν ένα πανηγύρι πολεοδομίας, γιορτής χρωμάτων και σαρκικής ικανοποίησης. Ένας ψυχεδελικός Ηλιογάβαλος που με τις στρατιές του από ομοφυλόφιλους και διεστραμένους ερωτικά ευνούχους γκρεμίζουν μια μεγαλόπολη, όχι με κανόνια, μα με πολύχρωμες, τεράστιες παρελάσεις. Κάπου ένιωθα ότι ένα τεράστιο, γκρίζο πουλί, τσιμεντόγλαρος, είχε πιαστεί σε ένα επίσης πολύχρωμο κλουβί και το χτυπούσε με το ράμφος μέχρι που το ράμφος ράγιζε. Το κλουβί έμοιαζε ζωντανό. Ακαθόριστα, χρωματιστά σχήματα, γεμάτα ζωή όμως, πετούσαν άναρχα και χτυπούσαν πάνω στους γκρίζους τοίχους των πολυκατοικιών, πεθαίνοντας. Τα απομεινάρια τους τα μάζευε το τεράστιο πλήθος, ακαθόριστο κι αυτό πλεόν μέσα στο χάος που το γέννησε, τα ξαναπέταγαν στον αέρα και αυτά ξαναγεννιόντουσαν και ξαναπέθαιναν με τον ίδιο τρόπο, και συνέχιζαν συνεχώς το ίδιο. Μέσα στη γιορτή, δε μπορούσες να δεις φιγούρες- σπάνια, έβλεπες τεράστιες μαριονέτες με κεφάλι βούβαλου, και τέσσερα ξύλινα χέρια που περιστρέφονταν με μεθυσμένη, κεφάτη οργή πάνω απ τα κέρατα τους. Εγώ έτρεχα μέταξύ γκρίζου και χρώματος, έψαχνα κάτι, ίσως και πολλά, αλλά δε με ένοιαζε- παραδόθηκα στην ιερή στιγμή. Ξεμονάχιασα δύο πολύ κοντινά μου πρόσωπα που τυχαίνει να είναι και συγγενείς, και τις κοίταξα με την μεγαλύτερη ηρεμία του κόσμου, να μου γλείφουν το πέος, μέσα στο χάος, αρμονικά και με την αίσθηση καθήκοντος ενός στρατιώτη. Όλα ξέφυγαν μετά- χρώματα, βυζιά και κώλοι, ακαθόριστες παρουσίες, μουνιά σαν λάβαρα και τρόπαια, οι τεράστιοι γκρίζοι τοίχοι που κυμμάτιζαν. Όλα έμοιαζαν να αναπνεόυν σαν Ένα, μια πολύχρωμη καρδιά που παλλόταν και για μια στιγμή νόμιζα ότι οι αρτηρίες της είμασταν όλοι εμείς- αλλά έκανα λάθος, είμασταν απλά φιλοξενούμενοι, γιοι και κόρες κάποιου άγνωστου, φιλοξενούμενοι μιας παρουσίας πολύτιμης και ιερής που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ποτέ, μέχρι τότε. "

Το τελευταίο όνειρο που είδα, έτυχε να είναι και το πιο ενδιαφέρον και ζωντανό εδώ και καιρό, μα με αρκετά μεγάλο τίμημα- όταν το έβλεπα, σφάδαζα από πόνους λόγω μυικής υπερφόρτωσης (οι ώμοι μου είχαν νεκρώσει από το σούβλισμα, είχα μείνει ξάγρυπνος το προηγούμενο βράδυ λόγω του πόνου και το όνειρο το είδα το μεσημέρι)- κάποιο μέρος του εγκεφάλου λοιπόν πήρε τη πρωτοβουλία να αναγνωρίσει ασυναίσθητα το ανυπόφορο σούβλισμα ως "ερέθισμα" και να το μεταδόσει σαν όνειρο/ στο όνειρο. Και ξέρω, εσάς στ'αρχίδια σας και δίκιο έχετε, για μένα όμως τέτοιες εμπειρίες αξίζουν τα μέγιστα και με κάνουν να μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου που αγνοώ. Γι'αυτό και έχουμε τα blog. Κλατσ κλατσ, σημειώστε, κρατήστε, αξιολογήστε.

Magritte, Foucault, Μπουγάς

Μετά από ώριμη σκέψη κατέληξα στο γεγονός ότι παρόλο που ο Foucault έκανε μια αξιολογότατη προσπάθεια στο βιβλίο του "Ceci n'est pas une pipe" να αναλύσει το νόημα του γνωστού πίνακα του Magritte με το ίδιο όνομα, εν τέλει άφησε πολλά εννοιολογικά κενά που εν μέρει σχετίζονται και με το γεγονός ότι το βιβλίο όλο είναι μια δομημένη παπαρολογία. Αλλά φοβού μη. Διότι ένας θαραλλέος νέος, outsider πραγματικά της διανόησης, μα γνωστός για τη βουκολική του ποίηση (νομίζω πέραν αυτών, άνηκε και στον "Γαλάζιο Καβαλάρη") κατάφερε με λίγες λέξεις κιόλας (διότι ο λεκτικός μινιμαλισμός είναι προνόμιο των πραγματικά σοφών) να λύσει το μυστήριο.

"Πάρε μου μια πίπα, να κόψω το τσιγάρο". Ορίστε. Διότι, μπορεί "Αυτό να μην είναι μια πίπα", αλλά στ'αρχίδια μας και αν είναι και αν δεν είναι. Εμείς το λέμε, το κάνουμε λιανά. Αν δεν είναι πίπα αυτό το σκατό, φέρε μας ρε φίλε μια πίπα κανονική, να πάρει ο διάλος, να κάνουμε, να κόψουμε το τσιγάρο. Ξέρουμε τι θέλουμε. Δε σπαταλάμε ώρες προσπαθώντας να αποδείξουμε το μη αποδείξιμο. Φέρε μας μια πίπα. Τελεία.

Αααααχ, καημένοι κουλτουριάρηδες...

Μανιφέστο.

Οι φυλακές που χτίζονται για μας, πριν γεννηθούμε, είναι ο "εαυτός" και η "προσωπικότητα". Πώς μπορεί η Πράξη να συμπληρώσει το κενό που αναγκασιτκά δημιουργείται μετά από την άρνηση της μιας και μοναδικής οδού της "προσωπικότητας"; Μακριά από ψυχολογικές θεωρίες, μη κατέχοντας την γνώση που απαιτείται, και μακριά από λογοτεχνικά τερτίπια μιας και ο Cockroft/Rhineheart είναι εκτός ύλης, θα έλεγα ότι το κλειδί είναι να ανακαλύπτεις ξανά και ξανά τον κόσμο τριγύρω σου σαν Ένα. Μια ιερή μονάδα η οποία βρίσκεται εκεί σαν στοιχείο στη λύση του προβλήματος και περιμένει εσένα να την κάνεις κτήμα σου και μετά να την εξουδετερώσεις. Ιερή, όσο ιερή είναι και η βάση με την οποία ξεκινάς την αναζήτησή σου. Ανίερη, με την έννοια του ότι δεν κρύβει καμία θεϊκή ουσία σαν αυτοσκοπό- όποια όμως θεϊκή ουσία αποφασίσεις ότι θέλεις να ανακαλύψεις σκάβοντας, θα την έχεις.

Είναι μια σειρά από τελετουργικές θεατρικές παραστάσεις. Το να πας να αφοράσεις ψωμί, το να διδάσκεις σε πανεπιστήμιο, το να παράγεις "τέχνη", το να σιδερώνεις, το να φτιάχνεις αμάξια, το να φιλοσοφείς για όλα, το να βλέπεις μια ταινία, το να πίνεις έναν καφέ- όλα. Δουλεύουμε με σύμβολα, σύμβολα τα οποία είναι Πράξεις, ενέργειες φυλακισμένες σαν το χταπόδι στη κονσέρβα, νεκρό και έτοιμο για κατανάλωση, όσο και να μη γουστάρω γενικά τη ψυχολογία, νιώθω ότι ο Jung περισσότερο από όλους χτύπησε μια φλέβα, κάπου και κάποτε- ασχέτως αυτού, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με τον Jung, εν μέρει και επειδή το ότι έχω διαβάσει βιβλία για αυτόν δε με καθιστά και γνώστη του.

Ο πιτσιρικάς που κάνει ποδήλατο στο δρόμο, είναι ο Μίθρας με το άρμα του από ταύρους προς τον ήλιο. Το ίδιο και ο αγρότης με το κάρο και τα γομάρια εμπρός. Το ίδιο και ο γιάπης με την Πόρσε, ή ο μεροκαματιάρης με το κατσαριδάκι. Ο ίδιος ο Μίθρας, πάλι, είναι και ο Thoth, ο Thoth είναι ο Χριστός, ο Χριστός είναι ο Προμηθέας. Ο πιτσιρικάς που κάνει ποδήλατο είναι ο Χριστός, ο Χριστός είναι ο αγρότης με το κάρο, ο Χριστός όμως είναι και το θύμα του tsunami, το θύμα του tsunami εξισώνεται όμως και με τον Οδυσσέα και την Οργή του Ποσειδώνα. Ώρα να κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου, αυτή τη φορά όμως περιμένοντας μια άλλου είδους απάντηση.

Εσύ ποιος είσαι;

Μια αλληλουχία συμβόλων, εξηγεί τα πάντα, όμως; Η εξήγηση είναι ο τελευταίος σταθμός του μεροκαματιάρη της σκέψης, με δεδομένο την υπεραναλυτική κοινωνία του σήμερα. Το να πας να μεταλάβεις κρύβει μεγαλύτερη δύναμη απ'ό,τι νομίζεις, ακόμα και αν δε πιστεύεις, διότι καταβροχθίζεις τον Χριστό, καταβροχθίζεις μια Πράξη, καταβροχθίζεις έναν πιτσιρικά που κάνει ποδήλατο στην αλάνα, κρύβεις μέσα σου βωμούς για να στηρίξει ο καθένας τα αγάλματα της αλληλεπίδρασής του με τη βούλησή του. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για ένα θιβετιανό μοναστήρι, για μια μουσουλμανική συγκέντρωση, για μια τελετή οποιουδήποτε είδους, ασχέτως το τι θεωρώ εγώ ή εσύ "δεκτό", "ιερό", "χυδαίο". Το να φτιάξω ένα πιάτο μακαρόνια να φάω και να προσφέρω σε κάποιον άλλο, είναι το αντίστοιχο του Μυστικού Δείπνου- φάτε με, νιώστε με. Όπως και με την Ishtar, όπως και με τον Κρόνο και τα παιδιά του. Είμαστε όλοι η γενιά του Κρόνου, κουβαλάμε μέσα μας τα μασημένα πτώματα των παιδιών μας, τα οποία στο μέλλον θα ορμήσουν έξω από τα στομάχια μας βίαια- έτσι πρέπει, όπως εμείς μασουλήσαμε τους προγόνους μας από τη στιγμή που ανοίξαμε τα μάτια μας και αντικρύσαμε το καλεϊδοσκόπιο του "κόσμου".

Πώς να μην οδηγηθούμε σε αναρχία ιδεών και αυτόματη σύγκρουση απόψεων, όταν ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του εικονική ερμηνεία των πάντων; Η αναρχία είναι κάτι το οποίο αποτελείται από αρχές, διότι χωρίς την παρουσία τους, δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Κάτι συμπαντικό, όμως δεμένο με τις κλωστές του ότι κάπου όλα κυλάνε ομαλά. Η ανθρώπινη δημιουργικότητα είναι πέραν οποιασδήποτε αρχής, άρα και πέραν οποιασδήποτε αναρχίας. Δεν προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα νέο σύνολο κανόνων για να αντιλαμβανόμαστε το κόσμο τριγύρω μας, προσπαθούμε να τον σκοτώνουμε κάθε δεύτερο που περνάει και να τον ξαναγεννάμε αμέσως μετά. Αναρχία ιδεών δε μπορεί να υπάρξει όσο δεν υπάρχουν στερεές ιδέες για να πατήσει κανείς πάνω τους.

Ο σουρεαλισμός, το υποσυνείδητο, πώς λειτουργεί σαν ανεμιστήρας ερεθισμάτων, σε τέτοιες περιπτώσεις; Αποκάλεσέ το όπως θες, αλλά και ο σουρεαλισμός περιέχει "νόμους". Ειδάλλως δε θα μπορούσε να αποκτηθεί από καλλιτέχνες/τεχνίτες, ή όπως θες πέστο. Οι ιδέες δεν προέρχονται από εμάς, ούτως ή άλλως. Το γαμημένο το υποσυνείδητο, που βαριέσαι να το διαβάζεις και να το ακούς, ειδικά από ανειδίκευτα στόματα (και ναι, έχω υποπέσει κι εγώ στο αμάρτημα αυτό, όπως και διάφοροι γνωστοί και μη μου), μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι σαν το ξύλινο περίγραμμα της πόρτας, όταν μπαίνεις σε μια κατοικία. Δέχεται πράγματα, δεν τα παράγει από το πουθενά. Από πού;

Το ζουμί είναι ότι δεν πρόκειται περί ανθρωποκεντρικής προσέγγισης θεωρία. Το τι δεχόμαστε, το τι παράγουμε, έρχεται από την βαθιά γνώση του ότι τριγύρω μας διαδραματίζεται μια παράσταση, ένα τελετουργικό. Γνωρίζουμε ότι όλα τριγύρω μας είναι μια θεατρική σκηνή, ή μια κεντρική σάλα ενός ναού. Είμαστε οι σκηνοθέτες των προσωπικών μας μικρών δραμάτων, οι ηθοποιοί που άνεργοι ψωλοβροντάνε στα σκαλιά του συλλογου. Μερικές φορές γράφουμε. Προσπαθούμε να βάλουμε μπρος τις μηχανές της αυτοεκτίμησής μας, να βρούμε ένα φως, μια άκρη. Ποτέ. Οι Πράξεις μας είναι μηχανικές, νεκρές. Φυλακισμένες από τη λογική, το κοινωνικά αποδεκτό και την "πραγματικότητα". Ό,τι σιχαίνεσαι, το αγκαλιάζεις για να αντέχεις το ψέμα. Το ψέμα όμως, το να προσεγγίζεις τον άλλον σε ένα μη υπαρκτό σενάριο, είναι το α και το ω μιας παράστασης.

Σκότωσε τον εαυτό σου σήμερα, για να μπορείς να βαπτιστείς αύριο εξ'αρχής.

Το ανούσιο του πράγματος, #1

Αγαπάω τον Narasimha, δίχως καν να τον γνωρίζω ή να πιστέυω ότι υπάρχει. Δύναμη αντλείται από αυτό καθ'εαυτό το γεγονός, της τυφλής υποταγής των αισθήσεων σε κάτι το οποίο ακόμα και εγώ ο ίδιος αρνούμαι ότι έχει υπόσταση; Θυμάμαι μια φορά που ήμουν πεπεισμένος, μικρός, ότι έβλεπα μικροσκοπικές φιγούρες να με κοιτάνε επίμονα πίσω από έναν τοίχο ενός εγκαταλελειμένου σπιτιού στο Κιάτο- μεγαλώνοντας, δέχτηκα ότι ήταν ασπρόμαυρες γάτες, λουσμένες με το φως της λάμπας της οδού. Ένα κομμάτι μου ακόμα θέλει να πιστεύει ότι δεν ήταν ούτε γάτες, ούτε φιγούρες. Ήμουν εγώ ο ίδιος που έβλεπα τον εαυτό μου να αρνείται πεισματικά να παίξει το παιχνίδι της γειτονιάς. Το παιχνίδι του Κιάτου. Το παιχνίδι της Ελλάδας. Το παιχνίδι της Ευρώπης. Το παιχνίδι του πλανήτη Γη, το παιχνίδι του κόμσου, του σύμπαντος, του τότε, τώρα και μετά. Σήμερα, σε φάσεις, σχεδόν ξέρω ότι δεν είμαστε προορισμένοι για αυτό που εν τέλει καταλήγουμε να χαϊδεύουμε στοργικά, σαν αγαπημένο κατοικίδιο. Ξέρω ότι το φάσμα από κάτουρο που ψιθυρίζουμε το όνομά του ιερά, "πραγματικότητα", είναι απλά το σαμάρι για το γαϊδούρι που αργοπεθαίνει στο χαντάκι δίπλα από το δρόμο και κανείς δε του δίνει σημασία. Δεν δέχομαι το μεταφυσικό, δε δέχομαι 8εωρίες συνομωσίας, δε δέχομαι τίποτα διότι πολύ απλά δεν είμαστε τόσο σημαντικοί για να δεχτούμε ή να αρνηθούμε πράγματα. Δεν δέχομαι το ιερό και το ανίερο, διότι περιορίσαμε την δημιουργική μας ικανότητα και τη μετατρέψαμε σε κανόνες και "επιλογές της καθημερινότητας", για μια καθημερινότητα γυμνή από προσμονές και λαγνεία για το "υπάρχειν". Δεν δέχομαι τον μηδενισμό ή τον υπεροβλικό σκεπτικισμό, διότι πλέον κατάντησαν σαράκι, σκόρος, αρρώστια στα αρχίδια μας, που τα πετσοκόβει και τα λιώνει όπως το κερί την μύγα. Δεν είμαι τόσο σημαντικός για να προσποιούμαι ότι υπάρχω και ότι έχω άποψη για συμπαντικά θέματα, όπως δεν είμαι και τόσο ασήμαντος για να πειστώ ότι η συνεχής αυτή αλλαγή εικόνων και ήχων, παραστάσεων, δεν είναι παρά ένα performance μέσα από το καλεϊδοσκόπιο του νου. Μεταφυσικό είναι το να μαχαιρώνεις ένα σκυλί και να το σέρνεις νεκρό και βρώμικο πλέον με το αμάξι σου, δεμμένο από τις πινακίδες, μες την πόλη. Όχι το να ελπίζεις να συναντήσεις επισκέπτες από το διάστημα, από την Κόλαση ή τα Ουράνια, ή από το Ασυνείδητο.

Είναι η εποχή των Εικόνων. Οι πράξεις καθορίζονται από αυτές, οι γνώμες και οι ιδεολογίες επίσης. Η πράξη, σαν οντότητα, κρύβει μέσα της το όποιο ιερό προσπαθεί να μας πείσει ότι περιέχει η ιδεολογία, καμουφλαρισμένη σα "θρησκεία", "λατρεία", "πεποίθηση", "άρνηση πεποίθησης" και πάει λέγοντας. Η Εικόνα γεννήθηκε συμπληρωματική της πράξης, συμπληρωματική της βούλησης, της δράσης και της αντίδρασης της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης. Κοιτάω πάλι τον εαυτό μου πίσω από τον τοίχο και είμαι πεπεισμένος ότι γουστάρει με αυτό που βλέπει- εμένα να μένω στήλη άλατος. Και πάλι, το μεγάλο φορτίο πρέπει να πέσει, και να ξεχάσω τα πάντα- να ζήσω τη "ζωή". Αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνοντας ότι το μεγάλο υπνωτικό δεν είναι ούτε το αλκοόλ, ούτε το χασίς, ούτε η τηλεόραση, ούτε το πορνό. Το μεγάλο ναρκωτικό είναι οι δεσμοί που χτίζεις για να εξαπατάς την ανάγκη σου για ΠΡΑΞΗ.

#$#

The apostles sung and danced, as the ocean devoured their bodies and changed them into pleasures unknown. Behind "entity" and "construction", above "significance" and "realization", far away from "measures" and "regulations". The Ocean was frightened, but he surrendered to its will, and the will of the holy men too, to form a union. It was a saintly rage. Life forms existed and still exist in its belly, as life exists in the jaws of a corpse that breeds.

...

Κανένα νόημα. Πώς μιλάω, πώς κλάνω, πώς χέζω και πώς τρώω. Κύρια συστατικά για τι; Για το τι παράγω και πώς το παράγω; Σώθηκα. Αν μιλάω μόνος μου και με φωνή ενός μόνο στόματος, τι να επιτύχω, πέραν της επανάληψης μιας αποτυχίας; Αν μιλάω με τις φωνές πολλών, πώς να μην εξαπατήσω τον εαυτό μου στο τέλος; Είναι δώρο, και αν ναι, σε ποιους δίνεται και πώς; Ας γίνω άγιος, απόστολος, προφήτης. Ερημίτης. Σιγουρεύω τίποτα; Χάνω περισσότερα; Αρχίδια. Έχω δώσει τον ίδιο όρκο ξανά και ξανά και τον ξαναδίνω, μόνο και μόνο για να τον ξαναπατήσω στο λαιμό. Δεν υπάρχω πλεόν, πέραν της κρεατικής προπαγάνδας που λέω "σώμα" δια της μεθόδου της εις άτοπον επαγωγής και ίσως και ποτέ να μην επέλεξα να υπάρχω, ίσως ποτέ να μην κατάφερα να υπάρχω και ας προσπάθησα, ίσως και να υπάρχω και να μη το ξέρω. Αποτυχία είναι ό,τι δέχεσαι να το πιστεύεις μέχρι να πεθάνεις και να μένεις ζωντανός κάθε μέρα. Σκότωσε τον εαυτό σου δυο φορές τη μέρα, βαπτίσου άλλες τόσες, αμάρτανε, μετανόησε. Ειδάλλως απλά θα υπάρχεις χωρίς να ζεις. Σκατά στα μούτρα μου.