Μανιφέστο.

Οι φυλακές που χτίζονται για μας, πριν γεννηθούμε, είναι ο "εαυτός" και η "προσωπικότητα". Πώς μπορεί η Πράξη να συμπληρώσει το κενό που αναγκασιτκά δημιουργείται μετά από την άρνηση της μιας και μοναδικής οδού της "προσωπικότητας"; Μακριά από ψυχολογικές θεωρίες, μη κατέχοντας την γνώση που απαιτείται, και μακριά από λογοτεχνικά τερτίπια μιας και ο Cockroft/Rhineheart είναι εκτός ύλης, θα έλεγα ότι το κλειδί είναι να ανακαλύπτεις ξανά και ξανά τον κόσμο τριγύρω σου σαν Ένα. Μια ιερή μονάδα η οποία βρίσκεται εκεί σαν στοιχείο στη λύση του προβλήματος και περιμένει εσένα να την κάνεις κτήμα σου και μετά να την εξουδετερώσεις. Ιερή, όσο ιερή είναι και η βάση με την οποία ξεκινάς την αναζήτησή σου. Ανίερη, με την έννοια του ότι δεν κρύβει καμία θεϊκή ουσία σαν αυτοσκοπό- όποια όμως θεϊκή ουσία αποφασίσεις ότι θέλεις να ανακαλύψεις σκάβοντας, θα την έχεις.

Είναι μια σειρά από τελετουργικές θεατρικές παραστάσεις. Το να πας να αφοράσεις ψωμί, το να διδάσκεις σε πανεπιστήμιο, το να παράγεις "τέχνη", το να σιδερώνεις, το να φτιάχνεις αμάξια, το να φιλοσοφείς για όλα, το να βλέπεις μια ταινία, το να πίνεις έναν καφέ- όλα. Δουλεύουμε με σύμβολα, σύμβολα τα οποία είναι Πράξεις, ενέργειες φυλακισμένες σαν το χταπόδι στη κονσέρβα, νεκρό και έτοιμο για κατανάλωση, όσο και να μη γουστάρω γενικά τη ψυχολογία, νιώθω ότι ο Jung περισσότερο από όλους χτύπησε μια φλέβα, κάπου και κάποτε- ασχέτως αυτού, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με τον Jung, εν μέρει και επειδή το ότι έχω διαβάσει βιβλία για αυτόν δε με καθιστά και γνώστη του.

Ο πιτσιρικάς που κάνει ποδήλατο στο δρόμο, είναι ο Μίθρας με το άρμα του από ταύρους προς τον ήλιο. Το ίδιο και ο αγρότης με το κάρο και τα γομάρια εμπρός. Το ίδιο και ο γιάπης με την Πόρσε, ή ο μεροκαματιάρης με το κατσαριδάκι. Ο ίδιος ο Μίθρας, πάλι, είναι και ο Thoth, ο Thoth είναι ο Χριστός, ο Χριστός είναι ο Προμηθέας. Ο πιτσιρικάς που κάνει ποδήλατο είναι ο Χριστός, ο Χριστός είναι ο αγρότης με το κάρο, ο Χριστός όμως είναι και το θύμα του tsunami, το θύμα του tsunami εξισώνεται όμως και με τον Οδυσσέα και την Οργή του Ποσειδώνα. Ώρα να κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου, αυτή τη φορά όμως περιμένοντας μια άλλου είδους απάντηση.

Εσύ ποιος είσαι;

Μια αλληλουχία συμβόλων, εξηγεί τα πάντα, όμως; Η εξήγηση είναι ο τελευταίος σταθμός του μεροκαματιάρη της σκέψης, με δεδομένο την υπεραναλυτική κοινωνία του σήμερα. Το να πας να μεταλάβεις κρύβει μεγαλύτερη δύναμη απ'ό,τι νομίζεις, ακόμα και αν δε πιστεύεις, διότι καταβροχθίζεις τον Χριστό, καταβροχθίζεις μια Πράξη, καταβροχθίζεις έναν πιτσιρικά που κάνει ποδήλατο στην αλάνα, κρύβεις μέσα σου βωμούς για να στηρίξει ο καθένας τα αγάλματα της αλληλεπίδρασής του με τη βούλησή του. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για ένα θιβετιανό μοναστήρι, για μια μουσουλμανική συγκέντρωση, για μια τελετή οποιουδήποτε είδους, ασχέτως το τι θεωρώ εγώ ή εσύ "δεκτό", "ιερό", "χυδαίο". Το να φτιάξω ένα πιάτο μακαρόνια να φάω και να προσφέρω σε κάποιον άλλο, είναι το αντίστοιχο του Μυστικού Δείπνου- φάτε με, νιώστε με. Όπως και με την Ishtar, όπως και με τον Κρόνο και τα παιδιά του. Είμαστε όλοι η γενιά του Κρόνου, κουβαλάμε μέσα μας τα μασημένα πτώματα των παιδιών μας, τα οποία στο μέλλον θα ορμήσουν έξω από τα στομάχια μας βίαια- έτσι πρέπει, όπως εμείς μασουλήσαμε τους προγόνους μας από τη στιγμή που ανοίξαμε τα μάτια μας και αντικρύσαμε το καλεϊδοσκόπιο του "κόσμου".

Πώς να μην οδηγηθούμε σε αναρχία ιδεών και αυτόματη σύγκρουση απόψεων, όταν ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του εικονική ερμηνεία των πάντων; Η αναρχία είναι κάτι το οποίο αποτελείται από αρχές, διότι χωρίς την παρουσία τους, δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Κάτι συμπαντικό, όμως δεμένο με τις κλωστές του ότι κάπου όλα κυλάνε ομαλά. Η ανθρώπινη δημιουργικότητα είναι πέραν οποιασδήποτε αρχής, άρα και πέραν οποιασδήποτε αναρχίας. Δεν προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα νέο σύνολο κανόνων για να αντιλαμβανόμαστε το κόσμο τριγύρω μας, προσπαθούμε να τον σκοτώνουμε κάθε δεύτερο που περνάει και να τον ξαναγεννάμε αμέσως μετά. Αναρχία ιδεών δε μπορεί να υπάρξει όσο δεν υπάρχουν στερεές ιδέες για να πατήσει κανείς πάνω τους.

Ο σουρεαλισμός, το υποσυνείδητο, πώς λειτουργεί σαν ανεμιστήρας ερεθισμάτων, σε τέτοιες περιπτώσεις; Αποκάλεσέ το όπως θες, αλλά και ο σουρεαλισμός περιέχει "νόμους". Ειδάλλως δε θα μπορούσε να αποκτηθεί από καλλιτέχνες/τεχνίτες, ή όπως θες πέστο. Οι ιδέες δεν προέρχονται από εμάς, ούτως ή άλλως. Το γαμημένο το υποσυνείδητο, που βαριέσαι να το διαβάζεις και να το ακούς, ειδικά από ανειδίκευτα στόματα (και ναι, έχω υποπέσει κι εγώ στο αμάρτημα αυτό, όπως και διάφοροι γνωστοί και μη μου), μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι σαν το ξύλινο περίγραμμα της πόρτας, όταν μπαίνεις σε μια κατοικία. Δέχεται πράγματα, δεν τα παράγει από το πουθενά. Από πού;

Το ζουμί είναι ότι δεν πρόκειται περί ανθρωποκεντρικής προσέγγισης θεωρία. Το τι δεχόμαστε, το τι παράγουμε, έρχεται από την βαθιά γνώση του ότι τριγύρω μας διαδραματίζεται μια παράσταση, ένα τελετουργικό. Γνωρίζουμε ότι όλα τριγύρω μας είναι μια θεατρική σκηνή, ή μια κεντρική σάλα ενός ναού. Είμαστε οι σκηνοθέτες των προσωπικών μας μικρών δραμάτων, οι ηθοποιοί που άνεργοι ψωλοβροντάνε στα σκαλιά του συλλογου. Μερικές φορές γράφουμε. Προσπαθούμε να βάλουμε μπρος τις μηχανές της αυτοεκτίμησής μας, να βρούμε ένα φως, μια άκρη. Ποτέ. Οι Πράξεις μας είναι μηχανικές, νεκρές. Φυλακισμένες από τη λογική, το κοινωνικά αποδεκτό και την "πραγματικότητα". Ό,τι σιχαίνεσαι, το αγκαλιάζεις για να αντέχεις το ψέμα. Το ψέμα όμως, το να προσεγγίζεις τον άλλον σε ένα μη υπαρκτό σενάριο, είναι το α και το ω μιας παράστασης.

Σκότωσε τον εαυτό σου σήμερα, για να μπορείς να βαπτιστείς αύριο εξ'αρχής.