Μετά από ώριμη σκέψη κατέληξα στο γεγονός ότι παρόλο που ο Foucault έκανε μια αξιολογότατη προσπάθεια στο βιβλίο του "Ceci n'est pas une pipe" να αναλύσει το νόημα του γνωστού πίνακα του Magritte με το ίδιο όνομα, εν τέλει άφησε πολλά εννοιολογικά κενά που εν μέρει σχετίζονται και με το γεγονός ότι το βιβλίο όλο είναι μια δομημένη παπαρολογία. Αλλά φοβού μη. Διότι ένας θαραλλέος νέος, outsider πραγματικά της διανόησης, μα γνωστός για τη βουκολική του ποίηση (νομίζω πέραν αυτών, άνηκε και στον "Γαλάζιο Καβαλάρη") κατάφερε με λίγες λέξεις κιόλας (διότι ο λεκτικός μινιμαλισμός είναι προνόμιο των πραγματικά σοφών) να λύσει το μυστήριο.
"Πάρε μου μια πίπα, να κόψω το τσιγάρο". Ορίστε. Διότι, μπορεί "Αυτό να μην είναι μια πίπα", αλλά στ'αρχίδια μας και αν είναι και αν δεν είναι. Εμείς το λέμε, το κάνουμε λιανά. Αν δεν είναι πίπα αυτό το σκατό, φέρε μας ρε φίλε μια πίπα κανονική, να πάρει ο διάλος, να κάνουμε, να κόψουμε το τσιγάρο. Ξέρουμε τι θέλουμε. Δε σπαταλάμε ώρες προσπαθώντας να αποδείξουμε το μη αποδείξιμο. Φέρε μας μια πίπα. Τελεία.
Αααααχ, καημένοι κουλτουριάρηδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου