Το ανούσιο του πράγματος, #1

Αγαπάω τον Narasimha, δίχως καν να τον γνωρίζω ή να πιστέυω ότι υπάρχει. Δύναμη αντλείται από αυτό καθ'εαυτό το γεγονός, της τυφλής υποταγής των αισθήσεων σε κάτι το οποίο ακόμα και εγώ ο ίδιος αρνούμαι ότι έχει υπόσταση; Θυμάμαι μια φορά που ήμουν πεπεισμένος, μικρός, ότι έβλεπα μικροσκοπικές φιγούρες να με κοιτάνε επίμονα πίσω από έναν τοίχο ενός εγκαταλελειμένου σπιτιού στο Κιάτο- μεγαλώνοντας, δέχτηκα ότι ήταν ασπρόμαυρες γάτες, λουσμένες με το φως της λάμπας της οδού. Ένα κομμάτι μου ακόμα θέλει να πιστεύει ότι δεν ήταν ούτε γάτες, ούτε φιγούρες. Ήμουν εγώ ο ίδιος που έβλεπα τον εαυτό μου να αρνείται πεισματικά να παίξει το παιχνίδι της γειτονιάς. Το παιχνίδι του Κιάτου. Το παιχνίδι της Ελλάδας. Το παιχνίδι της Ευρώπης. Το παιχνίδι του πλανήτη Γη, το παιχνίδι του κόμσου, του σύμπαντος, του τότε, τώρα και μετά. Σήμερα, σε φάσεις, σχεδόν ξέρω ότι δεν είμαστε προορισμένοι για αυτό που εν τέλει καταλήγουμε να χαϊδεύουμε στοργικά, σαν αγαπημένο κατοικίδιο. Ξέρω ότι το φάσμα από κάτουρο που ψιθυρίζουμε το όνομά του ιερά, "πραγματικότητα", είναι απλά το σαμάρι για το γαϊδούρι που αργοπεθαίνει στο χαντάκι δίπλα από το δρόμο και κανείς δε του δίνει σημασία. Δεν δέχομαι το μεταφυσικό, δε δέχομαι 8εωρίες συνομωσίας, δε δέχομαι τίποτα διότι πολύ απλά δεν είμαστε τόσο σημαντικοί για να δεχτούμε ή να αρνηθούμε πράγματα. Δεν δέχομαι το ιερό και το ανίερο, διότι περιορίσαμε την δημιουργική μας ικανότητα και τη μετατρέψαμε σε κανόνες και "επιλογές της καθημερινότητας", για μια καθημερινότητα γυμνή από προσμονές και λαγνεία για το "υπάρχειν". Δεν δέχομαι τον μηδενισμό ή τον υπεροβλικό σκεπτικισμό, διότι πλέον κατάντησαν σαράκι, σκόρος, αρρώστια στα αρχίδια μας, που τα πετσοκόβει και τα λιώνει όπως το κερί την μύγα. Δεν είμαι τόσο σημαντικός για να προσποιούμαι ότι υπάρχω και ότι έχω άποψη για συμπαντικά θέματα, όπως δεν είμαι και τόσο ασήμαντος για να πειστώ ότι η συνεχής αυτή αλλαγή εικόνων και ήχων, παραστάσεων, δεν είναι παρά ένα performance μέσα από το καλεϊδοσκόπιο του νου. Μεταφυσικό είναι το να μαχαιρώνεις ένα σκυλί και να το σέρνεις νεκρό και βρώμικο πλέον με το αμάξι σου, δεμμένο από τις πινακίδες, μες την πόλη. Όχι το να ελπίζεις να συναντήσεις επισκέπτες από το διάστημα, από την Κόλαση ή τα Ουράνια, ή από το Ασυνείδητο.

Είναι η εποχή των Εικόνων. Οι πράξεις καθορίζονται από αυτές, οι γνώμες και οι ιδεολογίες επίσης. Η πράξη, σαν οντότητα, κρύβει μέσα της το όποιο ιερό προσπαθεί να μας πείσει ότι περιέχει η ιδεολογία, καμουφλαρισμένη σα "θρησκεία", "λατρεία", "πεποίθηση", "άρνηση πεποίθησης" και πάει λέγοντας. Η Εικόνα γεννήθηκε συμπληρωματική της πράξης, συμπληρωματική της βούλησης, της δράσης και της αντίδρασης της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης. Κοιτάω πάλι τον εαυτό μου πίσω από τον τοίχο και είμαι πεπεισμένος ότι γουστάρει με αυτό που βλέπει- εμένα να μένω στήλη άλατος. Και πάλι, το μεγάλο φορτίο πρέπει να πέσει, και να ξεχάσω τα πάντα- να ζήσω τη "ζωή". Αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνοντας ότι το μεγάλο υπνωτικό δεν είναι ούτε το αλκοόλ, ούτε το χασίς, ούτε η τηλεόραση, ούτε το πορνό. Το μεγάλο ναρκωτικό είναι οι δεσμοί που χτίζεις για να εξαπατάς την ανάγκη σου για ΠΡΑΞΗ.