Empeiria

"Ήταν ένα πανηγύρι πολεοδομίας, γιορτής χρωμάτων και σαρκικής ικανοποίησης. Ένας ψυχεδελικός Ηλιογάβαλος που με τις στρατιές του από ομοφυλόφιλους και διεστραμένους ερωτικά ευνούχους γκρεμίζουν μια μεγαλόπολη, όχι με κανόνια, μα με πολύχρωμες, τεράστιες παρελάσεις. Κάπου ένιωθα ότι ένα τεράστιο, γκρίζο πουλί, τσιμεντόγλαρος, είχε πιαστεί σε ένα επίσης πολύχρωμο κλουβί και το χτυπούσε με το ράμφος μέχρι που το ράμφος ράγιζε. Το κλουβί έμοιαζε ζωντανό. Ακαθόριστα, χρωματιστά σχήματα, γεμάτα ζωή όμως, πετούσαν άναρχα και χτυπούσαν πάνω στους γκρίζους τοίχους των πολυκατοικιών, πεθαίνοντας. Τα απομεινάρια τους τα μάζευε το τεράστιο πλήθος, ακαθόριστο κι αυτό πλεόν μέσα στο χάος που το γέννησε, τα ξαναπέταγαν στον αέρα και αυτά ξαναγεννιόντουσαν και ξαναπέθαιναν με τον ίδιο τρόπο, και συνέχιζαν συνεχώς το ίδιο. Μέσα στη γιορτή, δε μπορούσες να δεις φιγούρες- σπάνια, έβλεπες τεράστιες μαριονέτες με κεφάλι βούβαλου, και τέσσερα ξύλινα χέρια που περιστρέφονταν με μεθυσμένη, κεφάτη οργή πάνω απ τα κέρατα τους. Εγώ έτρεχα μέταξύ γκρίζου και χρώματος, έψαχνα κάτι, ίσως και πολλά, αλλά δε με ένοιαζε- παραδόθηκα στην ιερή στιγμή. Ξεμονάχιασα δύο πολύ κοντινά μου πρόσωπα που τυχαίνει να είναι και συγγενείς, και τις κοίταξα με την μεγαλύτερη ηρεμία του κόσμου, να μου γλείφουν το πέος, μέσα στο χάος, αρμονικά και με την αίσθηση καθήκοντος ενός στρατιώτη. Όλα ξέφυγαν μετά- χρώματα, βυζιά και κώλοι, ακαθόριστες παρουσίες, μουνιά σαν λάβαρα και τρόπαια, οι τεράστιοι γκρίζοι τοίχοι που κυμμάτιζαν. Όλα έμοιαζαν να αναπνεόυν σαν Ένα, μια πολύχρωμη καρδιά που παλλόταν και για μια στιγμή νόμιζα ότι οι αρτηρίες της είμασταν όλοι εμείς- αλλά έκανα λάθος, είμασταν απλά φιλοξενούμενοι, γιοι και κόρες κάποιου άγνωστου, φιλοξενούμενοι μιας παρουσίας πολύτιμης και ιερής που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ποτέ, μέχρι τότε. "

Το τελευταίο όνειρο που είδα, έτυχε να είναι και το πιο ενδιαφέρον και ζωντανό εδώ και καιρό, μα με αρκετά μεγάλο τίμημα- όταν το έβλεπα, σφάδαζα από πόνους λόγω μυικής υπερφόρτωσης (οι ώμοι μου είχαν νεκρώσει από το σούβλισμα, είχα μείνει ξάγρυπνος το προηγούμενο βράδυ λόγω του πόνου και το όνειρο το είδα το μεσημέρι)- κάποιο μέρος του εγκεφάλου λοιπόν πήρε τη πρωτοβουλία να αναγνωρίσει ασυναίσθητα το ανυπόφορο σούβλισμα ως "ερέθισμα" και να το μεταδόσει σαν όνειρο/ στο όνειρο. Και ξέρω, εσάς στ'αρχίδια σας και δίκιο έχετε, για μένα όμως τέτοιες εμπειρίες αξίζουν τα μέγιστα και με κάνουν να μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου που αγνοώ. Γι'αυτό και έχουμε τα blog. Κλατσ κλατσ, σημειώστε, κρατήστε, αξιολογήστε.