Ιδού το λικέρ που σου γαμάει το μυαλό, στο πιο κακόφημο μπαρ της οικουμένης όλης, τη Γη: Καύσωνας, αρχιδοξύσιμο, πονοκέφαλος, Πάτρα. Ζεστό σαν γαμήσι τον Αύγουστο. Κακό τριπάρισμα δίχως την ανάγκη ψυχοτρόπων. Γραμμές και σημάδια πάσης φύσεως, μυρμήγκια στην οθόνη και στις σελίδες. Και σα να μην έφτανε αυτό, παντού τριγύρω τα κεφάλια του καριόλη του Ravana. Αν αυτός ξέρει τόσα, ώστε να χρειάζεται δέκα γαμημένα κεφάλια για να τα στεγάσει (δέκα κεφάλια! μα μπορεί κανείς να το φανταστεί;), εγώ ξέρω απλά ότι μου σπάει τα αρχίδια. Πάνω λοιπόν στο ζενίθ αυτής της ψυχολογικής μου κατηφόρας (ή ίσως όχι ψυχολογικής, μα περισσότερο οργανικής), το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι ευγνώμων, σε Αυτούς ψηλά και Αυτούς Χαμηλά, είναι αυτό: Πάλι καλά που ο Ravana δεν έχει και δέκα κώλους. Διότι ειδάλλως η κλανιά του, που πλημμύρισε το δωμάτιο μα εγώ (τι χαρά) δε μπορώ να μυρίσω λόγω ρυνικής ανωμαλίας από την παιδική μου ηλικία, θα είχε εξοντώσει όλη τη Πάτρα. Αλλά να σου πω. Τι λέω; Ας είχε εκατό κώλους τότε, χίλιους, δυο χιλιάδες!
Έχω να φάω καλά δυο μέρες. Σήμερα καθόλου, κιόλας. Όχι ότι παραπονιέμαι, απλά ένα βοϊδοειδές σαν και του λόγου μου παθαίνει κατάθλιψη και τροφικό σύνδρομο στέρησης. Ακόμα κρατώ καλά- και δεν παραπονιέμαι, στη ζωή μου γενικά τρώω καλά. Απ το ταβάνι κρέμεται ακόμα ένας νεκρός καμαρώτος- και λέω εγώ τώρα. Τι δουλειά έχει εδώ; Τράβα, πάρε τον αδερφίστικο κώλο σου και εξαφανίσου. Μαλθακή αδερφάρα. Καμαρώτος. Πούτσες. Ο Ravana το καταδιασκεδάζει, ο γαμιόλης. Αρκετά και με δαύτον. Ό,τι δε μπορείς να το δαμάσεις, ας το κάνεις φίλο. Λέω να τον γράψω στην ΟΝΕΔ. Ή καλύτερα, στους Υπερβόρειους. Να φάμε και καναν αριστερό, να μου φύγει η ληγούρα.
Τι υπέροχα γαμημένη μέρα! Ένα κακό τριπάρισμα! Σα κλανιά από τον Ravana.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου