Ημερωμένα λόγια 13

-Ήρθε αυτή η εποχή πάλι.
-Χμφ?

(ήχοι: ποτήρια να τσουγκράνε το ένα στ'άλλο, μουρμούρα σαν έμβιος οργανισμός που αναπνέει πάνω απ το κεφάλι σου, νότες πεταμένες στη σειρά)

-Ναι. Λέω. Ξέρεις. Πάλι ήρθε η ανάγκη.
-Η ανάγκη...αχά. Μάλιστα.
-Δε μπορώ άλλο, δηλαδή, λέω: είναι σα το φθινόπωρο, καταλαβαίνεις;
-Χμφ-χμφ;
-Ανάγκη για να πέσουν όλα, ξέρεις. Κανένα νόημα παρά μόνο στο να πέσουν κάτω όλα για να ξαναφυτρώσουν. Και δε σε νοιάζει καν το φύτρωμα εκ νέου εδώ που τα λέμε.
-Τι να σου πω. Συ ξες.

(ήχοι: γουλιές από μπύρα, το εθιστικό "τσσαααααφ" του σπίρτου όταν ανάβει και η αίσθηση από καμμένα στάχια όταν έρχεται σε επαφή με το κεφάλι του εργοστασιακού τσιγάρου)

-Διότι τότε, δε χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Είσαι σα βρέφος. Ακίνητος και κενός, αλλά ταυτόχρονα ζεστός λες και ξαναεπέστρεψες στη μήτρα. Δεν έχεις ανάγκη τίποτε και κανέναν.
-Χαχ, ωραία ακούγεται.
-Ύπνος δίχως όνειρα, αυτό. Σα να βιώνεις έναν ύπνο χωρίς όνειρα.

(ήχοι: μουρμούρα που γίνεται ένα, "ποτίζει" τους τοίχους και δε σε αποσπά, νέφος από τσιγάρα, παγάκια που σκάνε μέσα σε ουίσκι)

-Είναι ένα δικό σου θέμα που εσύ αποφασίζεις.
-Έπεσα πολλές φορές στην αλλαγή. Έχω κατασταλάξει πλέον ότι, ό,τι και να χρησιμοποιηθεί, εκεί θα γυρνάω ανά καιρούς, δηλαδή, δεν αλλάζει.
-Καμία άλλη εναλλακτική παρόμοιας υφής αλλά διαφορετικών αποτελεσμάτων;
-Υφής, όχι, σου είπα...κοίτα, αυτό, το τίποτα. Δε ξέρω, θα δούμε.
-Δεν έχεις κανένα νόημα στη γκλάβα για οτιδήποτε εκεί έξω, ε;
-Ναι...αυτό. Δε με ενδιαφέρει τίποτε πραγματικά. Εδώ και χρόνια. Κάθε φορά είναι αγώνας κατανόησης των ίδιων και των ίδιων.
-Σε αυτό σε νιώθω.

(ήχοι: σταγόνες να σκάνε στο τζάμι δίπλα άτσαλα, ο ήχος ξυσίματος γενειάδας, καρέκλες τρίζουν, σαγόνια ροκανίζουν ψηροκάρπια)

-Τουλάχιστον θα κοιμάσαι όμορφα. Όνειρα περίεργα;
-Σου είπα, νομίζω...ίσως, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι από τότε που έπαψα να πιστεύω σε οτιδήποτε, εδώ και χρόνια, από τότε, δεν έχω ξαναθυμηθεί ποτέ όνειρο μέχρι σήμερα. Ποτέ.
-Αυτό είναι περίεργο που λες.
-Ίσως.

(ήχοι: νύχια να χαϊδεύουν γόνατα, τακούνια με ηχώ, το "τσακα-τσουκα" κουμπιών και συσκευών)

-Και τι θα κάνεις τελικώς με αυτό το θέμα.
-Θα δω. Στη πόλη, θα κατέβω να βρω κάποιον απ τους γνωστούς και βλέπω.
-Τι να σου πω. Μεγάλο "παιδί" είσαι πλέον. Ό,τι γουστάρεις κάνε.
-Και συ, τι;
-Εγώ τι;
-Τα ίδια;
-Χα.

(ήχοι: βαριές ανάσες σαν ψαλμοί, αγκώνες να χτυπάνε άτσαλα στη μπάρα)

-Ε ναι. Τι άλλο.

(ήχοι: μπύρα να κατεβαίνει στον ουρανίσκο, σταγόνες βροχής να σκάνε άτσαλα, στο τζάμι από δίπλα, βαριοπούλες στο στέρνο να κοπανάνε κάθε φορά που πέρναγε μια όμορφη γυναίκα)

Ξέρω γω

Βαρέθηκα, κουράστηκα.

Ένα τείχος από μπυρόκουτα.
Μια σαχάρα στο χαλί και στα πλακάκια
από σκόνες
στάχτες
ξέρω γω.
Πιο πολύ τι ενοχλεί;
Η στάχτη εδώ;
Ή η στάχτη κει μέσα;
Στη γκλάβα;

Και οι μύγες μου με αφήσανε,
Κάποτε τις σκότωνα δίχως ενοχές.
Από τη πρώτη στιγμή που τις ένιωθα στο κούτελο,
ενώ κοιμόμουνα,
ή στο πουτσοκέφαλο,
ενώ την έπαιζα,
ήταν εκεί.
Και τις φόνευα μία-μία.
Τελετουργικό καθημερινό.

Γάμα τη μετενσάρκωση.
Σκατά.
Μαλάκες ινδουιστές και τα υπόλοιπα,
το "εγώ" πού είναι;
Πλαστικοί είμαστε όλοι;
Ναι.
Απλά μετά από τόσο καιρό,
στο λέω στα ίσα.
Και μεθυσμένα.
"ΠΑΠΑΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"
"ΜΑΛΑΚΙΕΕΕΕΕΕΣ ΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ"

Χοχο.
Χοχο.

Η Πόρνη η Βαβυλώνα.
Κατεψυγμένη.
ΤΟΣΕΣ πόρνες,
ΠΟΥΤΑΝΕΣ,
μες τα μάτια μας τόσα χρόνια,
και να μας κάνει εντύπωση,
η γυμνή καριόλα
πάνω στο ΚΤΗΝΟΣ;;;;
Χα-χα-χα.
Μανάρα μου-
ΔΕΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.

Και να ανοίξει ο ουρανός
να φτύνει χλέπες χρυσοπορτοκαλιές.
Και να ανοίξει στα δύο η θάλασσα
να φανερώσει πλάσματα απόκρυφα, "απαγορευμένα".
Και να σκιστεί στα δυο η Γη
να ξερνάει απ το μουνί της νεκροζώντανα ανδείκελα.

Ρε μουνόπανα,
πριν κάνω ό,τι θέλω σε αυτή τη σύντομη ζωή,
ΜΗΝ τολμήσετε να κάνετε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Σας βλέπω. Σας παρατηρώ.
Είστε η κρυφή ευχή που κάνουμε κάθε βράδυ,
πονώντας απίστευτα,
να μην πεθάνουμε απόψε- άλλο βράδυ, μετά.
Και το πρωί,
απλά μας παίρνετε τσιμπούκι απίστευτο,
υπέροχο.

Τραφείτε κι άλλο με μας.
Μας αξίζει.
και ΣΑΣ αξίζει επίσης.
Παλιοκαριόληδες,
παλιοπούστηδες,
να πα να γαμηθείτε.
Γαμώ ό,τι ιερό και όσιο,
απλά,
αν ισχύει κάτι τέτοιο,
να κλείσω από τώρα δωμάτιο για Κόλαση.
Μεφιστοφελή! Ε, παλιόπουστα, ακούς;
Ναι;
Εντάξει.
Χώσε με σε δωμάτιο επισήμων.
ΠΑΠΑΡΑ!

Τζζζζίλιν άουτ

Απ' τη μία η Laura η Τσάπ(μ)α(ν), απ' την άλλη το καθημερινό απογευματινό κλάσιμο στον καναπέ του Γιώργη, το μυαλό παίζει παίγνια περίεργα. Chillin' out. Οκέη. Τσιμπάτε λοιπόν μερικά τραγουδάκια για το αρχιδοξύσιμο (αυτό που όποιος έχει κοστούμι και βαλίτσα, αποκαλεί "lounging") και την ανελέητη γενοκτονία εγκεφαλικών κυττάρων, να λιώσουμε στο πάτωμα παρέα. Σα σκώληκες που είμεθα.


1)Faith No More
"Paths of Glory"
http://www.youtube.com/watch?v=Xu1nwEQUXmA

Skata σε όσους απαξιώνουν τη τελευταία αλμπουμάρα των προσφάτως νεκρανεστημένων Αρχόντων του Μουσικού Σουρεαλισμού εξ Αμέρικα (ίδια φράση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξεπατικοτούρα με το όνομα "Mr Bungle" να υποννοείται αντί για αυτό των Faith No More, γιες). Το "Paths of Glory" είναι ένα χαρακτηριστικότατο δείγμα του εντόνως γλαφυρού ατμοσφαιρικού τους τσίρκουλου σε νότες, έχει δε αυτή τη παλιομοδίτικη, εντόνως νοσταλγική χροιά που θα φέρει στο μυαλό πυροτεχνήματα το Πάσχα και βόλτες στα χωράφια το βράδυ με βροχή (ή ό,τι εμπειρία κουβαλάει η γκλάβα σας, εν πάσει περιπτώσει).


2)Current 93
"All the pretty little horses"
http://www.youtube.com/watch?v=TWg4dnXCpt8

Η αλήθεια είναι ότι οι 8 στους 10 δε μπορούν να αποφασίσουν με σαφήνεια για τον "καλύτερο" Current 93 δίσκο- αφήνονται στη διάθεση της κάθε περιόδου. Έτσι και το τομάρι που πληκτροολογεί αυτή τη στιγμή, ταπεινά παραδέχεται ότι αυτή τη περίοδο χρειάζεται το χαπάκι του από "Sleep Has His House" (εξαίρετος δίσκος, κατεβάστε σήμερα κιόλας να τσεκάρετε), μα το μάτι του έπεσε πάνω στο υπεράνω περιγραφών και κριτικής "All The Pretty Little Horses", από τον ομόνυμο δίσκο στον οποίο παραδέχεται και δημοσίως ότι δεν έχει εντρυφήσει όσο θα γούσταρε. Αυτό όμως δεν αναιρεί τον απόλυτο σεβασμό που έχει σε αυτό το κομμάτι το προαναφερθέν τομάρι, μιας και μόλις σε 2 και κάτι λεπτά καταφέρνει να σε χώσει βαθιά, στο βούρκο. Συστατικά της επιτυχίας, δύο: (1) είναι Current 93, (2)τραγουδάει ο Nick Cave...


3)Steve Von Till
"Twice Born"
http://www.youtube.com/watch?v=ey2frJA6Ujc
ΠΡΟΣΟΧΗ: κάτω από συγκεκριμένες "προϋποθέσεις", τραγούδια σαν αυτό ή γενικότερα η solo δισκογραφία του ενός εκ των δύο "mainmen" των Neurosis, μπορούν να έχουν χείριστα, καταστροφικά αποτελέσματα για τη ψυχολογία σας. Αν νιώθετε πάντως αρκετά τολμηροί, γραψαρχίδες ή επιζητάτε το κακό τριπάρισμα, σβήστε φώτα, αράξτε το κουρασμένο σας σώμα και πιάστε τον εαυτό σας πολλές φορές να προσπαθεί να αποβάλλει αυτό που ακούει δίχως όμως αποτέλεσμα- σε εθίζει ακριβώς επειδή σου γαμάει τη ψυχολογία, και τότε τα ηνία τα μαγκώνουνε τα μαζοχιστικά του καθενός. Τέτοια τραγούδια εγώ τα λέω ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ.


4)Earth
"Rise to Glory"
http://www.youtube.com/watch?v=BNOuNR45DRw
Μπάντα εθισμός. Πολυπράγμονες και πειραματιστές. Το "The Bees made honey into the lions skull" σε κάνει να σαστίζεις με τη ψυχή που βγάζει δίχως να χύνει ούτε καν σταγόνα ιδρώτα για να προσπαθήσει να σε πείσει για την ειλικρίνειά του. Δεν έχουμε καν λόγια. Οι Earth στη τελευταία τους μετενσάρκωση είναι πλέον ένας ζωντανός οργανισμός που επικοινωνεί με τη πάρτη σου μέσω ψυχεδελικών, μαστούρικων blues σινιάλων που γονατίζουν και τον πιο ισχυρογνώμονα. Απαραίτητο για ώρες λιωσίματος, όταν σκάει ειδικά η ατάκα "κάτι να παίζει και να μη μιλάει κανένας".


5)Deadsoul Tribe
"Just like a Timepiece"
http://www.youtube.com/watch?v=3Irf4l1ayKw
Για το πιο "χίπικο" της υπόθεσης. Επανηχογράφηση του τραγουδιού από τον προσωπικό δίσκο του τραγουδιστή/ιερέα/ποιητή/ένδοξο καραφλοδαίμονα Buddy Lackey/Devon Graves με τη μέχρι πριν λίγο καιρό κύρια μπάντα του, τους DeadSoul Tribe. Έρωτας χρόνων αυτό το κομμάτι. Ό,τι πρέπει για τα ρομαντικά τριπάκια, ξέτε, που για μία ώρα, ένα και μόνο βράδυ, σκέφτεστε ότι όλα έχουν μπει σε σειρά και ότι επιτέλους φώτισε πάνω από τη κούτρα σας και μόνο, και όσοι γουστάρουνε να αράξουν δίπλα σας να απολαύσουν τον ήλιο είναι ευπρόσδεκτοι, όλοι οι άλλοι να πα να χύσουνε φλοκάτη και το πούλο. Η δικιά σου προσωπική στιγμή (ψευδο-, έστω)ικανοποίησης απόλυτης και "χαράς" που δε θες να την αφήσεις να πάει έτσι, αλλά να τη γιγαντώσεις. Έτσι;


6)Down
"Where I'm going"
http://www.youtube.com/watch?v=8ZCK02lBwn0
και
Pantera
"Suicide Note pt. 1"
http://www.youtube.com/watch?v=_zzUE6jSfjo
Μερικοί απ' τους μεγαλύτερους μαλάκες που υπάρχουν, είναι αυτοί οι οποίοι, είτε επειδή έχουν υπερξεφτιλίσει στο μυαλό τους από υπερ-κατανάλωση συγκεκριμένα πράματα, είτε επειδή δηλώνουν "αηδιασμένοι" από το πόσο κλισέ μπορεί να ακούγεται κάποια κατάσταση (Down/Anselmo και κλάσιμο, χοχοχο), ταυτόχρονα προσποιούνται ότι σνομπάρουν οτιδήποτε δεν φέρει τη σφραγίδα του "πρωτότυπου". Πούτσα καπαμάς, διότι σε αυτή τη περίπτωση, τώρα αντί για Anselmo θα έπρεπε να έγραφα για Yahowa 13, πχ. Και πούτσα καπαμάς, επειδή έτσι δε θα είχα την ευκαιρία να γράψω για το πώς αυτά τα συγκεκριμένα δύο κομμάτια, αμφότερα τραγουδισμένα από τον πιο ευεργετικά μπουνταλά πρέζο της μουσικής σκηνής, μπορούν να σε στείλουν στο γερό διάλο χωρίς ιδιαίτερα φρου φρου και αρώματα- απλά βούλω και άκου, μάγκα μου. "Blues", "country touch", "stoner/metal", μπρουφ. Ρεμπέτικα είναι. A cheap cocaine, a dry inhale.


(7)Ulver
"Eos"
http://www.youtube.com/watch?v=q8c9maWYRNo
Κάηκες, γαμήθηκες, έκλασες, τα μάτια δε μπορείς να τα κρατήσεις ανοιχτά πάνω από λίγα δεύτερα καθώς κρέμονται δίπλα από τα παπάρια σου, το κεφάλι υπερμούδιασε, το σώμα βαράει log out, το σκοτάδι παίζει παιχνίδια και δε μπορείς να ξεχωρίσεις καν πχ τι πουλάει εκείνο το κατάστημα απέναντι από το σπίτι με τα χρωματιστά φιρφιλίνια και το τίγκα φως. Όλα μια μάζα. Χώνεις και το τελευταίο Ulver να παίζει, και παραδίδεις πολύ γλυκά τον κώλο σου στο Μορφέα, τη πουστάρα, για ανελέητο θώπευμα. Η φιλόξενη ντάγκλα και τα ζεστά, ανθρώπινα φωνητικά του Garm, είναι το καλύτερο κρέβατι, το μαλακότερο μαξιλάρι, το πιο υγρό και ζεστό μουνί. Αμήν.


(8)Shora
"Parhelion", απ το άλμπουμ "Malval"
http://www.youtube.com/watch?v=r7xIY3kA7xk
Επίσης για ήρεμες φάσεις, αν και μες τον άξονα "Πωωωωωωω τι παίζουνεεεεεε ρε πούστηηηηηη". Ένα άλμπουμ που καταπίνει στο καθισό του παραπάνω απ τα μισά "post rock" υπόθετα της εποχής μας, ένα άλμπουμ που σηκώνει μελέτη και εντρυφή. Θα έλεγα ότι χτυπάει υπογείως, όπως και το Earth, αλλά με άλλους κώδικες- αυτούς που απαιτούν από σένα ανοιχτό μυαλό και διάθεση για μουσικές τζιριτζάντζουλες. Ενδείκνυται η ακρόαση ολόκληρου του "Malval" δίσκου- θα με θυμηθείς Μανώλη.


(9)Fields of the Nephilim
"...And there will your heart be also"
http://www.youtube.com/watch?v=HP2vFSeDAaU
Η απώλεια οποιουδήποτε ζενίθ. Πάει η ελπίς, μπάρμπα. Ας παίξει στη κηδεία μου όταν έρθει η ρημάδα η ώρα για να μπορώ να πεταρίζω χαρούμενα πάνω απ τα αυτιά σας όταν κάνετε νανάκια, μετά θάνατον. Μανάρες μου. Ενδώστε, ενδώστε, ενδώστε- το τριπάρισμα γίνεται εντονότατο. Σχεδόν θανατηφόρο. Αλλά γουστάρετε.


(10)Death In June
"Giddy Giddy Carousel"
http://www.youtube.com/watch?v=eXh5VEvm8bI
Βαρέθηκες τα σούξου μούξου, τα χαχαχαχουχουχου, σε πιάσανε τα διαόλια σου. Είσαι αρκετά λιώμα από την κούραση ή από οποιονδήποτε παράγοντα, όμως, για να βάλεις... "τα δυνατά νταούλια". Θες κάτι που θα σε σφάξει με το μπαμπάκι. Κάτι που θα σε σκουντήξει πρώτα στον ώμο για να σου δείξει ότι υπάρχει, και μετά να σε μαχαιρώσει στο κούτελο δίχως καν να ανοιγοκλείσει τα μάτια από οποιοδήποτε συναίσθημα. Θες να γαμήσεις τη φάση φίλε, να πέσεις στο πηγάδι, να αυτοευνουχιστείς, θες τη μιζέρια σου ρε μαλάκα διότι... έτσι. Θες το μπασταρδόπραμα του Douglas Pearce. Θες Death In June. Και καλή επιτυχία.

Ίσως

Δυο δάχτυλα να χαϊδεύουν χορδές
παρακμιακά blues
σε μπαρουτοκαπνισμένα δωμάτια
και κανένας να μην έχει το προνόμιο να σκεφτεί
οτιδήποτε.

Και δυο δάχτυλα να χαϊδεουν μαλλιά
παρακμιακοί έρωτες
σε μπαρουτοκπανισμένα δωμάτια επίσης
και κανένας να μην θέλει, ενώ έχει το προνόμιο, να σκεφτεί
οτιδήποτε.

Τρεις φορές μέτρησα,
το πώς το φως του ήλιου έπεφτε στα μαλλιά της.
Κι ερωτευόμουνα.
Και άλλες τρεις φορές
το πώς μπερδεύτηκα, και το φως δεν ήταν φως,
αλλά μαλακισμένη αντανακλαση από σπασμένο καθρέφτη
των "εγώ" μας.
Και την πούλευα με μανία.

Τρεις φορές πάλι μέτρησα,
το πώς μερικοί βρίσκουν ηρεμία στον καναπέ
με ένα τσιμπούκι, και ένα ουίσκι στο χέρι.
Και πώς αυτό μετά από λίγο γίνεται εφιάλτης.
"Καθημερινότητα".
Παπάρια.

Και άλλες τρεις φορές,
σκεφτόμουνα,
"Τι ωραία που θα'τανε,
να μπορείς να πέφτεις στην αγκαλιά μιας γυναίκας,
χωρίς να πέφτεις πριν στα χέρια της"
(Pratt)
Εύγε.

Μεταξύ παλιών κτηρίων,
κάστρων κατεδαφισμένων,
μεταξύ θαλασσών διχοτομημένων στα δύο,
που η στεριά είναι ίση με τη θάλασσα,
και πιάνεσαι απ την αγκαλιά της γιαγιάς σου,
πειδή "βλέπεις τσούχτρες σε σχήματα που δεν έχεις ξαναδεί"
(όντως: τσούχτρα-αλυσίδα, τσούχτρα-μεγάλο μαλάκιο κλπ)
και λες, πφφφφ, τι έγινε ρε μαλάκα;
Ποιος πούστης Μωυσής κοπάνησε τη μαγκούρα του δω πέρα;
τι σου φταιγαμε μεις ρε μαλάκα Μωυσή, να μας χαλάς το μπάνιο;

Πάμε πάλι:
Τρεις φορές μέτρησα το πώς έσκαγα με τα μούτρα σε δοκάρια
και κάτω στα χαλίκια.
Και μεγαλώνοντας, τρεις φορές πώς έσκαγα,
ξυπνώντας απότομα, ίσως από lucid dreaming,
σε γωνίες στο σπίτι, τρέχοντας.

Τρεις φορές μέτρησα πώς θα ψόφαγα για αυτήνα
αυτήνα στα όνειρα
Και δε θα ψόφαγα. Μιας και αυτήνα μας άφησε εις τόπους χλοερούς πλέον.
Και τρεις φορές πώς μετάνιωνα
που έλεγα πως θα ψοφήσω
για κάτι με σάρκα και οστά.
Εδώ και εκεί, πέρα δώθε, μαλακίες.

Πλήκτρα όλα. Καμία φάτνη για τους βουκόλους πλέον.
Πλήκτρα και μαλακίες. Ωραία. Οκέη.
Άντε γαμηθείτε πλήκτρα.
Τσακ τσακ τσακ,
τσακ τσακ τσακ τσακ- τσακ,
μια πρόταση!
Υπέροχα!
Πού πήγε άραγε η παιδική η καύλα με τα τετράδια,
και τη φάση "γράφω για ό,τι μου καπνίσει- οκέη! οκεή!"

Κρουασανόπληκτες μητρικές φιγούρες
με σάλια να στάζουνε
σειρά, παρέλαση προς τον Μολώχ
με τα έμβριά τους στα χέρια υψωμένα
ψέλνοντας την ίδια μαλακία,
"Χαίρε Χαίρε,
Εις την ιερή πυρά βαπτιζόμεθα,
ΚΑΤΣΕΛΗΣ 7DAYS ΥΦΑΝΤΗΣ"
Σκατά σε μας.
Σε μας.

Τρεις φορές έπιασα τον εαυτό μου να ρεμβάζει
όξω, απ το μπαλκόνι,
το χιόνι να σιγολιώνει και τον ήλιο του Φλεβάρη να ξεπροβάλλει.
Και τις τρεις αυτές φορές
τον τιμώρησα.
Καμία σκέψη. Καμία ντροπή.
"Izgreyala yasna zvezda"
"Ένα λαμπερό αστέρι μόλις υψώθηκε"

Ελπίζω να σαι συ μάγκα μου
μάγκισσά μου,
μανάρα μου ανεξαρτήτως αν είσαι σερνικός ή θηλυκιά
διότι σε γουστάρω
και σε έχω και ανάγκη να πούμε.

Μαλακία

Αυτά παθαίνεις όταν κάνεις λάθος στο ξυπνητήρι, μια μέρα πριν, σουρωμένος, και αντί να βάλεις να ξυπνήσεις στις 7:30 το πρωί (το λεοφορείο φεύγει στις 8:30), ξυπνάς στις 8:25- και δεν ακούς και τα χίλια τηλεφωνήματα των άλλων.
Μαλακία. Φύγαν όλοι, και έμεινα δω χάμω- θα ανέβω σήμερα με το βραδινό, όπως δείχνει το πράμα. Δε γαμείς.

Μπουρανί και πάλι

Ευρώπη, φίλε! Ακόμα και το περίπτερο δω πάνου, που παίρνω τσιγάρα τόσο καιρό, στη Φλώρινα, έβαλε ΠΟΡΤΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΟΛΙΣ ΠΑΓΑΙΝΕΙΣ ΜΠΡΟΣ ΤΗΣ! ΟΥΑΟ!

Αυτό είν το τελευταίο post για κάτι μέρες. Και δε το λέω αυτό ξιπασμένα, εγωιστικά, φάση "ναι, γιο, yo, δε μπορείτε χωρίς μένα, yo!". Το λέω φάση, "¨θα λείπω αυτές τις μέρες, άρα δε θα μπορώ να γίνω ένα (1) με τα σκατά που ίσως κρέμονται απ τη κούτρα σας". Ούτε καν. Το λέω ξανά. "Δε σας νοιάζει μία, ούτε μένα! Προφανώς ούτε μένα! Άρα, παπάρια!". Γενικά, το κλισέ, το γνωστό: παίζεις με βρισές για να μην αποκαλυφτεί ότι δε χειρίζεσαι καλά τη γλώσσα.

Πάντως καλά ήτο σήμερα. Βότκα πολλές ώρες πριν, βότκες-σφηνάκια όσο ήμανε στο μπαρ, κάτι κερασμένες μπύρες απ τον DJ, καλά είναι! Και κάτι σοκολάτες πριν, και στο ενδιάμεσο- το πάθημα άλλων, όχι μάθημα προσωπικό. Και ας στραβώσει σαγόνι- γάμησέ τα.

Βασικά, μου πρήζεται ο πούτσος (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά) ΠΑΡΑ πολλές φορές τελευταία. Είτε είναι το νεφρό που αποβάλλει (άρα κατουράω συνέχεια και πονάει το πουτσοκέφαλο), είτε είναι ουρολοίμοξη (πώς γράφεται αυτή η μαλακία; δε ξέρω. και ΔΕ θέλω καν να μάθω, αν και παίζει να ναι τέτοια μαλακία). Όπως και να χει, ας ειδοποιήσει ο οργανισμός, να ξέρω. Όχι να πάρω σώνει και καλά "μέτρα". Βαριέμαι να κάνω καν αυτό. Δεν είναι και η πρώτη φορά άλλωστε. Απλά να ξέρω άλλη μια φορά.

Τώρα; Μπουρανί.
Ήδη έχω αργήσει να κοιμηθώ, να ξυπνήσω αύριο να πάρω το λοφορείο (ούτε καν "λεοφορείο"). Άρα παπάρια. Σας εύχομαι καλά γλέντια, όπου και να'στε- αλλά ταυτόχρονα, χάνετε ΠΟΛΛΑ που δεν είστε στο Μπουρανί.
Θα πουλήσω μια πήλινη ψωλή και για σας.
Να'στε καλά.

Ο γκαντέμης.

Οργιάζαν ψες στη Φλώρινα.
Ο ένας, βγήκε off από εκατοντάδες κεράσματα σφηνάκια στο μπαρ που δούλευε DJ, και ακολούθησε μια πελάτισσα σπίτι της για σφηνοκωλάδες.
Οι άλλοι μισοί, κατέληξαν να γαμιούνται στις καταχρήσεις με τον Ύπο (ξέτε ρε ποιον Ύπο, τον Υποχθόνιο, ΖΝ, ΖΝ, γιογιογιο και άλλες πολεμικές ιαχές) που χε έρθει δω πάνω στα βουνά για live και γίναν πιο πατσαβούρια και από κωλοσφούγγι σε βουλγάρικη καντίνα-τροχοβίλλα σε ξεχασμένη διασταύρωση της εθνικής.

Και γω ο μαλάκας δεν ήξερα τίποτα για κανέναν και σούρωνα μόνος σπίτι μου, με μόνη μου καύλα κάτι freeware παιχνιδάκια με stick figures.
Χαρ. Χαρ. Χαρ. Φακ μα λακ, γάμα μου τη λακ.
Αύριο Τύρναβος για Μπουρανί. Θεε μου, η ανατριχίλα στον ομφαλό και πάλι, όπως πέρυσι.

Κανονικά τώρα θα ήτο η ώρα για το "αποχαιρετιστήριο" post για το τριήμερο, αλλά ξέρω με μαθηματική ακρίβεια πως σε κάτι ώρες θα ξαναγράφω, με το κεφάλι να κουτουλάει στο ράφι από πάνω απ την οθόνη, τα δάχτυλα να γεμίζουν κατά λάθος στάχτες και να τις απλώνω και στο πληκτρολόγιο, και το σώμα να παγαίνει πέρα δώθε- ο ορίτζιναλ εκκρεμές του Φουκώ.

Χάγια! Παγαίνω για την Σέρκοβα, να ξεκινήσει ωραία η μέρα.

Λεξούλες

Είχα γράψει, σουρωμένος ημί, κάτι για λέξεις και έννοιες σε αυτό το post. Αλλά θες το ότι έμεινα ξύπνιος ώρα, θες ότι άφησα τον ΑΝΤ1 πολλή ώρα να παίζει στη τηλεόραση δίπλα μου και έχει επαναλήψεις κάτι παλιακά σήριαλ με νοσοκομεία (λες και υπάρχει σήριαλ ελληνικό που να απεικονίζει ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ νοσοκομεία), θες ότι την έπαιξα με τόσο πάθος που το "Ντουέντε" του Λόρκα μπροστά στη πούτσα μου απόψε μοιάζει με ποιήμα του Κωστάκη απ το 3ο Δημοτικό Αχλαδόφτερνας για την 28η, ξεσούρωσα. Και νύσταξα.
Και απ τη μία αφού νύσταξα, πάω να τη πέσω δίχως ενοχές.
Αύριο ο Λαρσαίος πάλι θα με τρέχει για διαβάσματα και σκάκι-ς (πώς είνι ο πληθυντικός; "σκάκια"; "σκάκιζ"; "skakies";).
Απ την άλλη αφού ξεσούρωσα νωρίς (και είμαι αρκετά νυσταγμένος για να θυμώσω με το γεγονός αυτό καθ'εαυτό), ΦΑΠ, πάει και το post αυτό. Μαλακία ήταν.

Στην έφερα, ω λαθραναγνώστη!
Χο-χο-χο.

Α να τα όνειρα

Είμασταν στο παλιό μου το σπίτι στο Κιάτο. Στις παλιές γειτονιές. Εγώ, ο Λαρσαίος, ο αδερφός του και ένας φίλος ακόμα. Το σπίτι έμοιαζε καρτουνίστικο, παντού σκοτεινό παρόλο που υπήρχαν λάμπες, και εσωτερικά έμοιαζε να ανοίγεται απίστευτα πολύ στο χώρο, σαν ψυχεδελική βίλλα, σε μέγεθος, που τρεμόπαιζε σα κερί. Ωραία πράματα. Είχα αφήσει τους άλλους στο ένα δωμάτιο, και 5 δωμάτια πιο πέρα, καθόμουνα με τον Καρατζαφέρη και δυο ψηφοφόρους (;) του, ο ένας ήταν απαίσιος, δίχως σαγόνι και κράταγε ένα πριόνι. Σε μια φάση, πετιέται το έκτρωμα και αρχίζει να πριονίζει το κεφάλι του αλλου ψηφοφόρου (;), σκοτώνοντάς τον στη ψύχρα. Ο Καρατζαφέρης κάτι έλεγε, δε θυμάμαι. Πετάγομα πάνω και τρέχω προς τους άλλους, τους βρίσκω, και λέω με κομμένη την ανάσα και τα γόνατα "ΕμπιστευτείτεμεπάμεναφύγουμεαπόδωΘΑΜΑΣΣΚΟΤΩΣΟΥΝπαμεΠΑΜΕΠΑΜΕ!". Ο Λαρσαίος με έπιασε, ο αδερφός του ρώταγε συνέχεια τι εννοώ, και ο άλλος ο φίλος με αρπάει και αρχίζουμε να τρέχουμε στο δρόμο εξω από το σπίτι, στη γειτονιά μου τη παλιά. Βράδυ, αλλά όχι κατάμαυρα, περισσότερο ήρεμο ημι-μπλε. Πανικός.

Ιντερλούδιο: η γειτονιά είχε αλλάξει, είχε παντού τεράστιες μάντρες και τεράστια κούτσουρα, και πρόσωπα μας κοιτούσαν να τρέχουμε φανερώνοντας μόνο το μισό πρόσωπό τους, πίσω από τις μάντρες- δεν ήταν τρομακτικά πάντως, θυμάμαι ότι μου άρεσαν.

Κατ! Τίγκα άμμος, σαλούν τίγκα στην άμμο, σαν κάποιος να χτισε μια έρημο μέσα σε 4 τοίχους που προσφέρει ποτά. Ο χοντρός μπάρμαν με μουστάκα σερβίρει έναν ξανθό καουμπόυ. Σκάει ένας αράπης καουμπόυ, του οποίου το δέρμα συχνά πυκνά άλλαζε σε σκούρο μπλε, στρούμφος φάση. Κάτι έψαχνε, ο ξανθός καουμπού του έδειξε έναν αμμόλοφο, ο αραποστρούμφος καουμπόυ έβαλε τα χέρια μέσα και ένα μεγάλο σκουλήκι πετάχτηκε και τον καταβρόχθισε- σα μικρογραφία των sandworms του Dune. O μπάρμαν ρωτάει τον καουμπόυ γιατί στο διάλο το κανε αυτό, και ο καουμπόυ αστραπιαία, σαν απάντηση, βγάζει μια ακουστική κιθάρα και αρχίζει να τραγουδάει ένα από αυτά τα σαχλά, αποκριάτικα τραγούδια που όλα μοιάζουν με τη "Λαμπάντα".

Και κει με ξύπνησε ο Λαρσαίος.

Άσσος. Κουσούρι.

Είναι πολύ ωραίο το χωριό μου χάμου. Είναι ας πούμε, χωριό τζογαδόρων. Και κωλόγερων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι: μπορείς να παίζεις στο μουτζούρη ολόκληρη περιουσία και να μη τρέχει μία, ή να παγαίνεις στο κωλόμπαρο-internet cafe (παιδιά, αυτό είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα) πιο χάμω ενώ έχεις ήδη γυνή κ' εγγόνια για να χαμουρέψεις αλοδαππά, και να'σαι ΟΚΕΗ. Μια χαρά οκέη.
Αλλά. Να πιεις; Ειδικά μπροστά σε αυτούς που εκείνη τη στιγμή δε χαρτοπαίζουνε, ή δε χαμουρεύουνε; Και να πιεις και αρκετά; Και να μη κάνς σαματά σου λέω γω. Απλά να σε δουν αυτοί οι αποπάνω σε "κέφι".
Ε όχι. Αμαρτωλέ.
Θεός φυλάξοι.
Ντροπής.

Άρα μου μεινε μια μαλακία απ'όλα αυτά. Μιας και, όταν είμαι χωρίο, περισσότερο δουλεύω και κωλοβαράω τις άλλες ώρες παρά πίνω (πλέον, ξέρω, όνειρα ΘΕΡΙΝΗΣ νυκτός), σίγουρα και με τη καμία, δε κόλλησα το μικρόβιο του τζόγου (λεπτές οι ισορροπίες με τις έξεις), αλλά με τόσες δηλωτές που χω παίξει, μου μεινε η τράπουλα σαν σημαίνων στοιχείο- το θεαθήναι το γαμημένο.

Και όποτε έχει στη τηλεόραση να πούμε τουρνουά πόκερ, κάθομαι και κοιτάω σα μαλάκας. Γαμάνε και δέρνουνε.
Και σήμερα λέει (δε ξέρω πότε είναι η μετάδοση. Στ'αρχίδια μου. Δε με νοιάζει γενικώς) που'βλεπα, βγήκε λέει πρωταθλητής ένας Κινέζος. Ή Ιάπωνας. Ή Κορεάτης. Δε ξέρω, δεν άκουσα κιόλα, είδα απλά ένα κιτρινωπό σχιστομάτικο πράμα που χοροπήδαγε όταν ο αντίπαλος έχασε τις μάρκες του όλες.
Γουστάρω τους Ασιάτες για τις ταινίες με σαμουράι και το ΝΙΝΤΕΝΤΟ.
Στα χαρτιά, προτιμώ να βλέπω Clint-Eastwood-ικές φιγούρες να γαμάνε.
Όπως προτιμώ ας πούμε αν με δείρει κάποιος, να ναι Ιρλανδός.
Και αν με ντριμπλάρει κάποιος, να ναι Βραζιλιάνος.
Και αν με γαμήσει κάποιος, να ναι αράπης (ειρωνία- αν δεν ήθελα να ναι το παράδειγμα διογκωμένο νοηματικά, θα λεγα Ασιάτης-χοχοχο)

Μαλακίες πρωινής ώρας.
Πούλο. Ύπνο.
Καλεσνύχτες.

Περί..."τέχνης"

Ο Μαρκούζε έλεγε: "Η τέχνη για να έχει ανατρεπτική δύναμη, πρέπει να έχει στυλ". Αποσπά δηλαδή η τέχνη τα αντικείμενα από την καθημερινή τους μορφή/ουσία και μια υπεραπλουστευμένη πραγματικότητα, και δημιουργεί "φόρμες ασυμβίβαστες". Και όλα τα στοιχεία, ο ήχος, η λέξη, η εικόνα στο κόσμο της τέχνης, είναι νέα στοιχεία, γοητευτικά, καθώς έχει συντριβεί το οικείο πλαίσιο της κατανόσηςη και της "κατανόησης της βεβαιότητας".

Ο πιο θερμοκέφαλος Adorno, έλεγε περί τέχνης και κοινού: "Η τέχνη χάνει τη σημασία της, όταν προσπαθεί να διαβιβάσει μηνύματα ή διδάγματα σε ένα κοινό, δηλαδή κάθε φορά που ο καλλιτέχνης εστιάζει στο περιεχόμενο του έργου του χάνει μέρος της δυνατότητας να εκφραστεί". Αποστασιοποίηση απ τη μάζα του καλλιτέχνη λοιπόν και σκατά στη στρατευμένη τέχνη.

Παλιότερα, το να διαβάζω τέτοια, ήταν υπέρμετρη απόλαυση. Ξέρετε, μέσα στην ξιπασιά και την ανεμελιά των χρόνων Γυμνασίου-Λυκείου, που "όλα πανε καλά!!!!" και τέτοιες μαλακίες, ΑΝ ήσουνα απο χωριό, και ΑΝ ήθελες να "ξεχωρίσεις από τους άλλους συνομήλικους", τότε η "τέχνη" (εκτός των άλλων) ήταν το σίγουρο βήμα. Προσέξτε τα δυο "ΑΝ", είναι σημαντικά. Οι πιθανότητες κάτω από τέτοιες συνθήκες, να βρεις κάποιον στο περίγυρό σου, που να σκαμπάζ' από δαύτα, από ζωγράφους, ποιητές, ΜΑΛΑΚΙΕΣ, ήταν 1 στις 1000. Και ένιωθες ότι γαμάς και δέρνεις, διότι παρόλο που ήσουνα το παιδί για καρπαζιές σε όλη τη διάρκεια του σχολείου μέχρι τη 3η Λυκείου (έκανες βλέπεις το αμάρτημα να αφήσεις μακρύ μαλλί από το τέλος σχεδόν του δημοτικού και στις πρώτες τάξεις γυμνασίου, να φοράς τζην μπουφάν και μπλούζες "Iron Maiden", "Death", "Kreator"-ντροπή σου Λάκη), ένιωθες ότι "ΝΑΙ ΡΕ! Σας γαμάω όλους, μου ξυρίζετε πουτσότριχες, σας κλάνω και σας χέζω από απάνω μέχρι χάμου!". Και βέβαια, αυτό ήταν μια τελείως προσωπική ψευδονιρβάνα, καθώς (Α)συνέχιζες να είσαι το παιδί για καρπαζές, (Β) κανένας δε σου δινε σημασία ούτως ή άλλως- ούτε καν οι γυναίκες, άντε εκτός από μία συγκεκριμένη (μανάρα).

Στις αρχές με μέσα Λυκείου, αποφασίζεις ότι δεν έχεις να κάνεις κάτι στη ζωή σου, εκτός από το να ενδώσεις στη "δημιουργικότητά" σου. Έχεις περάσει το στάδιο που λες αφηρημένα, όταν σε ρωτάνε, "Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Λιάκο;", "Εεεεε, ξέρω γω, κάτι με υπολογιστές!", καθώς και αρκετά παλιότερα, το "Εεεεε, στο δημόσιο!" και ΑΚΟΜΑ πιο παλιά, "Αστροναύτης! Ή ηθοποιός! Ή ηθοποιός που παίζει τον Αστροναύτη!". Λες, γενικά, "σκιτσογράφος". Φάουλ. Το ξανασκέφτεσαι μόνος: Καλών Τεχνών. Φακ γιέα, μπέημπυ! Καλών-φάκιν-Τεχνών! Επιβλητικότης! Κυρίλα! Μούρη! Και "όλα αυτά που με ενδιαφέρουν" (λες και ξες τι σε ενδιαφέρει). Αποφασίζεις να αφήσεις το σχολείο. Στην αρχή. Μετά, και με (λογικότατο) αρχιδοπρήξιμο των γονιών, πας απλά για να μη κοπείς από απουσίες. Βέβαια αυτή ήταν η ύστερη διαπίστωση. Να σας εξηγήσω: Ξεκίνησα που λέτε μάθημα σχεδίου με κάρβουνο με μια τοπική "καλλιτέχνιδα", ουσιαστικά απόφοιτο Καλών Τεχνών που μας έκανε μάθημα στο Γυμνάσιο. Το πρώτο χρόνο λοιπόν, εγώ γκαβάδι, να μη ξέρω τίποτα, να μη με νοιάζει τίποτα, οι γονείς μου διαπράττουν μια απ τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχουν κάνει μέχρι σήμερα (και είναι πολλές που δε γράφονται ίσως- ή ίσως γράφονται και δεν είναι πολλές, αλλά ήταν ΜΑΛΑΚΙΕΣ με όλη τη σημασία της λέξης- γι αυτό και τους γουστάρω σήμερα), και με πείθουν ότι, "Κοίτα, για να περάσεις στη Καλών Τεχνών, πρέπει, ΚΑΙ να γράψεις ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ στις Πανελλήνιες, ΚΑΙ να περάσεις τις εξετάσεις τις αντίστοιχες σχεδίου". Μου κόπηκαν τα πόδια- δε μπορούσα να το κάνω αυτό. Αλήθεια. Δεν είχα πρόγραμμα, δεν ήμουν έξυπνος, δε ξέρω, αλλά ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου σαν άνθρωπος. Έπεσα σε κατάθλα σχεδόν, αλλά λέω, "Θα το προσπαθήσω, ω ναι!".


ΦΑΟΥΛ


Στη συνέχεια βέβαια, και επειδή ουδέν κρυπτόν υπό τον Ηλίαν, έμαθα τα πάντα: για να περάσεις στη Καλών Τεχνών, πρέπει να περάσεις απλά τις ειδικές εξετάσεις. Βοηθάει να έχεις απολυτήριο λυκείου γενικώς, αλλά ο βαθμός δε παίζει σημασία. ΚΑΜΙΑ. ΟΥΤΕ οι πανελλήνιες. Εκεί τελικώς, μη σας τα πολυλογώ, αποφάσισα να τα γράψω στ'αρχίδια μου όλα και να επικεντρωθώ στο σχέδιο. Μέχρι τη 3η Λυκείου, είχα γραφτεί σε φροντηστήριου σχεδίου μουράτο και μεγάλο στο Άθενς. Πράγμα που σήμαινε ότι εκτός καλοκαιριών, για ένα μεγάλο διάστημα χειμερινό, έδωσα πούλο στο σχολείο, και ανεβοκατέβαινα στην Αθήνα κάθε-γαμημένη-μέρα, ξυπνώντας χαράματα και γυρίζοντας βράδυ, κάθε-γαμημένη-μέρα. Παράτησα το σχολείο, ζωγράφιζα, σήκωνα βάρη, αυτό ήταν το μόνο πρόγραμμά μου. Και στις πανελλήνιες; Χασκογέλασα όταν η μάνα μου πήγε να μπήξει τα κλάματα, άμαθη χωριάτα καθώς είναι (και γι αυτό σε σημεία αξίζει ρησπέκτ, αλλά για άλλο λόγο), όταν έβγαλα 4000 μόρια περίπου. Χασκογέλασα και σκέφτηκα, θεέ μου, έχω πάρει το δρόμο μου, Καλών Τεχνών, όλη η κούρασή μου θα πληρώσει μετά από κάποια χρόνια που θα'μαι κει μέσα".

Έδωσα μια φορά στη 2α Λυκείου εξετάσεις για τη Καλών Τεχνών Αθήνας, με την ειδική κατηγορία "ταλέντα"- παπάρια ταλέντα, εννοούσαν ότι μπορείς να δώσεις και να περάσεις, ακόμα κι αν δεν έχεις τελειώσει λύκειο ακόμα ή σχολείο, με το να στείλεις έργα σου σε ένα φάκελο και αν εγκριθεί από σχετική επιτροπή (Μουρατίδης, Χρόνης Μπότσογλου, Tyra Banks κλπ) σε δέχονται στη σχολή. Παπάρια πήρα, φυσιολογικότατα, δεν είχα βλέψεις, πόνταρα στην εμπειρία. Στη 3η Λυκείου έδωσα κανονικά και με το νόμο, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Απαίσια εμπειρία η δεύτερη, μέναμε σε ένα μικροσκοπικό σκατούλι-δωμάτιο ξενοδοχείου με γονείς (βλέπετε, δε μου κοψε να πάω με φίλους-γκρουπ μαζί όλοι, αν και νομίζω ότι δίναμε διαφορετικές ημερομηνίες). Τέσπα. Τελειώνω με τις εξετάσεις, μαθαίνω ότι έχει ανοίξει λέει φέτο μια νέα σχολή καλών τεχνών στη Φλώρινα, και κάνουν και αυτοί εξετάσεις. "Φλώρινα; Τι είναι αυτό;" ήταν η αντίδρασή μου τότε.
Να μη πολυλογώ, πήρα πούλο από παντού αλλού και πέρασα Φλώρινα, όπου και είμαι μέχρις σήμερα.

Και κατάλαβα ότι η μόνη αξία από τις Καλών Τεχνών σχολές, είναι να περάσεις για να απομυθοποιήσεις τα πάντα. Τα πάντα. Δίνεις ιδρώτα αρκετά χρόνια και κούραση, περνάς, και σου κόβουν το πουλί με ψαλίδι. Σκέφτεσαι ότι θα συναναστρέφεσαι με "ανθρώπους μορφωμένους και με άποψη για τη τέχνη", και μοιράζεσαι τον ίδιο χώρο με είτε ανούσιες προσωπικότητες παπιέ-μασέ, είτε με γλύφτες, πούστηδες (με τη κακή έννοια), δοσύλογους και μπλαμπλάδες. Οι δε "μορφωμένοι άνθρωποι" είναι στη πραγματικότητα ο χειρότερός σου εφιάλτης, καθώς πρόκειται περί κομπλεξικών, ψευτοκουλτουριαρέων που αν αρχίσουν να μιλάνε, αφενός δε βγάζουν νόημα και σε κοιμίζουν, αφ'ετέρου θες να τους σπάσεις τα μούτρα επειδή προσωποποιούν όλα όσα μισείς πλέον στο θέμα "τέχνης". Ταυτόχρονα, απ τα πρώτα χρόνια κιόλα, μαθαίνεις ότι είσαι ένας μαλάκας. Όχι, αλήθεια είσαι, δε το λέω πικρόχολα- είναι καλό μάθημα. Τίποτα δε ξέρεις για τη "τέχνη". Τίποτα δεν έχεις ιδιαίτερο να επιδείξεις σαν "ιδιαίτερο ταλέντο", όπως νόμιζες κούτσικος σαν ήσουνα. Τίποτα δεν υπάρχει πλην του ιδρώτα και της προσπάθειας και της μαλακισμένης/πέτρινης γκλάβας. Υπάρχει μεγάλη περίπτωση να καταλήξεις καθηγητάκος μέχρι να πεθάνεις και να μη σε μάθει ποτέ κανένας, παρά να γίνεις "μεγάλος και τρανός" όπως πίστευες μικρός. Δέξου το μαλάκα και να λες κι ευχαριστώ. Θα δεις πούστηδες γύρω σου χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας/προσπάθειας/εξυπνάδας να τα κονομάνε μέσω της "τέχνης" και συ θα παίρνεις αρχίδια στο στόμα, όσο και να το παλαίψεις.

Ε τότε λες ότι η τέχνη είναι η πουτάνα σου, η γαμιόλα γυναίκα σου, και την αγνοείς όσο μπορείς, ψάχνοντάς ό,τι θες μόνος σου και για τη πάρτη σου, και αυτή, όσο την αγνοείς, τόσο θα θέλει να σου γλείψει το πούτσο περισσότερο. Φτύσιμο. Κει, χάμου μωρή. Στα πλακάκια με κώλο τουρλωμένο όποτε γουστάρω.

Βέβαια για να μη παρεξηγηθόμεν, αυτά τα κατανοείς από μικρός, δε περιμένεις να κλείσεις πόσα χρόνια στη σχολή για να τα δεχτείς. Ειδάλλως, συγγνώμη κιόλας, αλλά είσαι μαλάκας.

Δηλαδή, μπορεί να έχεις όσο ποιητική ματιά θες πάνω στη τέχνη. Να τη λες ερωμένη σου, στο φεγγάρι πάνω, να τη λες "δύναμη και ενέργεια συμπαντική", να τη λες "μυστικιστικό ταπεραμέντο ενός γερο-γόη" ή "σαμπάνια και δαντέλα" κι εγώ δε ξέρω τι. Δικαίωμά σου μαλάκα μου, αλλά καλωσόρισες και στην πραγματικότητα: αν μείνεις δω χάμου στο Ελλάντα-Κουράντα, θα σε γαμήσουν νταβατζήδες με γκαλερί, θα σε πετάξουν αμέσως μετά και θα πεις κι "ευχαριστώ που μου σκίσατε τη κωλοτρυπίδα, τζέντλεμεν!". Ή θα γίνεις καθηγητάκος. Ή, αν τα άστρα ευθυγραμίζονται με τη κούτρα σου την ξερή και τον ιδρώτα σου, θα κάνεις κάποια επιτυχία. Δέξου το.

Το μόνο που χω δεχτεί σχεδόν σα κανόνα, είναι το ψώνιο. Ω ναι. Θες να κάνεις κάτι. Και αν το θες πολύ, και είσαι σωστός και όχι οπισθόβουλος, θα το προσπαθήσεις μέχρι δακρύων. Διότι θες να δειχτείς. Θες να είσαι ο ΜΑΝ. Θες να γαμήσεις κώλους και να σου γλύφουν ταυτόχρονα τη ψωλή. Να ελέγχεις δεδομένα όσο μπορείς. Και ταυτόχρονα να "κρατήσεις και το χαμηλό προφίλ, να είσαι ταπεινός, βουκολικός"- άρα το κοινό θα σε εκτιμήσει ακόμα πιο πολύ. Είσαι υπέροχος. Αλλά όχι επειδή γύρισες μια ταινία με ανουσιότητες με σκηνές με σκύλους να ξύνουν τ'αρχίδια τους επι μισή ώρα, ή επειδή έφτιαξες ένα κωλοπαιδαρισμό τσαπατσούλικο χύνοντας μπογιές σκόρπια στο καμβά, ή επειδή έγραψες μια αράδα για το πόσο ποιητικές είναι οι εποχές στη ζωή σου (ουάο), να μας κάνεις τα ούμπαλα καρούμπαλα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Για να μη μπερδευόμαστε.


Αυτό είναι τέχνη.


Και αυτό είναι τέχνη (δεν ομιλώ για τη φωτό, αλλά για το τι απεικονίζει)


Και αυτό είναι τέχνη,χμφ.


Γι'αυτό πλέον, να με αφήσουν ήσυχοι ο Μαρκούζε και η κομπανία του. Στα διάλα. Να χω ένα από τα τρία παραπάνω (συν αρκετών, αρκετών άλλων που δε χώρεσαν εδώ ) μπορώ; Και σου κάνω κι εγώ όση τέχνη θες.

ΡΕΞ

Είχα σκοπό πριν βγω, να αφήσω σημείωση: "Οχόι, βγαίνω τώρα και είμαι ωραία, οπότε όταν έρθω, να περιμένετε μεθυσμένο post! ΟΧΟ-ΧΟ-ΧΟ!"
Και όντως, όσο ήμουν όξω, "σκέφτηκα κάτι ωραία" (που λεν και οι μπάρμπες). Αλλά τώρα τα ξέχασα. Και ίσως έτσι ειν καλύτερα.
Δε θα αναγκαστώ να κάνω "καταθέσεις ψυχής" πάλι, και να τα σβήνω το επόμενο πρωί. Μεγάλη ταλαιπώρια αυτή η μαλακία.
Οπότε, απλά με μεγάλη, ΩΡΑΙΑ διάθεση,
εύχομαι γενικώς χρόνια λίγα, και ΚΑΛΑ, σε όσους γιορτάζουνε,
ή προσποιούνται ότι γιορτάζουνε αυτές τις μέρες.
Το μόνο που θυμάμαι πλέον είναι ένα κυνηγόσκυλο στο σπίτι δίπλα, όσο ήμουνα πιτσιρικάς και ζούσαμε στο Κιάτο, μεγάλο, επιβλητικό, ΡΕΞ τον λέγανε και ήτανε ψωλαράς και γαμάτος και πανέξυπνος.
Οκέη. Πφφρρρρφφρφρφρφρφ. Άντε.
Αυτό δε το σβήνω, τουλάχιστον!

Α ρε Chapman

Η δίδα Laura Chapman, δημοσίευσε κάποτε το εξής σύγγραμα: "Διδακτική της τέχνης: Προσεγγίσεις στη Καλλιτεχνική Αγωγή". Σύγγραμα που θεωρείται ας πούμε "τοπ" (ω γιεα) στην παιδαγωγική επιστήμη, ειδικά για στραβάδια πανεπιστημίου που πασχίζουν να μάθουν πώς να σταματήσουν να τρέμουν τα ποδάρια τους όταν βρεθούν μπροστά από το αδηφάγο κοινό των μόμολων.
Θυμίζω ότι η κυρα Laura μιλάει σε σχέση με το δικό της περιβάλλον πάντα, και απαριθμώ μερικά απ τα πράγματα που μπορεί κανείς να διαβάσει εκεί μέσα:

"Τα παιδιά να έρχονται σε άμεση επαφή με τη τέχνη με επισκέψεις σε μουσεία/ να έρχονται καλλιτέχνες της περιοχής και να μιλάνε για το έργο τους/ να βλέπουν τα παιδιά καλλιτέχνες να δουλεύουν εκείνη την ώρα μπροστά τους/ να παίζουμε παιχνίδια με τα παιδιά σε μικρές ηλικίες/τάξεις, με εικονίτσες κλπ/ να δίνονται λάδια στα παιδιά γυμνασίου και να μαθαίνουν να τελαρώνουν/ να μαθαίνουν τα παιδιά να κάνουν μοντέλο απ το γυμνάσιο και να αντιλαμβάνονται πώς μπορούν να το ζωγραφίσουν/ να κάνουν εγκαυστική, γλυπτική, κέντημα, κλπ κλπ"
και άλλα πολλά.

Όλοι εσείς που περάσατε γυμνάσια και λύκεια, πείτε μου, είναι, ή δεν είναι ειρωνία, να διαβάζουμε τώρα μεις αυτά τα πράματα;
Να πάει τι; Ο καθηγητάκος στο γυμνάσιο να πει πχ στα παιδιά να κάνουν ημερολόγιο με εικόνες και άρθρα; Πότε;; Στη μια ωρίτσα που έχει; Και αν πρώτα τα παιδιά δεν τον εξολοθρεύσουν- θυμηθείτε, τα καλλιτεχνικά είναι η ώρα του παιδιού. Και αν δε γίνει αυτο, θα πέσουν πάνω οι γονείς ότι "τα απασχολείς απ το να διαβάζουν μαθηματικά και ιστορία" και θα σε δείρουν με ζωνάρια.
Να δώσουμε λάδια στα παιδιά γυμνασίου;;; Δω ρε μαλάκες, 4 χρόνια στη καλών τεχνών, δυο (2) φορές μας έχουν δώσει λάδια όλες κι όλες. Να μάθουνε να τελαρώνουνε.......... να κάνουνε μοντέλο! Είναι να κλαις.
Κέντημα; Εγκαυστική;;;;;;;
Χαχαχαχαχαα.
Στην Ελλάδα θα διδάξουμε, όσοι περάσουμε στον ΑΣΕΠ. Με τι μούτρα θα πάω γω να πω αυτά στην εξεταστική στα Παιδαγωγικά στη καθηγήτριά μου, χωρίς να σκάσω στα γέλια;
Ναι κυρα Chapman, υπέροχα όλα αυτά. Και ίσως αν γίνονταν, θα πήγαινε η φάση γενικώς καλύτερα. Αλλά στην Ελλάδα είμαστε λίγο πιο ανεπτυγμένοι απ τον πιο βρωμιάρη νεάντερνταλ (φοράμε και κανα κοστούμι βλέπεις).

Προτείνω να μου δώσει καμια επιχορήγη κανα Υπουργείο πρόχειρο ώστε να γράψω το "Σύγχρονο ΕΛΛΗΝΙΚΟ Εγχειρίδιο περί Διδακτικής Τέχνης". Δηλαδή, θέματα ρεαλιστικά για τη χώρα μας, όπως πχ:

-Τι πανοπλία ενδείκνυται να φοράει ο καθηγητής καλλιτεχνικών σε κάθε τάξη; (πχ αλεξίσφαιρο στο γυμνάσιο, πανοπλία ιππότη στο λύκειο για προστασία και στο κεφάλι-λαιμό κλπ)
-Τι μπινελίκια χρησιμοποιούνται προς τους εξαγριωμένους γονείς που σου σπάνε τα αρχίδια για βαθμούς/ελεύθερη ώρα του παιδιού/χίλιες δυο μαλακίες (πχ η χριστοπαναγία δεν ενδείκνυται για μικρότερες τάξεις, εκτός κι αν μιλάμε για παιδιά από βουνό)
-Πώς φερόμαστε σε παιδιά μέχρι 4 ετών όταν μας πρήζουν το πούτσο για το τι ζωγράφισαν ("Καλά τα λες Κωστάκη αλλά είμαι 30 και είσαι 4, ότι και να πεις μαλακία θα είναι", "Κωστάκη αυτό δεν είναι ουρανός, είναι στραβοχυμένο ψωλόχυμα" κλπ)
-Πώς γνωρίζουμε τη τέχνη ενεργητικά στα παιδιά ("Παιδιά, ζωγραφίστε καμια μαλακία να περάσει η ώρα και η μέρα")

και άλλα πολλά που δε θα αποκαλύψω τώρα- πρέπει να διασφαλίσω το ότι δε θα με αντιγράψει κανένα τσουτσέκι σε σύγγραμα επιστημονικό, ακαδημαϊκο, και πάνω απ'όλα ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Όχι προϊόντα μυθοπλασίας όπως της Chapman.