Μαντέψτε:

Άλλο ένα κείμενο "βαριετέ" που λένε. Μόνο που, στη συγκεκριμένη φάση, δεν είναι "βαριετέ" όπως, ας πούμε, μια φραπεδούμπα με κομμάτια σοκολάτας μέσα και δυο τρίμματα πιπέρι. Είναι "βαριετέ" όπως, ένας μουσακάς που απλά έχει περισσότερη μπεσαμέλ απ' ό,τι συνηθίζεται. A.k.a, άλλο ένα ανούσιο λογύδριο. Για να γουστάρω γω, και να ξενερώνουν γνωστοί και άγνωστοι.

Και σαν κύρια φωτό, έχει ένα από τα καλύτερα δώρα που μου χουν κάνει ποτέ, στη σύντομη θητεία μου σε αυτή τη κωλοτρυπίδα που λένε "Γη". Ταιριάζει με το θέμα, οπότε, στ'αρχίδια σας εσάς αν δε ξέτε το "από ποιον/ποια", το "γιατί", το "πώς". Το ξέρω γω και απ'αυτή την άποψη, όλα καλά.


Καταρχάς, εύγε για τον Ensor. Τον James τον Ensor. Που τα χαρακτικά του γαμάνε. Για του λόγου το αληθές, έβαλα και το αποπάνω σα δερβέναγα διαθέσεων. Είναι σπάνιο να βρίσκεις κάτι που σου σηκώνει τη πούτσα κάγκελο, στη ζωγραφική γενικότερα, από τύχη. Και τι εννοώ από τύχη; Εγώ, σαν σκατόβλαχος (άντε, να μη παρεξηγηθούν οι λοιποί σκατόβλαχοι, ας πούμε "βουκόλος ρομαντικός"), τον Ensor δεν τον ήξερα μέχρι σήμερα. Που ένας καθηγητής στη σχολή, θεώρησε, ότι το στυλ του θα με συγκινήσει επειδή μοιάζει, ας πούμε ρε παιδί μου, με αυτό που θα ήθελα να κάνω εγώ. Ευχαριστώ κύριε, για την ευγένεια, αλλά, μέχρι να ψοφήσω, κάτι παρόμοιο με (πόσο μάλλον κάτι "σαν τον") τον Ensor, δε θα κάνω. Να'στε καλά.

Από κει και πέρα.
Ας μου πει κάποιος, τι παίζει με το γυναικείο μυαλό.
Να μου φέρει επιχειρήματα ατράνταχτα. Μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου, ψυχολογικές τσουλήθρες του γυναικείου φύλου, φωτογραφίες φάση ντοκυμαντέρ του πώς περνάνε τις μέρες τους οι γκόμενες στο πλανήτη μας. Οτιδηποτε.
Και να μου πει απλά:

1)Πώς γίνεται, να προσπαθείς να ευχαριστήσεις τη καθεμία με διαφορετικό τρόπο, και να χαλιούνται όλες.
2)Πώς γίνεται, όταν ξεκαθαρίζεις ότι, η έννοια του "σ'αγαπάω" έχει πολλές πλευρές, να μην ευχαριστιούνται ούτε απ' αυτό, επειδή εσύ δε μπορείς να γίνεις 1000 κομμάτια
3)Όταν λες σε κάποια, ότι σε "βλέπω σαν αδερφή μου" και να το εννοείς, να μη καταλαβαίνει (ίσως. ξέρω γω; σάμπως μου μιλάει;) το ότι αυτό, όταν το εννοείς (που το εννοείς), είναι μια απ' τις μεγαλύτερες πράξεις αγάπης
4)Όταν εσύ σκέφτεσαι ότι, μα το Θεό, σε κανά χρόνο ή δύο το πολύ, θα διαλυθεί η πολυαγαπημένη σου παρεϊτσα (λογικό, αναμενόμενο, ρεαλιστικό), πώς να μη χαλιέσαι όταν, για οποιοδήποτε λόγο, χαλιέται πριν από το χρονικό αυτό όριο;
5)Ότι, κοπελάρα μου, άκου εδώ: έγινε ο διαχωρισμός; έγινε. Μετά, έτυχε να τα ξαναβρούμε για οποιοδήποτε λόγο; οκέη. ΑΝ, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, τώρα, δε θα'μασταν μαζί, αλλά χώρια και αλάργα, και ίσως ζούσα μια νέα σελίδα στη ζωή μου- αν, βέβαια, μπορούσα να δω το νέο πράγμα ερωτικά. Και όχι αδερφικά.
6)Πώς γίνεται, ρε παιδιά, αλήθεια, να είναι όλοι ευχαριστημένοι;

Πείτε μου.
Να γελάνε όλοι. Όλες.
Τους αγαπάω όλους. Όλες.
Δε ντρέπομαι να γράψω, και να πω βεβαίως, ότι, με διαφορετικούς τρόπους βλέπεις το καθένα. Ίσως σε μερικούς και μερικές δεν αρέσει αυτό. Ίσως τους/τις στεναχωρώ. Και τι να κάνω; Αλκοολικός δεν είμαι και δε θα γίνω. Αλλά, ήδη, να έχετε στο μυαλό σας, ίσως, τον πούστη τον Ηλία, σαν τον "διασκεδαστικό μουσάτο που θα μας πει μαλακίες" και όχι σαν τον "φίλο, αδερφό ίσως, που θα σκίσει τ'αρχίδια του να σας κάνει χαρούμενους"
Και δεν είναι δικό σας λάθος αυτό. Δικό μου είναι.

Τι να γίνει;
ξέρω γω;
Σε λίγα χρονάκια
(βασικά, σε 1-2)
θα πάρουμε πούλο όλοι να ζήσουμε ό,τι μας έχει απομείνει να ζήσουμε. Και θα τα λέμε σε συγκεντρώσεις "παλαιών συμμαθητών". Πράγμα ηλίθιο, για άτομα που ματώναμε, κατσουφιάζαμε, κάναμε καταχρήσεις οποιονδήποτε ειδών (ε, βαρέθηκα να το φέρνω λάου λάου δω μέσα), γελάγαμε, ρίχναμε χλέπες μαζί.
Και να πω και κάτι; Στην Ελλάδα αν είναι όλοι, ίσως τους βρεις. Αν είναι απ'έξω; Και αν νιώσεις την ανάγκη, να πάρεις τελεφόν μια αδερφούλα σου, να δεις τι κάνει, αν είναι ευτυχισμένη, και δε μπορείς; τι κάνεις;
λες, "ήμουνα εγώ ο κακός που τα γάμησα όλα, με τα αλκόλια και την ανασφάλεια και τα κολλήματά μου τότε, οπότε μου αξίζει;"
αρχίδια, όχι.
Θα πω, "Έτσι είναι. Τι να γίνει;"

Εύχομαι να βγει μια άκρη. Εύχομαι, με μαγικό τρόπο, να χτυπήσω παλαμάκια, και να μην είναι κανένας κλαμμένος και στεναχωρημένος. Σε πόσα, μα πόσα κείμενα, ή blog, ή σκατά, έχετε διαβάσει ποιητικές μαλακίες του στυλ, "Ας είμαι γω σκατά, και οι άλλοι, οι ξεχωριστοί για μένα, καλά"; Εγώ τουλάχιστον, σε πολλά. Ε σε τούτο το γαμημένο, το ρημάδι, που και 10 άτομα να το διαβάζουν πολλά είναι, στ'αρχίδια μου, εννοείται 10,000%. Και δεν είναι καν ποιητικός ο τρόπος που εκφράζεται.

Εύχομαι, αύριο, με μαγικό τρόπο, να δω χαμόγελο. Και τα μάτια της, ω Θεέ μου, που 4 τουλάχιστον χρόνια μου φαίνονταν λυπημένα, να προσποιηθούν ότι χαίρονται. Εύχομαι, μα το Θεό, να ακούσω λέξεις. Ένα "καλημέρα"; Έστω. Ό,τι μου αξίζει, εμένα του μαλάκα. Ένα, "τι κάνεις"; Έστω. Ό,τι μου αξίζει, εμένα του βοδιού. Είσαι πανέμορφη, σου αξίζει το καλύτερο, πάντα θα ματώνω και ό,τι μπορώ θα κάνω για να το έχεις (αν μπορώ και μου πέφτει λόγος, φυσικά), απλά δέξου το ρόλο της αγάπης μου χωρίς το όριο της πούτσας και του σεξ. Διότι αυτό, δε μπορώ να το προσφέρω. Δέξου το πώς καίω το κεφάλι μου για όλες αυτές τις μαλακίες, δέξου το πώς θα πρόσφερα το χέρι μου για να χαμογελάσεις απλά, ξανά. Και, ίσως, να με σκοτώσεις στο νου σου, αν δε το έχεις κάνει ήδη (μην είμαι και εγωιστης, αλήθεια), αν αυτό σε κάνει να είσαι καλύτερα.

Και αν δε δουλέψουν όλα αυτά;
Όλοι σας, τσιμπήστε ένα μεξικάνικο κωλοδάχτυλο, σιέστα φάση:


Ε μα, ναι. Δε πάει άλλο.
Και το αστείο είναι, αν κάποιος από τους Φίλους (με "Φ" κεφαλαίο) διαβάσει αυτά, έχω να ακούσω τρελό κράξιμο στην επόμενη αλκολοσυνεύρεση. Αύριο ή μεθαύριο δηλαδή. Αλλά αυτό είναι το ωραίο.
Βλέπεις, το να προσπαθείς να έχεις γκόμενες για "φίλες", πολλές φορές λειτουργεί λάθος. Εκτός από τον Μήτσο, δεν έχω δει άλλον άνθρωπο να τα καταφέρνει τόσο τέλεια σε αυτό το θέμα. Αλλά με τις ψωλές τις φιλικές, ξέρεις:

ίσως σε κάνουν να αισθανθείς μαλάκας
(επειδή επί 6-7 χρόνια ήσουν μαλάκας μέγιστος)
αλλά θα σε αγαπήσουν και θα το κάνουν φάση Kickback.
"Fuck hardcore, fuck your scene, fuck you".
Γροθιές ματωμένες και φύγαμε. Κοπανάμε.

*α.
δε παίζει να γίνω πιο gay απ' το σημερινό, ίσως.
Οπότε, αναλόγως προτιμήσεων, αδειάστε τη γωνιά, ή αράξτε να τον πάρουμε δήθεν απ' τον κώλο μαζί, παρέα, απόψε.

Γαμημένες Edelsteiner κωλόμπυρες.
30 λεπτά η μία, και είναι σα να πίνεις πεπόνι με γεύση μασχάλη Χίτλερ
αλλά κεφάλι σου γαμάνε, αν τις πιεις μαζικά.

Αρχίδια "αντιθανατικό", μεσιέ Ταραντίνο

Τόσο καιρό, με τόνους φτυαρίσματα να σκάνε στα αυτιά μου από κάθε σχεδόν κολλητό που έχω, όταν ερχότανε η κουβέντα στη συγκεκριμένη ταινία, απέφευγα συνειδητά να δω το "Death Proof". Θες ότι ο ΤαραΝτίνος μοιάζει ωραίο τυπάκι, ξηγημένος, θες ότι δηλώνω αιώνια ερωτευμένος με τα σκυλιά των ρεζερβουάρ, τα βαμπίρια στα κωλόμπαρα και τις ενέσεις αδρεναλίνης που μας πρόσφερε απλόχερα τόσα χρόνια και δεν ήθελα να απογοητευτώ, σημασία έχει ότι είμασταν μακριά και αγαπημένοι και ωραία. Έλα όμως που σήμερα την πουτάνα τη μέρα τη Κυριακή, και μέσα σε μια απρόσμενα φουσκωμένη (σα παπάρια αβορίγινα) ζάλη βαρεμάρας, οι άμυνές μου έπεσαν, υπέθεσα ότι, αν μη τι άλλο, θα διασκεδάσω έστω και μαλακισμένα, σκέφτηκα και το ότι, δε γαμιέται, 2 ώρες θα περάσουν ευχαριστα- ας το νοικιάσω.

Μαλακίες και πουστιές. Ας το θέσω ευγενικά: αν έπρεπε κανείς να επιλέξει μεταξύ του να χώσει μια τεράστια κοτρώνα με βρώμικα καρφιά μέσα στη κωλοτρυπίδα του και μετά να χοροπηδήσει με το κώλο πάνω σε πυρωμένα κάρβουνα, και του να καθίσει να δει τη ταινία, θα ήταν αποκρουστικός μαλάκας αν έκανε το δεύτερο. Μπορώ να σκεφτώ τον Ταραντίνο να χαζογελάει σαν παιδάκι έκτης δημοτικού, βλέποντας την σκηνή πχ με τον Kurt Russell που σκάει πάνω στις πρώτες γκόμενες με 200 χλμ το δευτερόλεπτο και γίνονται όλα πουτάνα, θεωρώντας το "χιουμορίστικο". Αυτό δε σημαίνει ότι είναι κιόλας. Διότι επίσης, πχ, μπορώ να σκεφτώ και τον Szilveszter Matuska να χώνει εκρηκτικά σε ράγες τραίνων, κάνοντάς τα όλα κομμάτια, και παίρνοντας καμιά κατοστάρα τουλάχιστον κόσμο στο λαιμό του, και να το θεωρεί "καυλωτικό" (αληθινή ιστορία). Είναι;

Θα μιμηθώ αυτές τις διαφημίσεις για το "ΠΟΠ και ΡΟΚ" περιοδικό που παίζουν στις τηλεοράσεις αυτή τη περίοδο, και θα σας πω την πλοκή του "Death Proof" μέσα σε είκοσι δεύτερα και κάτι παραπάνω. Λοιπόν: Τρία χασισοπούτανα φέρνουν βόλτες με το αμάξι τους και φλυαρούν ακατάπαυστα περί ενός μάτσου ανούσιων μαλακιών που ακούς και αν φέρεις μια βόλτα σε καφετέρια τη μέρα ακριβώς που έχει πάει πενταήμερη στη πόλη σου το 5ο Νίκαιας. Ο γερό Russell την πέφτει σε μία ξανθιά στο μπαρ, τα χασισοπούτανα γίνονται ντίρλα, ο γερο Russell την πέφτει και στη μία από τις τρεις τύπισσες, ο γερό Russell χώνει τη ξανθιά στο αμάξι και τις λιωνει το κεφάλι με μπαντιλίκια και στη συνέχεια σκάει πάνω στο αμάξι των άλλων τριών (τέσσερις πλέον, υπολογίστε μία τζιβιτζιλού συν) και τις ξεπετσάει άγρια. Cut και μετά εισαγωγή τεσσάρων νέων τσουλών, οι οποίες και, μαντέψτε: σου πρήζουν το πούτσο με μαλακίες που δεν αφορούν κανέναν, πόσο μάλλον εσένα, καψερέ θεατή. Κάνουν μαλακίες στο δρόμο, ο γερο Russell τις παίρνει στο κατόπι, τις τρομοκρατεί, μετά όμως τον παίρνουν αυτές στο κυνήγι στην εθνική, και στο τέλος του σπάνε άσχημα τα μούτρα στο ξύλο. Δη εντ.
Μπραβό, μπραβό Άσπρη Αστραπή, βγήκες πρώτη στον ιππόδρομο.

Έχει κανα θετικό στοιχείο η ταινία; Αμέ, πώς.
Αυτό:

Αλλά και πάλι, όσους κώλους τουρλωτούς και να χώσει ο Ντίνος στη ταινία του, στο τέλος καταντάει εκνευριστικό, ακριβώς επειδή δεν μπορείς να πιαστείς από τίποτε άλλο για να υποφέρεις το ανούσιο του πράγματος. Συμπαθητικό το κολπάκι με τα "χαλασμένα" εφφέ δήθεν γαμημένης μπομπίνας, αλλά τι να σου κάνει από μόνο του; Αν δηλαδή, συ καίγεσαι να γαμήσεις τη γκόμενά σου, σα τρελός σου λέω, και αυτή αδιάφορα σου πάρει μία πίπα για να τελειώνεις και να την αφησεις ήσυχη, αυτό το λες ωραίο; Διότι αυτό είναι το "Death Proof"- ο οργασμός που μας υποσχέθηκε ο Ταραντίνο, αλλά ποτέ δε μας χάρισε. Και είναι και λειψό το κινηματογραφικό του το τσιμπούκι τούτο, σα να σταματάει η γκόμενα στα τελειώματα και να σου λέει, "ψέματα σου λεγα, σιγά μη περιμένω να τελειώσεις κιόλας".

Μην ακούσω κανέναν να λέει ότι ο Ταραντίνο θέλει να παίξει μαζί μας και ότι ουσιαστικά αν εκνευρίστηκα, σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης πέτυχε το σκοπό του. Σινεφίλ επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι με την καμία, αλλά από ταινίες που θέλουν να σε γδάρουν ζωντανό, να σου σπάσουν τη ψυχολογία ή τη διάθεση στα δύο, ξέρω, πιστέψτε με- και αυτή δεν είναι κάτι τέτοιο. Ούτε να ακούσω για κρυφο(ή φανερο)σχόλια κινηματογραφικής πραγματικότητας που έχει δω μέσα- γιατί, στις προηγούμενες ταινίες του, δηλαδή, δεν είχε; Φυσικά και είχε- αλλά δεν στεκόσουν μόνο σε αυτά, επειδή προφανώς, η πλειοψηφία των προηγούμενων ταινιών του σε γάμαγαν από τον κώλο και έλεγες κι ευχαριστώ. Το "Death Proof" είναι μια αποτυχημένη απόπειρα για φτηνή διασκέδαση (με την οποία δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, μπάη δε γουέη), μια αποτυχημένη απόπειρα για kinky χιούμορ, μια αποτυχημένη απόπειρα για βλαχο-τεστοστερόνη με καυλόγκαζα και μπαντιλίκια, μια αποτυχημένη απόπειρα για μαγκιόρικα στυλάκια (με τον γερο Russell να σκούζει σαν κωλόγρια προς το τέλος της ταινίας, όσο μεγάλη και να'ναι η ουλή του), μια αποτυχημένη γενικά απόπειρα να μας πείσει ότι είναι όντως δικιά του ταινία, και όχι προϊόν του αποτυχημένου και με ειδικές ανάγκες τρίτου ξαδέρφου του, στον οποίο και είχε υποσχεθεί κάποτε, κάτω από μια πευκιά, όταν ήταν πιτσιρίκια, ότι "αν κάποτε γίνω μεγάλος σκηνοθέτης, θα αφήσω και σένα, Μπίλλυ-Μπομπ, να γράψεις ένα σενάριο και να το κάνω γω ταινία". Κρίμας.

3 Μεγάλες Στιγμές της Ιστορίας

1)Ο Wolverine (ή καλύτερα, "Λόγκαν", πλέον, απλά) μουρλαίνεται και σφάζει όλη τη φαμίλια του Hulk, στο "Old Man Logan" storyline
------------------------------------------
Στο "Old Man Logan", μας συστήνεται μια εναλλακτική εκδοχή του μέλλοντος των σούπερ0ηρώων, καθώς, σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, Fallout φάσης, ο Wolverine ζει σαν ειρηνιστής, εμφανώς γερασμένος και κουρασμένος απ'όλα, σε μια φάρμα την οποία του τη νοικιάζουν, σ'αυτόν και την οικογένειά του, οι πανίβλακες "Hulk's Grandchildren", η οικογένεια του ημίτρελου πλέον Bruce Banner. Λεπτομέρεια: όλοι οι υπερήρωες έχουν ψοφήσει εδώ και χρόνια, μετά από ομαδική, μελετημένη επίθεση των υπερ-κακών. Μπλα μπλα, γίνονται διάφορα (κρίμα είναι τα spoilers, ε), οι Hulks σκοτώνουνε και τρώνε τη φαμίλια του όσο αυτός λείπει για να βγάλει το ψωμάκι τον άρτο τον επιούσιο, και εδώ ξεκινάει η πανδαισία: ο Logan ξαναγίνεται Wolverine, κτήνος, σφάζει ένα-ένα τα εγγόνια του Banner, στη συνέχεια δε, σφάζει/ξεκοιλιάζει και τον ίδιο. Όλα όσα αγαπάμε: η Charles Bronson εκδοχή της σχεδόν "φασιστικής" (ναι καλά) νοοτροπίας του να παίρνεις το νόμο/κατάσταση στα χέρια σου σαν εκδικητής-τιμωρός, το απολαυστικό, "γεμάτο" splatter, τον Wolverine να είναι υπερθεός σαν άγριο ζώο που μασουλάει και σκίζει και διαμελίζει και ουρλιάζει, και φυσικά, την "τελική" ίσως, μάχη, μεταξύ αυτού και του πρασινόχρωμου κτήνους. Μεγάλη στιγμή, πραγματικά.


2)Ο Varg Virkenes αποφυλακίζεται και αρχίζει να ηχογραφεί νέο άλμπουμ, καθώς και να...μιλάει, ξανά.
---------------------------
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: η μεγάλη στιγμή είναι που ο σαλεμένος Virkenes άρχισε να ξαναλέει τα "δικά του", όχι (μόνο) το ότι ηχογραφεί νέα μουσική. Διότι, κυρίες και κύριοι, για όλους όσους δηλώνουν ότι δήθεν είναι μεγάλοι φανατικοί του έργου του με τους Burzum, ισχύει το ότι έχουν σαν επτασφράγιστο μυστικό το ότι, πίσω από το όποιο βαρυσήμαντο, μουντό σημειολογικό στοιχείο της δουλειάς του, κρύβεται μια απολαυστικότατη πηγή δηλώσεων, τις οποίες και αν πάρεις στα σοβαρά, πιθανότατα είσαι ακόμα πιο προβληματικός απ' αυτόνα. Ο Virkenes, δεν είναι μεγάλος, δηλαδή, μόνο επειδή μέσα στη δεκαετία 90 (κυρίως) και αργότερα, έχωσε με ιδρώτα και ζόρι τους δικούς του μαντρότοιχους στο "Blackmetal" σαν έννοια, αλλά κυρίως επειδή είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για το γιατί θα έπρεπε, πολλές φορές, αν όχι πάντα, να διαχωρίζουμε το έργο από τον δημιουργό.
Πάρτε μια γεύση περί νέου άλμπουμ, "homosexuals" και "typical Negro attitude" εδώ: http://www.burzum.org/eng/library/a_burzum_story10.shtml


3)Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ψυχεδελιάζει σχεδόν θανάσιμα, στο "Δημήτρη μου, Δημήτρη μου"
----------------------------------------
Απολαυστική ατάκα από την πλειοψηφία των ελληνικών ταινιών της εποχής: "Του βάλανε κάτι στο ποτό του". Έτσι κι εδώ. Ο φτωχός αλλά τίμιος Δημήτρης, από τα μπουζούκια, γίνεται αφεντικό σε φάμπρικα λόγω του γάμου του με την high-class Μαριάνα, λογαριάζει όμως χωρίς τον ξενοδόχο, μιας και ο πεθερός του, φτύνει οξύ και κλάνει μαχαίρια κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται στο πρόσωπο του γαμπρού του. Θέλει να τον καταστρέψει- και για του λόγου το αληθές, του... "ρίχνει κάτι στο ποτό του" ώστε να βγει off, και κανονίζει να οριζοντιωθεί σε "ύποπτο" σπίτι με την παρέα ενός... "παλιοθήλυκου", που και καλά πασπάτεψε. Πάει και προσωπικά την κόρη του κει μέσα για να δει με τα μάτια της, να πιστέψει. Ποιο είναι το ζουμί; μάγκα μου, του μαλάκα του Δημήτρη, του βάλανε μάλλον μεσκαλίνα στο ουίσκυ. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς ψυχεδελιάζει έτσι έντονα. Στο κρεβάτι, ιδρώνει, κοπανιέται σε ιερά ζάλη, και ακούει φωνές να αντηχούν στο κεφάλι του: "Παγίδα, παγίδα, παγίδα", να χάνεται η φωνή σε fade out. Στη συνέχεια τρέχει πέρα δώθε να προλάβει τη γυναίκα του, καταλήγει τελικά σε μπουζουξίδικο, όπου αρχίζει να βλέπει σχήματα χρωματιστά/φωτάκια, η κάμερα κάνει zoom-in σε φώτα γενικώς και προβολείς, τέσπα... τι να πω; Δείτε δω. Μετά είναι και καλύτερο, που του σαλεύει τελείως και πάει να εισβάλλει στο σπίτι του, απ'όπου και τον μαζεύουν, τον ψυχεδέλα άντρα, σηκωτό, οι μπάτσοι και τον χώνουν μέσα.

http://www.youtube.com/watch?v=iM_kNHOrQsc

Μπάνιο. Είμαστε γαμάτοι.

Ψόφησε ο Μαρά στη μπανιέρα του
και τονε κάνανε και πίνακα τον πούστη.
Και ο Ντε Σαντ στο τρελάδικο έστηνε και παραστάσεις για τη πάρτη του.

Ο Μπάροουζ απ' την άλλη,
λιωμένος απ' τη 'ζα,
έβρισκε στο μπάνιο λίγες στιγμές χαλάρωσης
(ή έστω έτσι έλεγε)

Και άλλα πολλά παραδείγματα.

Τι το ιδιαίτερο ρε παιδιά με το μπάνιο;
με τη μπανιέρα;
ωραία η μπανιέρα.
κάτω στο χωριό, στο πατρικό,
γουστάρω να κάνω μπάνιο κει μέσα.
καθαρά όλα, ευρύχωρα, ωραια.

Δω πάνω, απ' την άλλη,
γαμιέται το σύμπαν,
με τα καλοριφέρια και τα ζεστά νερά/θερμοσίφωνες
και ούτε καν μπανιέρα
τετραγωνάκι
που πάλι καλά, σκέφτηκε ο πατέρας μου
να βάλει τοιχάκια από γύρω
έγινε πιο ανθρώπινο το πράμα
αλλά τι λέει,
το μπάνιο είναι υπερεκτιμημένο.

λίγες στιγμές χαλάρωσης
ίσως και καμιά μαλακία στα γρήγορα
(με το όποιο ζεστό νερό υπάρχει να σου χαϊδεύει το κεφάλι
και την ανυπαρξία δράσης στο γύρω χώρο να σε χαϊδεύει επίσης)
σαπουνάδες στη πούτσα, στο καζάνι και στις μασχάλες
και μετά, άντε γεια
τον πούλο.
"καθαρός είμαι"
"καθαρός"
"ωραίος"
"γαμάμε"
"ωραία"

αρχίδια καθαρός.
οι πουτσότριχες κρέμονται ακόμα
και στάζουνε σταγόνες σα καυλωμένες ύαινες
(με ψευτοπούτσα που είναι κλειτορίδα στη πραγματικότητα)
και το κεφάλι να γέρνει
και να μουδιάζει
και να σκέφτεσαι, να λες,
"είμαι καθαρός"
"καθαρός είμαι"
"καθαρός"
"ωραίος"
"γαμάμε"
"ωραία"

και να βγαίνεις όξω
να ντύνεσαι
να βγαίνεις όξω απ' το σπίτι
και μόλις επιστρέφεις,
να τρως σούπα πολυτελείας στα πλακάκια
πριν τη πόρτα της πολυκατοικίας, ακριβώς.
και να γελάς με τον εαυτό σου
που δεν ήταν κανένας τριγύρω
να γελάσει με την πάρτη σου

δαγκάσω
διαμελήσω
φάω αυτιά
βγάλω μάτια με τα δάχτυλα.
ποτέ δε χρειάστηκε να τα πω σε κάποιον αυτά
διότι στις σούρες μας τις ωραίες
τα λέμε με τα μάτια

και είμαι μεγάλος γκαντέμης
που ενώ τα μάτια μου είναι εκφραστικά, γενικώς,
δε μπορούν να δείξουν τη καϊλα
την σκατίλα της περιόδου αυτής
όπως θα έπρεπε να δείξουν.
μεγάλη παπαριά.

Πούστη Μαρά, πούστη Μαρά,
πάνε και γαμήσου πούστη Μαρά
και συ πούστη Ζακ Λουί Νταβίντ
καριόλη καριόλη καριόλη

Και στην τηλεόραση ξέρεις τι δείχνει;
έναν έκφυλο τύπο με καπέλο καουμπόικο,
να τρέχει στην έρημο
και να κωλοδαχτυλιάζει σχεδόν κάτι σαύρες
"tiliqua rugosa" τις λέει
εύγε.
εξελιχτήκαμε υπέροχα απ' το στάδιο
που κοπανάγαμε γκόμενες με ροπάλια.
Είμαστε γαμάτοι.

Είμαστε γαμάτοι.

4.Π.Π.Γ.Κ (4 πίνακες που γαμάνε κώλους)

Α, να ξηγηθόμεν πρώτ'απ'όλα: δε πρόκειται να πέσουν αναλύσεις σε πίνακες και τα ρέστα. Εκτός του ότι δεν είναι υπόθεση στραγάλι, να μαλακιζόμεθα δηλαδή τριγύρω σα γκρουπ θέραπυ λέγοντας τις παπαριές μας, έχω βαρεθεί κιόλας απ' τη σχολή όλο τούτο το πανηγύρι. Οπότε, απλά: 4 πίνακες που γαμάνε κώλους. Αχά. Αχά.


GERHARD RICHTER
"Red Blue Yellow"
--------------------------
Να ξηγηθώ. Δε κόβω τις πουτσότριχές μου για τον Γεράρδο. Και προφανώς, δεν μπαίνω μέσα στο όλο τριπάκι, να βγω γυμνός στο δρόμο τραβώντας τα βυζά μου, φωνάζοντας ότι αυτός είναι ο "best living painter of our century" (γιουχου). Τα περισσότερα αφηρημένα εξπρεσιονιστικο-φανή δε, έργα του, με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Απ' την άλλη, οι ΚΑΛΟΙ πίνακές του, είναι πραγματικά ΚΑΛΟΙ. Και πρέπει να χαιρετίσουμε και το ότι ο τύπος είχε τα αρχίδια, όχι μόνο να κινηθεί σε όποιο χώρο του γούσταρε, ζωγραφικώς, αλλά να αποκηρύξει και την "αφαίρεση για την αφαίρεση", εκτελώντας και τον ονομαζόμενο "καπιταλιστικό εξπρεσιονισμό". Ο συγκεκριμένος πίνακας γαμάει, επειδή απλά ο Richter, άνετος και μάγκας, άρχοντας της γραφής (και του πινέλου, και της ατμόσφαιρας), προχωράει, αργά και σταθερά και μαγκόβια να πούμε, και φτιάχνει ψυχεδελοχώρο "ανοιχτό", με το μπουρδούκλωμα από πινελιές του- το κάνει να μοιάζει δε, τόσο, μα τόσο παχυλό και ζουμερό, που δε μπορείς να πεις τίποτα αρνητικό επί του θέματος. Ωραίος ο γεροτζόβενας.


GUSTAVE COURBET
"Η καταγωγή του κόσμου"
---------------------------
Λίγα τα λόγια σας για τον Κουρμπέ, κυρίες μου. Ο τύπος ήταν βρωμίλος, λιγδιάρης, χυδαίος, γύφτουλας- και επίσης, και γαμώ τα "χέρια". Ο τύπος ήταν το άλλο άκρο- έβλεπες τον Delacroix πχ και έλεγες, "Α, ωραία, τέχνη", έβλεπες τους πίνακες του Courbet και πάτωνες, "Μα καλά, τι; Πώς;". Ναι ρε. Τι και πώς και έτσι κι αλλιώς και αλλιώτικα, και πασαλιμανιώτικα. Ο Courbet ήτο τσόγλανος. Βουκολικό τσογλάνι. Και οι πίνακές του, ασχέτως του περιεχομένου (ακόμα και οι πιο "επίσημοι", χμφ, όχι μόνο τα "ερωτικά"), βρώμαγαν μουνίλα. Ο Courbet ήτο ο Mike Patton του κινήματος των Ρεαλιστών. Κοιτάχτε τον πάνω πίνακα και φανταστείτε πώς θα'χαν μείνει μαλάκες όλοι, όταν είχε πρωτοσκάσει. Παρατηρήστε την υφή, το πόσο μαστόρικα είναι πλασμένος. Μετά σκεφτείτε πώς του'σκασε άραγε η φάση, και έβγαλε αυτό που έβγαλε. Και στο τέλος, κάντε τα μαθηματικά με τη σημερινή εποχή και πάρτε πούλο. Τι; Δε με πιστεύετε στα περί Mike Patton; Ε να:

Ο πίνακας λέγεται "Καλησπέρα κύριε Κουρμπέ". Ορίστε. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας.


FRANCIS BACON
"Πίνακας 1946"
-------------------
Μια εκ των δημοφιλέστερων καταπιεσμένων πουστάρων του αιώνα μας. Ίσως φάω βρίσιμο, μα, κάθε φορά που ακούω περί "γκέη καλλιτεχνών που βγάζουν τα σώψυχά τους", γελάω με τη καρδιά μου, και μετά στουμπώνω ένα καφάσι σκατά στα μούτρα του κάθε τυχάρπαστου, ο οποίος αγνοεί προφανώς ότι, μετά τον Francis, ο πήχης ανέβηκε δέκα βήματα ψηλότερα. Όχι μόνο για τους γκέη. Για τους ζωγράφους γενικότερα. Σπάνιος παίκτης ο κύριος, και ειλικρινής- πόσες, μα πόσες φορές ακούτε περί "καταραμένων καλλιτεχνών"; Ε, αυτή είναι η επιτομή τους. Το πακέτο. Το όλον. Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι από τους αγαπημένους μου γενικότερα- η σάρκα, η σκιά, όλα εν πάσει περιπτώσει τα σημειολογικά στοιχεία που τον τριβέλιζαν ως το θάνατο, φιλτραρισμένα με τόνους σκατίλας και απαισιοδοξίας. Το καλύτερο απ'όλα; Στην αρχή ο τύπος ξεκίνησε να ζωγραφίζει ένα πουλί, και τελικά κατέληξε σε αυτό...


AUSTIN OSMAN SPARE
"Προσωπογραφία"
--------------------------
Προειδοποίησης: μη τυχόν και σκάσει κανα ελιτίστικο καλλιτεχνοτσούτσεκο, που δεν είδε πουθενά μέσα στα κωλοβιβλία της σχολής του τον Spare, και αρχίσει τα μειωτικά και τις μαλακίες. Όχι ότι μπορεί κιόλας- και μόνο αυτό το σχέδιο να έκανε, πάλι μπροστά θα ήτανε. Ο Austin Osman Spare είναι περισσότερο γνωστός σε συγκεκριμένους...κύκλους ας πούμε, κυρίως επειδή ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αποκρυφιστές του αιώνα μας, παρά για το ζωγραφικό του ταλέντο- αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο τύπος "κένταγε". Είτε με τα λεγόμενα "αυτόματά" του, είτε με εικονγραφήσεις για περιοδικά και βιβλία, ο Austin παρουσιάζει μια πρωτοφανή, θα έλεγα, στοιβαρότητα και σοβαρότητα στις επιλογές του στην διεκπαιρέωση των γραμμών. Στις επιλογές. Αρχίδια ως το πάτωμα, ντελικάτο ραφινάρισμα στη πρώτη επαφή, το οποίο ξεδιπλώνεται και ανοίγεται, φανερώνοντας δαιμόνια, διαβόλια, τριβόλια, ό,τι σκατά μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος νους (ή οι παράλληλες διαστάσεις, ή η Κόλαση, ή, ή... εν πάσει περιπτώσει τώρα), εδώ, μπροστά. Ανθρώπινα. Χύμα και σταράτα. Πάρτα. Τσαφ.

Ναι, πήγαμε και τους είδαμε

Τρίτη και φαρμακοτσούτσουνη, λένε. Ε ναι. Μην έχοντας τιμήσει τους Αμερικάνους καμία από τις προηγούμενες δύο εμφανίσεις τους στη χώρα μας, αισθανόμουν απ' την αρχή ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα λογαριασμό που πρέπει να κλείσει- για το καλό το δικό μου, κυρίως. Και αυτή τη φορά είχαμε γκρουπ- 4 νοματαίοι κατεβήκαμε από τα κωλοβούνια ειδικά για τη περίσταση, και ψιλοχαθήκαμε στα στενά τα εχθρικά της πρωτεύουσας (φάση "Σπίτι από φύλλα" του Danielewski).

Κυριακή βράδυ, το κεφάλι όλων μουδιασμένο (μαζί με το υπόλοιπο σώμα), έξω από το Fuzz επικρατεί ψιλοχαμός- οπότε, για να μη χάσουμε το πολυπόθητο προαναφερθέν μούδιασμα, το ενισχύουμε με καμιά μπυρίτσα (ο ψηλός προτιμάει τις αλχημείες του με ούζα και χυμό) όσο περιμένουμε να ανοίξουν οι πόρτες του club. Είμαστε δε, τόσο αποφασισμένοι να απολαύσουμε τους Isis σε φάση Δελλιά (σούρα και μαστούρα), που, με αυτά και μ'εκείνα, χάσαμε και το support σχήμα των Transitional- εη, δε φταίμε μεις, οι περιστάσεις. Σημασία έχει ότι από τη στιγμή που τοποθετήσαμε τους κώλους μας στο εσωτερικό του club, και για την επόμενη μιάμιση περίπου ώρα, τριπάραμε στο μέγιστο δυνατό επίπεδο.

Isis: επαγγελματίες. Το βλεπες παντού. Από τους πολύχρωμους προβολείς και την εναλλαγή φωτός-σκοταδιού για το παραπάνω trippy effect, από τις οθόνες για μας τους πικραμένους του μεσαίου αναστήματος που λόγω συνθηκών βολευτήκαμε εκ των όπισθεν και δε βλέπαμε με όλους τους ψηλολέλεκες μπρος μας (εκτός κι αν σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών), από την επιλογή των κομματιών (σχεδόν όλο το τελευταίο άλμπουμ- προφανώς, δυο τρία κομμάτια από το προηγούμενο, και ένα από Oceanic και Panopticon για τα ληγούρια, εμάς), από το απέριττο (μα ουσιώδες) στήσιμό τους στη σκηνή. Larger than life σου λέω, και δε πέφτω έξω. Οι Isis έχουν δαγκάσει με μανία τη θέση τους στο πάνθεον των σημαντικότατων συγκροτημάτων του σύγχρονου, σκληρού ήχου, εξελίχτηκαν από ένα από τα πιο περιπετειώδη ακραία και ελπιδοφόρα σχήματα του παρελθόντος σε ένα βαριετέ vechicle του λεγόμενου "post metal" (μαλακισμένες ταμπέλες, αράπη μου), πάντα, μα πάντα όμως, με τη δικιά τους, ιδιαίτερη σκοπιά στα πράγματα. Το βλεπες από το κοινό που το καναν ό,τι γούσταραν. Το βλεπες από τα μέλη της μπάντας, που όλοι τους έδειχναν να ζούσαν 1000% όλα όσα παρέδιδαν σε μας, τους καυλωμένους, απλόχερα και με καλή θέληση. Ο Aaron Turner, με το νέο look λιοντάρι/άστεγος/Λαρσαίος-πριν-κανα-χρόνο, δε σταμάτησε να κοπανιέται σα παρλιακό στα μεγαλειώδη ξεσπάσματά τους, τέλειο ζευγάρι με τον έτερο κιθαρίστα Josh Graham, και σου ερχότανε να ανέβεις στη σκηνή και να τους αγκαλιάσεις αδερφικά. Τα οποία μεγαλειώδη ξεσπάσματα, τώρα που το σκέφτομαι, επί σκηνής, ακούγονταν ακόμα πιο... μεγαλειώδη. Βαριά. Μοναρχικά. Τα κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο, δε, απογειώνονταν σε βαθμό φάρσας- αυτή η μπάντα σε κάνει ό,τι θέλει, με μαθηματική ακρίβεια.

Μη ξεγελιέστε. Οι Isis ακολουθούν πλέον τη δικιά τους πορεία. Δεύτερο "Oceanic" ή "Panopticon", όχι απλά δε πρόκειται να βγει (προφανώς), αλλά και οι ίδιοι δείχνουν διατεθειμένοι να συνεχίσουν να κλωτσάνε πιο ατμοσφαιρικά/λαοφιλή μπαλάκια προς το μέρος μας. Γι'αυτό και τη χτεσινή συναυλία, περισσότερο θα την χαρακτήριζα post metal event παρά οτιδήποτε άλλο. Το βλεπες από το μισό "πολύχρωμο", αναίμακτο και απέριττο Γκάζι που είχε σκάσει μύτη. Το άκουγες παντού τριγύρω, όταν πάνω από το 60% που ήταν στο live ρωτούσε το όνομα κάθε κομματιού κατά τη διάρκεια του show. Όχι ότι χαλάει κανέναν αυτό, βέβαια. Όχι, όχι, όχι. Οι Isis αξίζουν οποιαδήποτε προβολή και οποιαδήποτε πτυχή δημοσιότητας τους χτυπήσει την πόρτα, και με το παραπάνω. Και ασχέτως αν γουστάρουμε ή όχι αυτό που παράγουν πλέον (το τελευταίο cd δε το χω εμπεδώσει όσο θα'θελα, by the way), θα ήμασταν βλάκες αν τους αρνιόμασταν την ευκαιρία για τη μεγάλη απόδρασή τους από έναν χώρο, που λίγο ή πολύ, αυτοί (με μερικούς άλλους) όρισαν, με δίσκους-ορόσημα/μεγάλους έρωτες σαν το "Oceanic", και την τοποθέτησή τους στα σαλόνια. Εη, το έκαναν οι Mastodon, άλλωστε, και όλοι προσκυνήσαμε. Γιατί τώρα να αλλάξει κάτι, δηλαδή;


TOP 5 ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ
-----------------------------
->Είπαμε, το νέο σουλούπι του Turner. Έμπαινε, λέοντα, έμπαινε.
->Τα πριν-της-συναυλίας. Το μεγάλο σπίτι του θείου, το δωμάτιο με τα βαλσαμωμένα γεράκια και τις φωτογραφίες του Ορέστη Μακρή.
->Τα μετά-της-συναυλίας. Εξηγούμαι: πρόβλημα γω με το Γκάζι δεν έχω, και δε θα μπορούσα, μιας και σπανίως κατεβαίνω στον "πολιτισμό" ούτως ή άλλως. Απλά, ο κόσμος εκεί στην πλειοψηφία του είναι τόσο "κιουλ" που με αποσυντονίζει από την πραγματικότητα. Το μπαράκι πάντως που πήγαμε μετά τους Isis, με ευχάριστη μουσική, ήταν οκέη- η συνέχεια δε, στο σπίτι του έκφυλου Άγγελου, το ιδανικό τριπαριστό τελείωμα μιας εξαίσιας βραδιάς.
->Που βρήκα ταξί με τη μία, 7 το πρωί, για τον Κηφισσό.
->Που ένας γνωστός δε γάμησε, επειδή δεν άνοιγε η πόρτα του σπιτιού του έκφυλου.

Begotten: Συγκλονιστική εμπειρία

Δε θεωρώ τον εαυτό μου λάτρη της αισθητικής του ακραίου. Τουλάχιστον, όχι σε τέτοιο βαθμό, που θα μετατραπεί σε μονομανία, σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής μου. Διάολε, δε ξέρω καν τι είναι "ακραίο". Αλλά με το χέρι στη φωτιά, το "Begotten" (1991) του συνονόματου Elias Merhige, είναι στάνταρ μέσα στις 5 πιο δυνατές ταινίες που μπορείτε να δείτε στη ζωή σας.

Ούτε διάλογοι, ούτε τίποτα. Χρώμα; Χαχ! Ούτε καν γκρίζο δεν έχει, η περισσότερη ταινία είναι γυρισμένη σε απόλυτο άσπρο και μαύρο. Χαρακτήρες; Τρεις και μια κομπανία από νομάδες δίχως πρόσωπα. Και όμως το γαμήδι σε κρατάει σε εγρήγορση, για 1 ώρα και 20 λεπτά που σου βασανίζει σαδιστικά τις αισθήσεις.

Το "Begotten" είναι βίωμα, χωρίς κανένα κλισέ ή κάτι παρόμοιο. Είναι βίωμα επειδή ξεπερνάει τα όρια του φιλμ και φτάνει στο απόλυτο συμπαντικό εκείνο κενό, όπου δέκτης-αντικείμενο αλληλεπιδρούν υποσυνείδητα, και χαράζουν ο ένας το μάγουλο του άλλου με ερωτικό πάθος και απέχθεια. Πολύ "ποιητικά" όλα αυτά; Οκέη λοιπόν. Ας σας πω ότι το φιλμ ξεκινάει με κοντινό πλάνο ένα φρικαλέο πούστα να χαρακώνεται μια ώρα, να πετάει τα όργανά του στο έδαφος και να κουνιέται σα καθυστερημένος. Και ότι στη συνέχεια μια γκόμενα παίρνει πίπα στο πτώμα του και μένει έγκυος. Και ο γιος τους είναι επίσης καθυστερημένος. Και μετά σκάνε οι νομάδες και γίνονται τα αποτρόπαια, των αποτρόπαιων, αμήν.


Προφανώς όλα είναι μια συμβολική θεώρηση του concept της θυσίας στα πλαίσια της θρησκείας (μετράτε πόσοι πριν τον Ιησού), με τον Θεό και τη Γη και το μπάσταρδό τους, αλλά να σας πω την αμαρτία μου, οι καιροί που εκστασιαζόμουνα πανεύκολα και μόνο που ψιλοκαταλάβαινα τις προθέσεις του δημιουργού για συμβολικά τερτίπια, ήδη έχει περάσει. Αυτό που είναι το σημαντικότατο είναι το ότι θα πονέσετε. Ω ναι, θα πονέσετε και θα τρώτε κι εσείς μαχαιριές μαζί με το φρικιό της εισαγωγής, και θα ξερνάτε και σεις άντερα σαν τον γιο, και θα σας σέρνουνε και σας απ' τον ομφάλιο λώρο μέσα σε αμμουδιές, με τις ώρες. Διότι εδώ έχουμε το πιο ακομπλεξάριστο σε φιλμ, εδώ έχουμε τέχνη η οποία είναι τεχνή ακριβώς επειδή δε τη νοιάζει (και μπορεί και να μη θέλει να είναι, παρόλο το αρτιστικό στήσιμο της ταινίας) να είναι, έχουμε ματιές στα υπαρξιακά προβλήματα που κλειδώνουμε στη γκλάβα μας από πίσω για να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν χαιρόμαστε απολαύσεις όπως το γαμήσι ή ένα ποτήρι ουισκάρα. Έχουμε, με απλά λόγια, μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες στο κόσμο της 7ης τέχνης και πρέπει να την αγκαλιάσουμε όσο πιο σφιχτά γίνεται, όσο κι αν μοιάζει να είναι στεφανωμένη με συρματοπλέγματα και αγκάθια. Διότι μαγκάκο μου, ματώνει η ταινία για πάρτη σου, ματώνεις εσύ για αυτή, βρίσκεις το κοινό σημείο που τα κοκκινάδια συναντιόνται, το ξεριζώνεις με βία και χτίζεις από πάνω του κάτι άλλο. Τι άλλο θες, κακομαθημένε τύπε, τι;

Εν ολίγοις; Εμπιστευτείτε την τριχωτή μου σκατόφατσα και τρέχτε βρείτε torrents σήμερα κιόλας.

ΤΥΠΟΙ ΜΠΕΚΡΗΔΩΝ PART 2

1)Μπεκροχαμαιλέοντας (ο εγκυκλοπαίδειας)
----------------------------------------------
Άποψη για όλα. Συνήθως δήθεν εμπειρίες που δε συμβαδίζουν, μαθηματικά, με την ηλικία του (αν και αυτό δεν είναι ποτέ απόλυτο). Ο μπεκροχαμαιλέοντας ξεκινάει αργά αλλά σταθερά, και όσο περισσότερο πίνει, ειδικά στη φάση μεταξύ κεφιού και πρώτων σκιών, θα συμμετέχει σε ΚΑΘΕ συζήτηση, για το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, μιλώντας με ύφος ειδικού, είτε συζητάτε για μουσική, είτε για πατζάρια Βυρμανίας, είτε για ποδόσφαιρο, είτε για λογιστικά, είτε...αααααααργκχ! Σε κατάσταση προχωρημένης σήψης βέβαια, ψελίζει ακτανόητες γενικές μαλακίες για τα πάντα, που κάνουν κρα ότι δεν αποτελούν προϊόν μελέτης/ψαξίματος, αλλά πληκτρολογίσματος στη wikipedia. Πείτε στον ενοχλητικό παπάρα να σκάσει και συνεχίστε το βράδυ σας υπέροχα.

2)Αλκολοτζιβιτζόλης (ο γαμήστε με)
--------------------------------------
Τριπλή όψη των πραγμάτων εδώ.
Η πρώτη κατηγορία, έχει να κάνει με τους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι σας κοζάρουν πίνοντας το ποτό τους, και μόλις γίνουν λιώμα, σας κερνάνε σφηνάκι με βότκα και χυμό ανανά και σας πιάνουν τη πίρλα πλησιάζοντάς σας. Αναλόγως φερσίματος, μπορείτε να αντιμετωπίσετε είτε πολιτισμένη κουβέντα που λήγει ένδοξα ή άδοξα για τον αλκολοτζιβιτζόλη αναλόγως των προτιμήσεών σας, είτε αισχρό πέσιμο γερασμένης γκιόσας που θεωρεί ότι είστε υποχρεωμένοι να κάτσετε στο κοσμογυρισμένο πούτσο της- και αυτό συνήθως δεν τελειώνει καλά.
Η δεύτερη κατηγορία. Μαζεύονται σε παρέες, τους καταλαβαίνεις πάντα από φουλάρια, γυαλιά ηλίου μες το βράδυ, παπιγιόν, γενικά εκκεντρικότητες του πούτσου, φωνασκούν γελόντας σαν υστερικιές και αν θελήσουν να σε βάλουν στο μάτι, θα πέσουν δήθεν τυχαία πάνω σου παραπατώντας "μεθυσμένα" (σημείωση: οι περισσότεροι από τούτους, τουλάχιστον όσο ξέρω γω, δεν είναι βαριοί πότες) και θα ζητήσουν τσιγάρο που θα θελήσουν να τους το ανάψεις εσύ με τα χεράκια σου. Συνήθως αν τους απομακρύνεις ευγενικά δε ξαναδοκιμάζον τίποτα- και εδώ έχει να κάνει ότι συνήθως είναι μικρότερης ηλικίας από τη πρώτη κατηγορία αλκολοτζιβιτζόληδων.
Η τρίτη κατηγορία είναι ένα μπέρδεμα. Φίλος/γνωστός/κολλητός, μετά από μπέκρα ολκής, και απροειδοποίητα, αρχίζει να χαϊδεύει το χέρι σας, ή το μαλλί σας, ή σας κολλάει σχεδόν μάπα με μάπα και σας παρατηρεί- πιο κάτω αν συνεχίσει, μάγκες, καίγεστε. Εδώ γαμιέται το σύμπαν γιατί, από τη μία λές, "το εννοεί τώρα αυτό ή είναι απλά χάλια από το ποτό και δε ξέρει τι κάνει;" αλλά από την άλλη σου σκάει δήθεν φλασιά ότι στα αλκόλια/μεθύσια ο καθείς λέει μόνο αλήθειες (και καλά. Σιγά που είναι έτσι) και είσαι για το πούτσο. Φάση για το πούτσο δηλαδή.

3)Βασιλάκης Καϊλας (ο ταπεινός)
-----------------------------------
"Θα πινα τώρα κάτι, αλλά δεν έχω γκαφραααααα", "Αχ ρε πόσο δροσερές μοιάζουν οι μπύρες", "Μαλάκα τίποτα, σάλιο- αααααχχχχχχ" και τέτοια. Να γίνει η ξήγα από τώρα: δεν είναι αμαρτία να είσαι off στη τσέπη. Για την ακρίβεια, είναι καθημερινότητα. Αμαρτία και μαλακία είναι να ξέρεις ότι δεν έχεις μία, να βγαίνεις όμως ούτως ή άλλως όξω, και να κολλάς σα τσιμπούρι στον χ ή τον y για να σου εξασφαλίσει το πιοτί. Και φυσικά, εξαιρούνται οι καλοί φίλοι ή άτομα που ξέρεις ότι με την πρώτη ευκαιρία θα κάνουν το ίδιο για σένα.
Σου χω μια πρόταση, μαλάκα: αν δεν έχεις μία, μη πίνεις. Αν θες να πιεις ούτως ή άλλως, δε θα βγεις έξω. Θα πας στο σούπερ μάρκετ και θα τσιμπήσεις με 2 ευρώ 25 μπύρες από το Πακιστάν, ή με 9 ευρώ ένα Βαττ 69 και θα πιεις για τη πάρτη σου. Αν δε σου φτάνουν τα γκαφρά, δε θα παραπονιέσαι- θα κρατήσεις από αλλού. Ναι, και από τα φράγκα για το φαγητό.

4)Μπεκροσερβιτόρα (η αγία Βασίλω)
---------------------------------------
Συνήθως στα "high" μαγαζιά, απαγορεύεται δια ροπάλου να αγγίξεις πάνω από 3 σφηνάκια ή μπύρες, μιας και το αφεντικό θα σε εξαερώσει την επόμενη μέρα. Αναλόγως τον ορισμό του "high" θα μου πείτε τώρα, και θα χετε και δίκιο. Στα μαγαζιά όμως που γουστάρουμε όλοι, που το αφεντικό είναι ακόμα πιο μεθυσμένο από τις σερβιτόρες, γυρίζει ο τροχός, γαμάει ο φτωχός. "Πάρτε από μένα, κέρασμα- μη το πείτε μόνο στο αφεντικό", "Παιδιά! Θα πιούμε τίποτα; να φέρω; ψήνεστε;", "ρε Μαράκι, δε λες στο αφεντικό να μας κεράσει δυο σφηνάκια πριν φύγουμε, για το δρόμο;" και τέτοια. Ωραίες, τρυφερές στιγμές. Και τέλειες για τη τσέπη.

5)Μπεκρομένταλιστ (ο απίθανος)
-----------------------------------
Μπαίνεις στο μαγαζί κυριλέ μέχρι αηδίας. Ωραία. Κάθεσαι και παραγγέλνεις μία μπύρα, την πίνεις αργά, μιλάς, γελάς, είσαι κυριλέ. Οκέη. Πάω να κατουρήσω, και όταν γυρίζω στη θέση μου, σε βλέπω με το πουκάμισο στο κεφάλι σα τουρμπάνι, τα μάτια να χουν πέσει στα πλακάκια και άλλα 4 άδεια μπουκάλια μπροστά σου, και να κάνεις σινιάλα στον DJ για τη μουσική που παίζει, αδέξια.
Πώς το κανες αυτό; Αλήθεια.

5)Αρκουδομπεκρής (ο μαφίας)
--------------------------------
Μακριά. Το ξέρω ότι με τα αλκόλια όλοι μπορούν να σου φανούν ενδιαφέροντες και συμπαθητικοί μέχρι αηδίας. Μερικοί όμως απλά δε πρέπει να πλησιάζονται με την καμία. Οι αρκουδομπεκρήδες συνήθως δεν παρεκτρέπονται εύκολα- ξέρουν πόσο να πιουν και γιατί, και ξέρουν επίσης να αναγνωρίζουν υποψήφια θύματα για το οτιδήποτε. Μαθηματική ακρίβεια στις κινήσεις, μισόκλειστα μάτια/βλέμμα που λέει, "θα σε βιάσω από τον κώλο", αργά πιασίματα στο ποτήρι ουίσκυ. Παίζει να ρθουν να ζητήσουν φωτιά για να τσεκάρουν σε τι φάση αποσύνθεσης είσαι (ή απλά τι τύπος είσαι), παίξτο ευγενικός και ανήξερος και μη τους ξανακοιτάξεις.

6)Αλκολοαγκαλίτσας (ο συναισθηματικός)
--------------------------------------------
"Ρε παιδιά, σόρρυ αλήθεια, σας αγαπάω όλους", "είστε πολύ ωραίο τύποι. Σας γουστάρω. γουστάρω που μα'στε παρέα", "Τι ευτυχία ε;". Ο αλκολοαγκαλίτσας δεν είναι ακριβώς ενοχλητικός. Μπορεί σε σημεία, αν ξεφύγει και τον αφήσετε να μιλάει και να μιλάει, να σας σπάσει τον πούτσο, γιατί, ρε παιδάκι μου, το κατάλαβα, γουστάς, και μεις το ίδιο, για να είμαστε παρέα, αρκετά τώρα σκάσε λίγο να πιούμε και να κοιτάξουμε καμιά γκόμενα να γουστάρουμε. Απ την άλλη, (προσωπικό βίτσιο τώρα αυτό που θα πω) δε μπορείς παρά να χαμογελάσεις ειλικρινά, όταν ο αλκολοαγκαλίτσας δει μια γκόμενα μέσα στο πλήθος και πει "Την ερωτεύτηκα" και το εννοεί με όλο του το είναι.

7)Τσιγαροναρκαλιευτής (ο τράγκας)
--------------------------------------
Το όνομα δεν είναι άκυρο, σκεφτείτε: αυτοί οι τύποι, που κάνουν τουρνέ στο μπαρ, ψαρεύοντας από ένα τσιγάρο απ το κάθε τραπέζι, ειδικά όταν είναι off τελείως, αν έβαζαν κόκκινα σημαιάκια στα τραπέζια που πιστεύουν ότι δεν θα χουν τσιγάρα, θα'ταν το ένα και το αυτό. Απ την άλλη, τα τσιγάρα τα αγοράζεις για να δίνεις και σε όποιον σου ζητάει, οπότε τι να λέει.
Η μόνη μαλακία είναι ότι συνήθως, πολλοί από αυτούς έχουν τσιγάρα ήδη, απλά θέλουν να πιάσουν πίρλα, ή, πιο μακροχρόνια, να τους κεράσεις κανα σφηνάκι.

8)Μπεκροθεατρίνος (ο σαιξπηρικός)
-------------------------------------
Απότομες κινήσεις, είτε πολύ απαλές σε όλα, τσιγάρο καπνιζόμενο στα πρότυπα κάποιου ηθοποιού (Clint Eastwood, Woody Allen κλπ κλπ), "στήσιμο" στο κάθισμα, κλεφτές ματιές στη γκόμενα/γκόμενο που τον/την ενδιαφέρει, άκυρα γέλια όταν ο εν λόγω γκόμενος/γκόμενα τον/την κοιτάει για να δείξει άνετος/άνετη. Γάμησέ τα Πολυχρόνη. Πιο εύκολο είναι να πας να μιλήσεις με τη μία, βλαξ. Ε βλαξ.

παρτ 3 κάποια φάση.

ΤΥΠΟΙ ΜΠΕΚΡΗΔΩΝ (ΙΣΩΣ PART 1)

Είχα κάνει έρευνα. Αλήθεια. Να γράψω ωραίο άρθρο, μεγάλο, παχυλό, για το εν λόγω θέμα. Αλλά τη μία χανόταν το τετράδιο με τις σημειώσεις, την άλλη ξεχνιόμουνα. Και τώρα που μαι γκολ, έλεγα, γάμα το. Άλλη φορά. Αλλά δε γαμιέται; Ό,τι παρατηρώ. Χωρίς φιοριτούρες.

ΤΥΠΟΙ ΜΠΕΚΡΗΔΩΝ ΣΕ ΜΠΑΡ.
00000000000000000000000000

1) Κομμουνιστής μπεκρής (ο απροσάρμοστος).
------------------------------------------------
Δυο πτυχές στην κατηγορία αυτή.
Απ τη μία, κυριολεκτικά: Παρέα από ΚΝίτες. Που απ τη μία, θα σου σπάνε τ'αρχίδια επειδή τσακώνονται, μιας και ο ένας λέει ότι και να διαβάσεις φυλλάδιο από ΚΚΕ πριν 10 χρόνια, και να διαβάσεις φυλλάδιο από ΚΚΕ σήμερα, το ίδιο και το αυτό (και ο άλλος λέει, είσαι ανίδεος, αστοιχείωτος κλπ). Και απ την άλλη, και να παίζει Bad Religion στο μαγαζί, θα τραγουδάνε "Μάνα φεύγω, πάω στα καράβια" και θα σε αποσυντονίζουν.
Πούλο.
Άλλωστε, μελετήστε το Νόμο, δεν είναι ποινικό αδίκημα να δέρνεις κομμουνιστάς τη σήμερον ημέρα.
Η άλλη πτυχή: η μεταφορική. Οι "κομμουνιστές του ποτού". Που έχουν περάσει ώρες/μήνες/χρόνια με ένα συγκεκριμένο τύπο ποτού, και σου σπάνε το πούτσο. "Α, μόνο Jack ρε", "Μπύρες: η μόνη σίγουρη λύση"¨, "Βότκα: η μόνη λατρεία" κλπ κλπ κλπ. Συνήθως στη λένε αν δε πάρεις κάτι που να συμφωνεί με τις μαλακισμένες μονομανίες τους. Πάντε γαμηθείτε.

2)Γερομπεκρής (ο έμπειρος)
-------------------------------
Συνήθως ηλικίας 40-φεύγα. Οι πιο τυχεροί από μας, συναναστρεφόμαστε και με 50-60φεύγα, ενώ οι πιο προνομιούχοι από επαρχία, έχουμε γνωστούς/συγγενείς σε ορεινά χωρία, 70φεύγα και βάλε, που ξεκινάνε να πίνουνε από 6 το πρωί, μέχρι όσο τους βγάλει πριν πάνε στο σπίτι/κτήμα με καλαμπόκια. Τα δήθεν πρότυπα που ξες ότι δε θα ξεπεράσεις ποτέ, μέχρι να πεθάνεις. Ή να πεθάνουν αυτοί, και να'ναι ανάμνηση πλέον. Οι περισσότεροι, στα 40-κάτι, σου πρήζουν το πούτσο μερικές φορές, ειδικά όταν συζητάτε για θέματα "συναισθηματικά" ("τα χω κάνει αυτά, ξεκόλλα" κλπ), ή για το πιοτί ("ηρέμησε, και γω στην ηλικία σου τέτοια έκανα και κοίτα τώρα" κλπ), αλλά δε σε νοιάζει διότι μιλάει η εμπειρία. Οι παππούδες απ την άλλη, δεν ενοχλούν. Έλα πιες παιδί μου, και τέτοια. Τσιπουράκι του θεού, άραξε, πες μου, μπλα μπλα. Άσε που οι μισοί τη βρίσκουν ασύστολα έτσι.
Βρείτε παππούδες hardcore να πίνετε. Αξίζει.

3)Κομματικός μπεκρής (ο παπάρας)
-------------------------------------
Το χετε δει όλοι. Ειδικά στη φάση "φοιτητής". Το καλό είναι, απ τη μία, ότι τα μαγαζιά που συχνάζουν είναι συγκεκριμένα. Απ' την άλλη, τους πιάνει μια κρίση ταυτότητας μερικές φορές, και πάνε στα πιο "underground" (που μόνο "underground" δεν είναι) μαγαζιά, που συχνάζεις και σύ. Στη τρίχα. Πουκάμισα, καρφάκια, λίγο ξύρισμα, να μοιάζουν με τον Πλούταρχο. Και μόλις πιουν αρκετά (συνήθως 4 σφηνάκια), ζαλίζονται, αλλά δε το δείχνουν ποτέ. Και το παίζουν άνετοι/μιλάω με όλους και είμαι πρόσχαρος. Αλλά ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ, ότι θα προτιμούσαν να κλείσουν τα βλέφαρα και να ονειρευτούν νίκες της παράταξης (και γκαφρά) στον ίδιο καναπέ που μόλις πριν λίγο τσουγκράγανε.

4)Φιλόσοφος μπεκρής (ο απάλευτος)
----------------------------------------
Και δω έχει δυο πλευρές.
Απ τη μία, είναι ο ιδεολόγος του πιοτού. Ο "ψημένος". Που ακόμα και 40 χρόνια να είναι αλκολικός, δε σου βγάζει σέβας, επειδή είναι τόσο ψηλομύτης και παπάρας, που σε απωθεί με τη μία. Στη λέει όλη την ώρα, μειώνει ό,τι πας να πιεις, λέει ατάκες της πούτσας, του στυλ "Α ρε πιτσιρικά, πας να μας τη βγεις με κόκκινο, γάμα το, όταν εσύ πήγαινες εγώ ερχόμουν" και τέτοια. Αλήθεια, γιατί πίνεις μαζί του, βρε παπάρα, αφού σε χαλάει;
Έλα μου ντες.
Η άλλη πλευρά: ο μουσικός φιλόσοφος. "Ακούω ψυχεδέλεια από την Αυστρία", θα σου αναφέρει όλη την ώρα Neu! και Can χωρίς να ξέρει πολλά άλλα (άντε και κάτι μαλακίες με μπάντζο ηλεκτρικό), και θα μειώνει ό,τι Spiritual Beggars ή Clutch παίξει εκείνη την ώρα ("Burning Beard; Τι είναι αυτό; παρωδία τίτλου; Χαχ!" κλπ κλπ). Πολλοί τον σέβονται λόγω γνώσεων, αλλά μη κάνεις το λάθος: δώσε πούλο, διότι, κρίμα είναι να στοίβεις το κεφάλι σου να ψάχνεις τα αζήτητα. Θες να πιεις- άντε γαμήσου ρε Θανάση.

5)Τσοντάκιας μπεκρής
-------------------------
Εδώ θέλει προσοχή μέγιστη.
Αν ο τσοντάκιας μπεκρής είναι μέλος της παρέας (aka τον ξέρεις χρόνια), να'σαι σίγουρος ότι θα περάσεις καλά. Θα ξέρει να φερθεί, να μη σε φέρει σε δύσκολη θέση, αλλά ταυτόχρονα να του πάρει πίπα μια τυχαία στο μπάνιο.
(Και μόλις βγει, να ρωτήσεις, "Μύδι; Μύδι;" και να απαντήσει "Μπούκι. Μπούκι. Καλό. Έτσι κι έτσι. καλό")
Γενικά, γαμώ.
Σε προτρέπει κιόλας σε διάφορα ωραία.
Αλλά.
Αν δεν είναι στη παρέα
και είναι τυχαίος
ετοιμάσου να παίξεις και ξύλο άμα λάχει, διότι είναι κατά πάσα περίπτωση μαλάκας που δε ξέρει τον ορισμό του "μέτρου".
Ή, κάνε ό,τι κάνουμε μεις.
Άστονα να μπλεχτεί σε φασαρία και μη κάνεις τίποτα.΄Να τον δείρουνε τύποι/φίλοι γκόμενας που την έπεσε χοντρότατα. Και εσύ να πίνεις τη μπύρα σου.
Και μόλις σου πει "Ρε μαλάκα συ τι έκανες τόσην ώρα" να πεις "Σε κοίταζα να τρως ξύλο" και να λήξει το θέμα μεμιάς.

6)Φιλικός μπεκρής (ο πανταχού παρών)
-----------------------------------------
Ωραία κατηγορία. Αλήθεια. Άτομα που πίνουν όμορφα, και στριφογυρίζουν τριγύρω, και αν σε έχουν δει έστω και φατσικά, σε κερνάνε σφηνάκια ή μπύρες. Πιο σπάνια, ουίσκια, αν είναι πιο large. Αυτοί είναι περίεργη φάση. Κει που λες ότι θα κεράσουν τη γκόμενά τους, ή τους φίλους τους, κάνουν κίνηση ματ και κερνάνε σένα, που σε χουνε δει μόνο μια φορά (αλλά σε θυμούνται πειδη "έχεις ωραία φάτσα"). Οι τύποι αυτοί δεν ενοχλούν, εκτός κι αν αράξουν μαζί σας και αρχίσουν και σας λένε για τη παιδική τους ηλικία μέχρι σήμερα.
Ρε φίλε,
στ'αρχίδια μου αν είσαι παιδί χωρισμένων γονέων.
Και μεις καλύτερα δε περάσαμε.
Κέρνα με και τον πούλο, οκέη;

7)Τσαμπουκαλής μπεκρής (ο βάρβαρος)
------------------------------------------
Τους ξέρετε όλοι, τους σιχαίνεστε όλοι.
Αλλά, για μια στιγμή, σκεφτείτε αυτό: ένας τύπος μπροστά σας, κόκκαλο, κοπανάει τραπέζια, τοίχους, ποτήρια, άλλους τύπους. Ουσιαστικά, σας βγάζει το είναι του ακομπλεξάριστα. Σκεφτείτε, ότι οι περισσότεροι απ'όσους βλέπετε να κοπανάνε, δεν επιτίθονται. Βγάζουν άγχη. Δε φταίτε σεις, ή κανένας γενικότερα. Φταίει η γκόμενα, το αφεντικό, ο πατέρας/μάνα, το χωριό, τα πάντα.
Απλά κουλάρετε και αφήστε τους να κοπανήσουν.
(Τώρα: αν είναι το κλασσικό παράδειγμα νεοέλληνα κάγκουρα, τίγκα στο αλκοόλ, που θέλει τσαμπουκά με σένα προσωπικά, ή που σφυράει στη γκόμενά σου, τι να πω; Δυο οδοί. Το χιούμορ απ τη μία. Το σπασμένο μπουκάλι μπύρας και χαρακιά στη μούρη, απ την άλλη. Ή, το θέατρο στην αρχή, και κλωτσιά στ'αρχίδια κει που δε το περιμένει απ την άλλη. Αν δε, έπινε και μπύρες, η φούσκα παίζει να γίνει παζλ στη ψύχρα)

8)Ο καμμένος μπεκρής (ο πειραματιστής)
-------------------------------------------
Επίσης ωραία κατηγορία, κυρίως επειδή δεν ενοχλούν κανένα, συνήθως. Άτομα που βλέπεις να λιώνουν στις θέσεις τους, είτε ανέκφραστα με μάτια πινέζες (από ψυχεδελικά ναρκωτικά), είτε σε φάση λήθαργος αλλά με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά (από φάση κομπινέησιον μπάφους/οίσκια/μπύρες/βότκες). Αυτοί συνήθως γαμάνε να πιάνεις και κουβέντα, επειδή είναι παραπάνω δεκτικοί απ' ό,τι νομίζεις. Ειδάλλως, απλά λιώνουν, και συ κάνεις τη δουλειά σου, και κανείς δεν ενοχλεί κανέναν.
(α. και οι πρέζοι, συνήθως δε πατάνε σε μαγαζιά, αλλά αν το κάνουν, και είναι σε φάση να μιλήσουν, περνάς ωραία. Οι περισσότεροι, λένε τα καλύτερεα- όχι αναγκαστικά "αστεία". Τα καλύτερα. Χρήσιμα)
Επίσης, συνήθως λειτουργούν και σαν αντι-πρότυπα. Του στυλ, "Α έχω πιει πολύ, αλλά σαν αυτόν εκεί τον καμμένο δεν είμαι, γαμώ". Ντροπή σου, αλήτη, να φτιάχνεις αντι-πρότυπα στο μεθύσι. Γαμήσου.

9)Ο κατουροτζίτζιφρας (ο ευγενής)
-------------------------------------
Το χετε πάθει όλοι. Όταν είστε κανονικά, και πάτε τουαλέτα και περιμένει κάποιος να κατουρήσει μαζί σας, είναι οκέη, νορμάλ- δε λέτε πολλά. Όταν είστε σκατά από πιοτί, και πάτε τουαλέτα και περιμένει κάποιος να κατουρήσει μαζί σας, είναι ευγενέστατος και γαμώ τα παιδιά. "Αδερφέ πέρνα- δεν άργησα ε;", "ΙΚΑ γίναμε ε; χαχαχαχα", "Σόρρυ φίλε μπήκα με φόρα, δε σε είδα που άρμεγες τη σαύρα" κλπ κλπ. Είναι ωραίο, είναι υγιές, είναι ό,τι πρέπει για να κάνεις τις κοινωνικές σου επαφές πριν τρέξεις να ξαναρουφήξεις αλκόλια. Εύγε μάγκες.

10)Η ρουφήχτρα (η ασύστολη)
---------------------------------
Οκέη. Εδώ είναι και θέμα χαρακτήρα. Το αναγνωρίζω. Αλλά, υπάρχει ένα κοινό. Είτε στο Γιώργη, τον κυνηγό μουνιών, είτε σε μένα πχ, τον απροσάρμοστα μονογαμικό, οι γκόμενες, όταν σε βλέπουν λιώμα, έρχονται και σου μιλάνε. Αν έχουν πιει 3 μπύρες τουλάχιστον πριν. Και αναλόγως των χειρισμών, καταλήγεις να σου γλύφουν τη ψωλή στο μπάνιο, μετά από λίγο.
(το αντίθετο, με άντρα να γλύφει μουνί μεθυσμένος, δε το χω πετύχει τόσα χρόνια. Και δε νομίζω να το πετύχω κιόλα. Εϊπαμε: ίδιοι δεν είμαστε. Χωνέψτε το)

11)Ο ψυχεδέλιας (ο απροσάρμοστος)
----------------------------------------
Δε ξες πώς θα του σκάσει το οτιδήποτε. τη μία πίνετε τρεις μπύρες και χορεύει pogo στο "Mh Sharona". Την άλλη πίνετε 30 μπύρες, και μένει σιωπηλός στη θέση του. Συναισθηματικοψυχολογική φάση τύπος. Ό,τι φάση είναι, έτσι θα φερθεί. Αν είναι στη παρέα, ρώτα πρώτα να ξες. Ειδάλλως, τζόγαρε και δες πώς θα του βγει- αν μη τι άλλο, πλάκα έχει.


Βαριέμαι τώρα να γράψω άλλα.
Αύριο ίσως; ή μεθαύριο; ή ποτέ. Στ'αρχίδια μου.
Αλλά, μα το Θεό, αν θέτε, κάντε κόμμεντ και γράψτε και άλλα είδη που ξέχασα τώρα, μες τη σούρα μου.
Θα γουστάρω αλήθεια.
Ηλίας, όβερ και άουτ και φτου και το πατάω.

Εδώ κι εκεί

Κομμένες ανάσες.
ΑΟυυυυυυφφφφ-τσσσσσσσσσσσ
και λέμε,
ό,τι είναι, ας γίνει,

μαλακίες.
ουσίες.
έτσι.
για το γαμώτο.

ύπνος.
απλά να ξέτε.
ολοι ωραία είμαστε.
κάμερες.
ωραία.
πυρετοί απ τα αλκόλια.
ωραία.
πεταρίσματα στα χέρια
και στο σώμα.

Μαλάκες, λοιπόν:
Οι τουαλέτες όταν είσαι γκολ
είιναι ό,τι να'ναι.

Έχω πιάσει κουβέντες
μέχρι το πρωί
με ό,τι να ναι.
και λέω.

Α) η ωραία φάση
άτομα που λένε
"Έλα μάγκα κατούρα"
"Είσαι καλά μάγλα- έλα κατούρα"
κλπ κλπ
θα σου ρουφήξει το πούτσο
γι'αυτό ετοιμάζεται άλλωστε
Α ΡΕ ΚΩΤΣΟ.

Απο κει και πέρα.
Κονσέρβα.
"Φαρμάκω μωρή"
και φάε.
Άντε γαμήσου.

ΤΙΝΑ

Σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
Χαχ.

Είχε η διαφήμιση,
έλεγε,
"Στείλε ΤΙΝΑ και την ερώτησή σου"

Αγαπητή μου ΤΙΝΑ.
Γιατί εσείς οι γκόμενες όταν είναι να πείτε
ΜΙΑ λέξη, λέτε δέκα;
Και γιατί όταν έχετε αίμα στο μουνί,
πρέπει να παίζετε μπουνιές με όλους;
Και δε μου λες ρε ΤΙΝΑ,
γιατί μπερδεύεστε όλη την ώρα;
"Αισθάνομαι αυτό για αυτόν
και αυτό για σένα- είμαι μπερδεμένη"
άντε γαμήσου ΤΙΝΑ.

Να σου πω ρε ΤΙΝΑ;
Το 70% είναι το γαμήσι.
Από κει και πέρα, (λες ότι) αισθάνεσαι.
Μαλακίες.
Ταιριάζεις στο γαμήσι;
Είσαι οκέη.
Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο μπέρδεμα.

Κλάσε μας τ' αρχίδια ρε ΤΙΝΑ.
Μόνη σου θα ψοφήσεις
και θα σαπίσεις
δίπλα από μας, τα πτώματα.
Οπότε
ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΡΕ ΤΙΝΑ ΚΟΠΕΛΑΡΑ ΜΟΥ.

Οι συμβουλές σου, για πάρτη σου.
Εμάς, γάμα μας.
Ντάξει;

Κάντε μου μια χάρη

Παρακαλώ, αντιγράψτε αυτό το link και ακούστε το κομμάτι.

http://www.youtube.com/watch?v=isZ-8uvWpU0

από Ulver, "Marriage of Heaven and Hell", μελοποίηση του μπαρμπα-Blake.

Όσοι δεν είχαν επαφή μέχρι τώρα θα ερωτευθούν. Το εγγυόμαι.
Όσοι είχαν, ας το ξανακούσουν- πάω στοίχημα ότι πέρασε καιρός από την τελευταία φορά.

Ulver.
Θα τους χάσω στις 14.
Και πονάω ήδη.
Αλλά είναι ό,τι καλύτερο για να κουβεντιάζεις μόνος σου τις αλκολοσκοτούρες σου.

Να στε καλά.

Ξανά και ξανά

Ύπνος και κακό στο λεοφορείο.
Ανέβαινα για άλλη μια φορά Φλώρινα.
Στο Κηφισσό, η γνωστή γιαγιούλα που κάθε φορά έρχεται και ζητιανεύει για να της αγοράσω χαρτομάντηλα,
και πρέπει να έχω αγοράσει πάνω από καμιά διακοσάρα τόσο καιρό,
με είδε από μακριά να μισοκοιμάμαι σε κάτι βρεμμένα από τη βροχή καθίσματα,
και μου φώναξε γελώντας από μακριά,
"Ε, χαρτομάντηλα θες σήμερα;"
Της χαμογέλασα
Και δεν ήρθε κοντά μου αυτή τη φορά.
Ρησπέκτ.

Είδα και μια ωραία γκόμενα όσο περίμενα το λεοφορείο
Φλώρινα κι αυτή.
Κι έχω και την υποψία ότι είναι πρωτοετής στη σχολή μου.
Δε ξέρω γιατί.
Τίποτα φανταχτερό ή "εξωγήινο"
απλά όμορφή πολύ και αυτό μετράει
Και ενώ κοιμόμουνα στη θέση μου
είδα ότι καθόταν ακριβώς μια θέση μπροστά μου
και ήταν αγκαλιά με κάποιον τύπο
και πετάχτηκα από τη θέση μου ξυπνώντας
λες και μ'ενδιέφερε. Χμφ.

Μετά έβλεπα ότι μας πιάνανε οι μπάτσοι
για περίεργα κουμάντα με "παράνομες ουσίες"
(όπως μου είπε και ο μπάτσος προχτές που μου έκανε ψαχτήρι μόλις κατέβηκα από το τρένο, 11 το βράδυ, στο Κιάτο,
παλιά μου τέχνη κόσκινο, σιγά σιγά)
και πετάχτηκα πάλι από τον ύπνο μου.

"Δε γαμιέται"
σιγά μη ξανακοιμηθώ.
Το παράθυρο έχει για οπτικό μενού,
λόφους, πρασινάδα, μαύρα σκυλιά να μασουλάνε χαρτοκούτια,
λιγοστά αμάξια,
μπλε σκούρους ουρανούς,
πινακίδες, σκατά στο δρόμο,
κτήρια με ραμμένα στόματα.
Βαρεμάρα. Τα βλέπω τόσα χρόνια.

Αλλά τα γουστάρω συνέχεια.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Γαμώ τη πίστη μου.

Μερικά μελάνια που έκανα προσφάτως στη σχολή

7 από τα χειρότερα εξώφυλα δίσκων που μπορείς να βρεις (part 2)

TARDIVE DYSKINESIA
"DISTORTING POINT OF VIEW"
------------------------------------
Είχα ένα όνειρο, κάποτε. Ότι τα ψευδοσουρεαλιστικά εξώφυλα που λειτουργούν σαν αυτοσκοπός, άρχισαν να εκλείπουν. Ότι οι μπάντες αρχίζουν να αποκωδικοποιούν καλύτερα τη μουσική σε εικόνες, προσφέροντας μεγαλύτερη ενότητα μεταξύ υλικού-περιτυλίγματος. Μετά είδα τούτο δω και έφαγα ένα κρύο κουβά νερό στη μάπα, μαζί με κατσαρόλι-κουτάλα σα κλαπατσίμπαλο δίπλα από το αυτί. Αν αυτό είναι που η μπάντα θεώρησε ότι εκφράζει καλύτερα τη μουσική της πρόταση, εγώ πάω πάσσο και απλά λέω ότι στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος είναι βασιλιάς.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "ΕΚΛΟΓΕΣ 2009: Νίκη με διαφορά 10 μονάδων του ΠΑΣΟΚ- τα πώς, τα γιατί, η επόμενη μέρα στο Μαξίμου"


RIOT
"NARITA"
------------
Δεν είναι η επιδερμική μου επαφή με τους Riot, που με έκανε να ξεράσω μπακαλιάρους με το εν λόγω εξώφυλο- αν μη τι άλλο, αυτό που έκαναν, το έκαναν καλά, μουσικά. Είναι περισσότερο αυτό το συνοθύλευμα από κουράδες, που επέλεξαν ως εξώφυλο. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι, αυτό είναι όντως ένας κόκκινος παλαιστής του σούμο με κεφάλι φώκιας (η μασκότ της μπάντας) να κραδαίνει ένα ματζαφλάρι, να προσπαθεί να χέσει πάνω σε μια στοίβα από κρανία. Δεν ξέρει όμως ότι από πίσω, ακυβέρνητο αεροπλάνο έτοιμο να γίνει κομμάτια στο έδαφος, κατευθύνεται με μαθηματική ακρίβεια κατά πάνω του. Και μόλις ο παλαιστής-φώκια γυρίσει, η τραγωδία θα'χει ήδη συμβεί.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Shit happens"


PANTERA
"METAL MAGIC"
-------------------
Ε ναι, προφανώς. Το χειρότερα κρυμμένο ένοχο μυστικό του heavy metal σύμπαντος, η μπαντάρα που αργότερα θα μας έκοβε τ'αρχίδια με τη μαγκιά της και με δισκάρες όπως "Far Beyond Driven", "Great Southern Trendkill" κλπ κλπ, στα πρώτα της βήματα, ένιωθε άνετα να ντύνει τους δίσκους της με ζωγραφιές από ομοφυλόφιλους λυκάνθρωπους (που, σημειωτέον, δε φοράνε τίποτα άλλο πέραν μιας μαύρης ζώνης) που κρατάνε περίεργα hardcore σεξουαλικά βοηθήματα, για τα οποία, αλήθεια σας λέω, δε θέλω με τίποτα να μάθω περισσότερα.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Άγρια βράδια με άγρια αγόρια"


OUTLOUD
"OUTLOUD"
--------------
Δεν έχω ακούσει καν, τούτον δω τον πρόσφατο σχετικά, πολυδιαφημιζόμενο σαν "hard rock supergroup" δίσκο. Και δεν έχει και σημασία για το εν λόγω άρθρο, χμ. Ωραίο το γκομενάκι, αλλά μα το Θεό, τι λέει το ημερολόγιο; Τι έτος; Το μόνο που λείπει από την φωτογραφία είναι ο Ψάλτης με δερμάτινα στην άλλη άκρη και μια ηλεκτρική κιθάρα. Άσε που, νταξ, κάπου αρχίζεις και βαριέσαι με τα ίδια και τα ίδια: "Α, μαλάκες, έχω ιδεάρα! Τι λέτε για εξώφυλο, να βάλουμε μια γκόμενα, την οποία θα την παρασέρνει η δύναμη που βγάζει η μουσική μας μέσα από ένα μάτσο ενισχυτές;". Σώπα ρε Θανάση.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Και την Καθαρά Δευτέρα, πήραν τα μουνιά αέρα" (σόρρυ μωρό μου, τρόπος του λέγειν)


CLUTCH
"CLUTCH"
------------
Λατρεύω τους Clutch. Βαράω αλκολοντελίρια για πάρτυ τους ακόμα και αν είμαι καλεσμένος στον 5ο ετήσιο χορό μελιτζανοκαλλιέργειας Άνω Καλομοίρας. Τους αγαπάω σα πούστης. Αλλά αυτό το πράμα είναι απλά για το πούτσο. Θέλεις να βγάλεις τον ομόνυμό σου δίσκο; Βάλε καλύτερα ένα μεγάλο "Clutch" με κίτρινα γράμματα σε μαύρο φόντο- ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ, θα' ταν πιο καλαίσθητο από το λογότυπό σου (απαίσια 3-Dαρισμένο) να αιωρείται στην άκρη του διαστήματος. Και από απέναντι, μεις οι μαλάκες, οι κοινοί, στη Γη, να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έπαιξε και τα γαμήσατε όλα έτσι στον εικαστικό τομέα.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Ο ήχος της σπασμένης καπότας ("ΚΛΑΑΑΤΣ") στο διάστημα"


MANOWAR
"ANTHOLOGY"
-----------------
Μέσα στον οχετό από ηλίθια εξώφυλα, προτίμησα τούτο, διότι εδώ φαίνεται τα πολεμικά δήθεν προσωπεία να πέφτουν, και οι Αμερικάνοι να βγαίνουν την πιο ειλικρινή, απέριττή τους φωτογραφία ever. No comment.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Live Gay Striptease, Saturday Night. Bar: Cock Tails"


WAYLON JENNINGS
"LADIES LOVE OUTLAWS"
-----------------------------
Α ρε συγχωρεμένε Jennings. O τύπος που άλλοτε τραγούδαγε με τον Willie Nelson και έκανε τις αφηγήσεις (και το τραγούδι) στο "Dukes of Hazard", μας ξεδιπλώνει άλλη μια πτυχή του χαρακτήρα του. Αυτή, του κοστουμαρισμένου καουμπόυ, που αρέσκεται να μιλάει σε/κοιτάει έντονα κοριτσάκια, χώνοντας αργά αλλά σταθερά το χέρι του μέσα στο παντελόνι του. Δε ξέρω κατά πόσον είναι "outlaw" στο feeling το όλο στήσιμο της φωτογραφίας, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι είναι ΛΑΘΟΣ. Και πιθανότατα και παράνομο.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Waylon Jennings, κλόουν Φωτούλης και λοιποί μεγάλοι παιδεραστές: μια ανθολογία"

7 από τα χειρότερα εξώφυλα δίσκων που μπορείς να βρεις (part 1)

MEGADETH
"THE WORLD NEEDS A HERO"
---------------------------------
Η προχειροδουλειά, της προχειροδουλειάς, ω προχειροδουλειά. Οφείλω να αναγνωρίσω ότι τα περισσότερα εξώφυλα της κομπανίας του Mustaine τα γούσταρα ανέκαθεν, παρόλο που ποτέ δεν ήμουν ακροατής των δίσκων του για κανένα λόγο. Αυτό είναι για το πούτσο. Ο σκελετός-μασκότ της μπάντας, Vic, εκτοξεύεται σα σφηνόπουτσα από τη κοιλιά ενός άμοιρου fan (o ίδιος ο Mustaine είναι ρε, απλά αποκωδικοποιώ τα σημάδια), ο οποίος και μάλλον δεν άντεξε το σοκ, του να πρέπει να φάει στη μάπα τον ένα ανούσιο δίσκο από τους Megadeth, μετά τον άλλο. Και όλα αυτά, μέσα σε ένα εξόχως αδιάφορο μπλε φόντο. Εύγε!
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Του Κόκκαλου τα εννιάμερα"


OBITUARY
"DARKEST DAY"
------------------
Το αστείο ποιο είναι, ξέρετε; Ότι, όχι μόνο από τις τελευταίες τους επικομεταλικές επιλογές για εξώφυλα (βλέπε και "Xecutioner's return"), οι Obituary μοιάζουν να την έχουν ξεπετσιάσει από το παίξιμο, αλλά, το εξώφυλο αυτό, ακόμα και για δίσκο κάποιας επικομεταλικής μπάντας, πάλι θα'ταν για τσουγκράνα και πυρσό.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Θα σε τσακίσω, άτιμη σαύρα, θα σε τσακίσω"


LACRIMOSA
"FASSADE"
---------------
Στ'αρχίδια μου το concept. Εδώ κοιτάμε καθαρά τα εξώφυλα σαν τελικό αποτέλεσμα και μόνο, και εκτός αυτού, Lacrimosa δεν ακούω ακόμα και αν με δέσεις σε πεύκο και απειλήσεις να μου κόψεις τα παπάρια με κλαδευτήρι- άρα, δε κατέχω καν την ιστορία που ξετυλίγεται σιγά σιγά με κάθε δίσκο (και κατ'επέκτασην εξώφυλο) της μπάντας. Από τα πιο προσβλητικά για την αισθητική μου πράγματα που χω δει ever, το "αγκάθι" εδώ είναι ότι υπεύθυνος για τούτο το σκατολοϊδι είναι ένας Έλληνας, κάποιος Στέλιος Διαμαντόπουλος από την Ελβετία. Πατριώτη, φουντάραμε.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "2ο φεστιβάλ γοτθοπορνό Ελβετίας"


BLOODBATH
"THE FATHOMLESS MASTERY"
-----------------------------------
Θα το λέω συνέχεια, μέχρι ο Μητς να με στραγγαλίσει με τα ίδια του τα χέρια: βαριέμαι θανατηφόρα τους γαμημένους τους Bloodbath. Κει όμως που ο πρώτος δίσκος είχε μια χαρά εξώφυλο, τίγκα στη σαπίλα και το νεο-μοδάτο cult-ιλίκι, τούτο δω αιωρείται μεταξύ της φάρσας και της εσφαλμένης αντίληψης της πραγματικότητας. Με ποια κριτήρια πήγαν δηλαδή οι τυπάδες στη μπάντα και δώσαν το "OK" στον καλλιτέχνη για αυτό το έκτρωμα; Δεν είχαν να παρουσιάσουν καλύτερο εικαστικό περιτύλιγμα για το brutal death metal τους, από ένα μάτσο σκατόγερους σε κρυφο-gay μπουρδουκλώματα, να παθαίνουν καρδιακό ομαδικά; Ή την είδαν "Θεία Κωμωδία", Κόλαση και καλά και μαρτύρια και χέσε μας ρε άρχοντα, γιατί ακόμα και τον Dore πήγα να σιχαθώ σε κάποια φάση, με τον κάθε μαλάκα να τον χρησιμοποιεί για τον δίσκο του- άρα τι να μας πουν και τα υπόθετα;
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Μελέτη πάνω στο ρητορικό ερώτημα '"Από τι πάει ο γέρος;"' αν αφαιρέσουμε το χέσιμο"


AMORPHIS
"SILENT WATERS"
---------------------
Τούτους δω, παρόλο που δεν τους παλεύω με την καμία, τους συμπαθούσα ανέκαθεν. Φιλότιμα παληκάρια. Με αυτό το εξώφυλο όμως, κερδίζουν άνετα μια κλωτσιά στ'αρχίδια, έκαστος. Σιωπηλά δάση, φεγγάρι ασημένιο, ροζ κύκνος στο κέντρο να κολυμπάει λυπημένος... με λένε Αρτέμη. Πούλο.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Η πριγκήπισσα Σίντι και η μαγεμένη πουλάδα"


STYGMA IV
"PHOBIA"
--------------
Είμαι σίγουρος ότι η μπάντα ήθελε με το εξώφυλο αυτό να συνδιάσει την δράση και αντίδραση στο θέμα "φοβία", απεικονίζοντας με γλαφυρό τρόπο την εσωτερική πάλη ενός φυλακισμένου ανθρώπου, του σύγχρονου ίσως, γιατί όχι, κλεισμένο στο καβούκι του, στις φοβίες του, "κλειστοφοβία" ίσως αν κρίνουμε από τα κάγκελα. Είμαι όμως επίσης σίγουρος, ότι πρέπει να ναι και πολύ μαλάκες, για να καταλήξουν από το πάνω (το οποίο είναι και κλισέ ούτως ή άλλως, αλλά τεσπά) σε μια φαρσοκωμωδία, όπου ο έτοιμος να εκραγεί από τις φοβίες του σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει να "φορμάρεται" εκ των όπισθεν, μέσα στο κελί του, από κάποιον μερακλή σκουρόχρωμο ισοβίτη, και σκούζει σαν υστέρω στον φύλακα για να'ρθει να τον σώσει. Ξου μωρή τζασλή.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "ΠουτσοPhobia" (και εδώ τα εύσημα πάνε στα καλόπαιδα τους Anal Treatment XXXperience- να στε καλά)


KING DIAMOND
"NIGHTMARES IN THE NINETIES"
--------------------------------------
Για πολλούς, ο Άρχων του Τρόμου στο heavy metal. Για άλλους τόσους, ο Άρχων της Κωμωδίας Σε Φωνητικές Γραμμές στο heavy metal. Μη ξεχνάμε ότι ήταν ίσως ο πρώτος (και παρακαλώ πολύ, οι πιο παλιοί, διορθώστε με αν δεν ειν έτσι) που συνδίασε το corpsepaint με ένα τόσο, μα τόσο, αντιαισθητικό μουστάκι- αυτό δίνει comedy value στο έργο του από μόνο του! Εδώ λοιπόν, ο Βασιλιάς ο Διαμαντής προσπαθεί να μας πείσει για το πόσο μακάβριο είναι το έργο του, παριστάνοντας τον νεκροθάφτη- αυτό που ξέχασε να δείξει καθαρότερα, είναι ότι στην ουσία, προσπαθεί να βρει πού σκατά είναι θαμμένος ο τελευταίος πλέον οπαδός του, να ψάξει στις τσέπες του, μπας και βρει κανα πεντάευρο να αγοράσει καμιά μπιφτεκόπιτα να στανιάρει- δε πειράζει, εμείς τον αγαπάμε, σαν τον μεγαλύτερα αδικημένο κωμικό, μετά τον Τσοβόλα.
ΤΙΤΛΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΟ: "Comedy in the Nineties Special: King Diamond Presents- The Grave(τ)robber"

Meloco Velocet, νέο track έτοιμο

Το νέο track από Meloco Velocet είναι πανέτοιμο. Ονομάζεται "Last Caravans towards Gomorrah" και πρόκειται περί καταθλοτριπίλας/drone-ιάς με Killing Joke/Slagmaur (aka ακραίων, "νερωμένων" Devil Doll-ισμών) φωνητικών που διαρκεί γύρω στα 20 λεπτά.
Φίλε μου, το κομμάτι γαμάει, και δε το λέω συχνά από τόσο νωρίς για κάτι στο οποίο είμαι συνδημιουργός.
Δε ξέρω πότε θα κοπούν οι πρώτες κόπιες, πάντως σχεδιάζουμε να βγάλουμε και μια 10-άδα σε κασσέτες. Διότι οι κασσέτες γαμάνε και δέρνουνε.
Θα ειδοποιήσω όταν έχω νεότερα, και τότε νιώστε ελεύθεροι να κάνετε τη παραγγελιά σας.

2 ΑΝΤΡΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ 10ΧΡΟΝΟ;
----------------------------------------------
*ΠΩΣ ΠΑΙΖΕΤΑΙ: Ο διαγωνιζόμενος εισέρχεται στο χώρο του παιχνιδιού, ο οποίος αποτελείται από 6 θρανία (στα οποία κάθεται και από ένα μόμολο), τη θέση του διαγωνιζόμενου και μια μεγάλη ανοιχτή σάλα με πολύχρωμα φωτάκια στο κέντρο. Ζητείται από τον διαγωνιζόμενο να πατήσει ένα από τα 6 κουμπιά από τη θέση του, το οποίο και θα αντιστοιχεί και σε ένα από τα θρανία. Επιλέγοντας λοιπόν ανήλικο, οδηγείται μαζί του και στην ανοιχτή σάλα, όπου και του ζητείται να προβεί σε μάχη σώμα με σώμα δίχως κανόνες με το εν λόγω ανήλικο. Νικητής είναι αυτός ο οποίος θα δείρει και τα 6 ανήλικα, σε σχέση με το χρόνο, το στυλ, κλπ.
*ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΡΑΕΙ: Από την αρχή, η ιδέα του να είσαι 30-40φεύγα και να λαμβάνεις μέρος σε ένα τηλεπαιχνίδι όπου σου ζητείται να ξεσκονίσεις το μυαλό σου για να θυμηθείς ένα μάτσο μαλακίες που είχες να λάβεις υπ'όψη από το δημοτικό, και όχι μόνο αυτό, αλλά να σε ειρωνεύονται και μαθητές δημοτικού, φαντάζει θελκτική μόνο για άτομα σαν τον κλόουν Φωτούλη και λοιπούς παιδεραστές. Φανταστείτε μόνο, όσοι είχατε παρατηρήσει έστω και λίγο το κωλοπαίχνιδο, πόσες φορές δεν ρίξατε παναγίες όταν τα μουλωχτά μούλικα άρχιζαν να κουνάνε τις αφράτες κωλομαγουλάρες τους περιπαικτικά, ή που κοπανιούνταν και καλά τίγκα στην απογοήτευση, όταν κάποιος ενήλικας παίκτης δεν κατάφερνε να θυμηθεί πχ από πόσα μέρη αποτελείται ένα ιερό μιας εκκλησίας- ε, τώρα είστε κομπλέ. Δε γίνονται καν ερωτήσεις. Δεν χρειάζεται καν αφορμή. Μπαίνετε, βουτάτε ένα μπασταρδόσπερμα και του μαδάτε τη μάπα στις αγκωνιές, και όχι μόνο αυτό, αλλά συνεχίζετε και με τα υπόλοιπα. Όταν δε, στεφθείτε νικητές, σκίζεται τη μπλούζα σας ουρλιάζοντας προς το κοινό, "Φυσιά και έιμαι πιο δυνατός από ένα 10χρονο, γαμώ τη πουτάνα μου γαμώ". Τέλος, για να μην μας πουν και φαλλοκράτες, δεν υπάρχει διαχωρισμός στο φύλο των μικρών σάκων του μποξ- δέρνετε με την ίδια καθαρή συνείδηση και αγοράκια, και κοριτσάκια.
*ΠΙΘΑΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ: Ίσως στο τέλος, μετά από τόσο ξύλο, να καταντήσετε να λυπάστε, και κατ' επέκτασην, να νιώθετε και συμπάθεια για τα κωλόπαιδα. Επίσης, κάποιος μπορεί να έλεγε ότι, το παιχνίδι χάνει την ουσία του, μιας και, εκτός απροόπτου, και αν μέσα στα πιτσιρίκια δε χώσουμε κανένα κρυφό όπλο φάση Κρις Σφέτας, όλοι θα είναι σε θέση να δείρουν και τα 6 πιτσιρίκια, αλλά αυτό το επιχείρημα δεν ευσταθεί, μιας και δεν παρακολουθούμε το "Είσαι πιο δυνατός από ένα 10χρονο" περιμένοντας να οδηγηθούμε κάπου, αλλά πιάνοντας σφιχτά από ικανοποίηση το τηλεκοντρόλ και το καυλί με το άλλο χέρι, χύνοντας τετραγωνάκια κάθε φορά που ακόμα μια πρώην φρέσκια, τίγκα στην υγεία της ηλικίας μάπα, γίνεται ένα με τα πλακάκια του πατώματος, βάφοντάς τα κόκκινα.


ΜΠΟΥΚΑΛΑ ΑΝΤΡΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
--------------------------------------------
*ΠΩΣ ΠΑΙΖΕΤΑΙ: Μαζεύεστε ένα μάτσο αντροπαρέα, οποιοσδήποτε αριθμός, ας πούμε 10 άτομα. Κάποιος ξεκινάει και γυρίζει τη μπουκάλα. Αυτόν που το στόμιο της μπουκάλας θα σταματήσει, ο πρώτος παίχτης αρχίζει να τον χαιρετάει, πρώτα με σφιχτή χειραψία, μετά με γερές, αντρικές αγκαλιές συνοδευόμενες από αντίστοιχα χτυπήματα στη πλάτη (που πάντα πρέπει να πονάνε), και κατά τη διάρκεια αυτών, να ανταλλάσουν ερωτήσεις όπως "Τι κάνει ο μικρός ρε; Πώς πήγε με τη Φυσική Κατεύθνσης;", "Κανά μουνί γαμήσαμε προσφάτως,ε,ε;", "Πώς πάει η Μαρία ρε Μάκη; Μαγειρεύει ακόμα γαμάτα όπως τότε, ε;", "Ο τζίρος στο μαγαζί πώς πάει ρε Βαγγέλη;", οι οποίες δεν είναι αναγκαίο να απαντηθούν καν.
*ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΡΑΕΙ: Πόσες φορές δεν έχει τύχει να είστε καυλωμένοι να παίξετε μπουκάλα, αλλά να χέζεστε να ρισκάρετε να ενώσετε τα μουστάκια σας με κάποιο άλλο πεοφόρο θηλαστικό στη γύρα του μπουκαλιού; Ή, να έχετε ξεκινήσει να παίζετε μπουκάλα με δυο γνωστές σας, τίγκα στη χαρά και τη μαστούρα/μεθύσι, και σε λίγα λεπτά να έχει γεμίσει η ομάδα από άλλους 5-6 μέθυσους κολλητούς, που προφανώς θεώρησαν καλή ιδέα το να αλλάξουν τα δεδομένα, από 2 γκόμενες και 1 άντρα, σε 2 γκόμενες και 7 άνδρες; Είστε τυχεροί λοιπόν. Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα πλέον. Αντί να ρισκάρετε να χαμουρέψετε 10 φορές κάποιον που το μούσι του σας γαργαλάει τα παπάρια, για να δώσετε ένα και μόνο γλωσσόφυλο σε μια γκόμενα, εδώ αφήνετε ελεύθερα τα αντρίκια, ειλικρινή σας αισθήματα και, ό,τι και να γίνει, δένεστε περισσότερο με έναν συνάδελφο στο όρθιο κατούρημα.
*ΠΙΘΑΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ: Αν είσαι από τους πουτανιάρηδες (ή απλά άνετους) που χώνονται σε γυναικοπαρέες 6 ατόμων και παραπάνω που παίζουν μπουκάλα σα το μόνο αρσενικό, ίσως το όλο concept σου είναι αδιάφορο. Και καλά κάνεις. Επίσης, ποτέ δε ξέρεις αν μέσα στη παρέα δε χωθεί και κανένας λατρευτής των σαλαμιών, ο οποίος δε θα χάσει ευκαιρία να σου χουφτώσει το κώλο ή να σου ανασάνει λάγνα στο λαιμό την ώρα της αντρικής αγκαλιάς.

Συμπλοκές στο Gay Channel

Άγριοι διαπληκτισμοί κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού talk show στο Gay Channel. Λασπολογίες, ειρωνίες, επιθετική συμπεριφορά. Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.